Δυο τρένα στον Θεσσαλικό κάμπο έτρεχαν με υψηλές ταχύτητες στα τυφλά και σκότωσαν δεκάδες νέους. Είχαμε μια ομαδική ανθρωποθυσία στα «χαρακώματα» της κοιλάδας των Τεμπών. Σκοτώσαμε τα αθώα παιδιά μας και θάψαμε το μέλλον το δικό τους και της Πατρίδας μας.
Οι πηχαίοι τίτλοι σε έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο των πρώτων ημερών θα ξεχαστούν, ο θόρυβος θα κοπάσει και τη σκυτάλη θα παραλάβουν οι πολιτικοί μας για να συγκρουστούν κι αυτοί μετωπικά, ενόσω το αίμα θα είναι ακόμη νωπό και τα αποκαΐδια από σάρκες και μέταλλα θα πνίγουν τη χώρα από άκρη σε άκρη. Όπως συνηθίζεται, θα συσταθούν τριμελείς επιτροπές από… πέντε άτομα και ο καθένας θα βγάλει το πόρισμά του.
Τρελάθηκαν οι καμπάνες να χτυπούν πένθιμα σε πόλεις και χωριά. Καινούργιοι άγγελοι στριμώχθηκαν για μια θέση στους ουρανούς. Νιάτα λαμπρά με φωτεινά χαμόγελα έπαψαν να λάμπουν στη γη. Ολέθρια λάθη και ανεύθυνοι πολιτικοί και κερδοσκόποι τους στέρησαν τη χαρά της ζωής. Η εικόνα των δίδυμων όμορφων κοριτσιών που χάθηκαν ακαριαία, θα μας στοιχειώνει και θα μας ακολουθεί για πάντα.
Για τους τραγικούς γονείς και τα αδέλφια ποιος θα μιλά από δω και μπρός; Που να χωρέσει τόσο βαρύ πένθος; Σαν ζωντανοί νεκροί θα περιφέρονται. Η ζωή εν τάφω. Χαροκαμένες μανάδες δεν μπόρεσαν να δουν τα πρόσωπα των παιδιών τους, να τα φιλήσουν και να τα αποχαιρετίσουν.
Μετά το θρήνο τις περιμένει ένα συνεχές ξεφύλλισμα της σιωπής, του θυμού, του πόνου και της απώλειας. Οι περισσότερες δεν θάχουν που να ακουμπήσουν τώρα την αγάπη και λατρεία που κουβαλούν μέσα τους. Ως τρεμάμενες και αδύναμες ψυχές θα περιφέρονται σε έναν άδειο κόσμο. Καρδιές χωρίς ρυθμό γιατί γνωρίζουν καλά πως δεν θα γυρίσουν πίσω τα βλαστάρια τους. Το τηλέφωνο δεν πρόκειται να ξαναχτυπήσει από τον αγαπημένο τους αριθμό. «Μάνα, πατέρα, τι κάνετε; Σας αγαπώ πολύ! Μου λείπετε, σύντομα θα ανταμώσουμε».
Θα περνούν οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια χωρίς αριθμό και όνομα για τους γονείς. Οι γιορτές δεν θα ξανάρθουν όπως πριν, γιατί τη δική τους ζωή την είχαν εκχωρήσει σε αυτά τα αγαπημένα μάτια που «έφυγαν». Δεν θα έχουν τώρα τι να σφίξουν στην αγκαλιά τους, τι να καμαρώσουν και τι να περιμένουν. Μόνο αυτοί γνωρίζουν πως τα μεγάλωσαν αυτά τα παιδιά. Η απονομή δικαιοσύνης θα είναι για όλους ένα κοινωνικό βάλσαμο.
Η συντριβή είναι κυρίαρχη παντού. Αυτό το τόσο ξαφνικό, το σκληρό και απελπιστικό δεν αντέχεται από κανέναν. Μακάρι να ήταν ψέμα και όνειρο εφιαλτικό. Δυστυχώς, είναι η σκληρή πραγματικότητα. Συμπονούμε από τα βάθη της καρδιάς μας όλους αυτούς τους τραγικούς γονείς και παρακαλούμε ο δικός τους Θεός να τους δώσει δύναμη για την επόμενη μέρα.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ