«Θα σε πάρω όταν φτάσω! Κοιμήσου»… Όμως έκανα λάθος. Ένα λάθος που δεν το πρόλαβες. Μ’ έπιασες όταν έπεφτα στα πρώτα μετέωρα βιαστικά, ασταθή βήματα. Με παρηγόρησες όταν έκλαψα καθώς φύτρωσαν τα πρώτα μου δόντια. Με βοήθησες να πιάσω το μολύβι όταν έμαθα την αλφαβήτα και έδιωξες τους εφιάλτες της νύχτας που αναστάτωναν τον ύπνο μου.
Όμως αυτό δεν το πρόλαβες… Δεν ήξερες, δεν γνώριζες, δεν κατάλαβες, δεν φαντάστηκες πως μπήκα στο λάθος βαγόνι, στο λάθος τρένο, στη λάθος χώρα. Ναι, στη λάθος χώρα που τείνει μετά από ιστορία χιλιάδων χρόνων να μείνει άδεια. Άδεια απ’ ότι μπορεί να ορίζει και να φροντίζει. Κενή και άδικη, εντέλει, απέναντι στους ανθρώπους της. Κενή απέναντι στα παιδιά της.
Μια λάθος πατρίδα που την δύσκολη στιγμή όταν σώζονταν οι Ευρωπαϊκές τράπεζες, της ζήτησαν να ξεπουληθεί και τόκανε. Δεν ορίζει πια τις τηλεπικοινωνίες της, την ηλεκτρική ενέργεια, τα πιθανά κοιτάσματα πετρελαίου, τα λιμάνια της, τα αεροδρόμιά της, τους αυτοκινητόδρομους, τα τρένα της. Και σιγά – σιγά τα νοσοκομεία της, το νερό, τα δάση, τα ποτάμια της. Μια χώρα που ξεπουλάει ακόμα και τα μουσεία της. Μια πατρίδα που δεν θα φροντίζει ούτε για το παρελθόν της ούτε για το μέλλον της. Ούτε για τα παιδιά της φυσικά. Όσα δεν ξενιτεύτηκαν ακόμα, πουλώντας φθηνά τελικά αλλού την τεχνογνωσία και την επιστημοσύνη που σ’ αυτή τη χώρα μόχθησαν να αποκτήσουν.
Μπήκα στο λάθος βαγόνι, στο λάθος τρένο, στη λάθος… χώρα. Ελλάδα ξύπνα! Δεν έφτασα…
Βίκυ Καινούργιου