ΜΙΛΗΣΑΜΕ με αρκετά στελέχη της ΠΣΕ (Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδας), μηδέ εξαιρουμένου του προέδρου Μάκη Κιάμου, δικηγόρου, τα οποία δεν κρύβουν την ενόχλησή τους από την κριτική ορισμένων (και μέσω σάιτ), σύμφωνα με την οποία η προσέλευση στην «Πίτα του Ηπειρώτη» ακολουθεί καθοδική πορεία.
Είθισται αυτή η μεγάλη, η κορυφαία γιορτή των Ηπειρωτών, να φιλοξενείται στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, του οποίου η χωρητικότητα ξεπερνά τις 18.000 θέσεις. Όπως μάς έλεγαν οι συνομιλητές μας, κατά τις εκτιμήσεις της αστυνομίας φέτος στην εκδήλωση συμμετείχαν πάνω από 4.500 θεατές, οπότε είναι εύλογο μέσα σ’ ένα τόσο μεγάλης χωρητικότητας στάδιο ο αριθμός να φαντάζει μικρός. Κι επειδή -προσθέτουν – όλοι αυτοί που κάνουν κριτική βλέπουν μόνο ένα πέρασμα δευτερολέπτων από τους τηλεοπτικούς σταθμούς στις κερκίδες, βγάζουν αβασάνιστα συμπεράσματα.
Διότι παράλληλα αγνοούν ότι οι κάμερες δεν είναι τόσες που να καλύψουν όλο το εύρος του Σταδίου, χωρίς εν τω μεταξύ να είναι στραμμένες προς την κερκίδα με τον πολύ κόσμο που είναι συγκεντρωμένος. Όπως επίσης αγνοούν ίσως ότι «εμείς δεν είμαστε πολιτικό κόμμα για να διαθέτουμε σκηνοθέτες υποδεικνύοντας να κάνουν “ζουμ” στους πυρήνες που δεν πέφτει καρφίτσα ώστε να δίνουμε την εντύπωση ότι σχηματίστηκε αδιαχώρητο».
Μια άλλη, καίρια κατά τη γνώμη μας, επισήμανση έχει να κάνει με το γεγονός ότι η Πανηπειρωτική δεν βλέπει αυτή τη γιορτή ως διαφήμιση, ούτε την διοργανώνει προς χάρη εντυπωσιασμού. Στόχος της είναι η συνεύρεση των Ηπειρωτών και η προβολή της παράδοσης του τόπου, διότι, όπως εξηγούν, δεν είναι και τόσο μικρό πράγμα η συμμετοχή κάθε χρόνο 80 χορευτικών από όλες τις γωνιές της Ηπείρου, ακόμα και από το εξωτερικό. Και πρόκειται για Συλλόγους που περιμένουν πως και πως να έρθει αυτή η μέρα για να κάνουν με χαρά την εμφάνισή τους, να δείξουν τη δουλειά τους και να μοιραστούν τις ωραίες στιγμές που γράφονται ως σύνολο, ως κοινή προσπάθεια, ως κοινή αγάπη για την πατρίδα μας, την Ήπειρο.
Είναι άλλωστε κάτι που το βλέπουμε και μεις εδώ στην Άρτα. Με πόση λαχτάρα δηλαδή αναμένουν αυτή την μεγάλη γιορτή. Κι όταν επιστρέφουν κρατούν μέσα τους αυτές τις ανεπανάληπτες εικόνες του ανταμώματος, του ενθουσιασμού, της χαράς, του χειροκροτήματος. Ε, αυτά δεν μπορεί και δεν έχει δικαίωμα να τα σβήσει κανείς που θεωρεί επιτυχία το «μέγα πλήθος» σαν κι αυτό στα Ιωάννινα με την τζάμπα πριν λίγων μηνών συναυλία του Αντώνη Ρέμου που ήταν προσφορά κάποιας εταιρείας.
Δεν είναι όλα «Χόλυγουντ», ούτε όλα προσφέρονται μόνο για το θεαθήναι, και ευτυχώς δηλαδή. Και διπλά ευτυχώς που οι 4.500 που πήγαν τόκαναν όχι για να ζήσουν την λάμψη των πυροτεχνημάτων και των βεγγαλικών. Πήγαν για το αυθεντικό, το γνήσιο, το ανεπιτήδευτο, το αφτιασίδωτο, έτσι όπως ακριβώς το υπαγορεύει η παράδοση της Ηπείρου, η πέτρα και της φως της.
Αυτό είναι που πετυχαίνει, μεταξύ άλλων, η «Πίτα του Ηπειρώτη» που ευτυχώς υπάρχει για να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε όπως λέει κι ο Διονύσιος Σαββόπουλος, ο οποίος εύστοχα προσθέτει: «…Κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει…».
Η «Πίτα του Ηπειρώτη», συμφώνως προς τους συνομιλητές μας «είναι και θα παραμείνει θεσμός». Συνυπογράφουμε.
Β.Π.