ΕΙΠΑΜΕ σήμερα να δώσουμε μια συνέχεια των όσων περί των οδικών υποδομών σημειώναμε μέσω αυτής της στήλης στο προηγούμενο φύλλο, οι οποίες μπορούν παράλληλα να φέρουν και αναπτυξιακό αποτύπωμα.
ΘΥΜΙΖΟΥΜΕ ότι επίκεντρο της αναφοράς μας αποτέλεσε ο σχεδιασμός τους εις τρόπον ώστε να εξασφαλίζεται η σύνδεση με την Ιόνια οδό, δημιουργώντας έτσι ένα συγκριτικό πλεονέκτημα.
ΣΤΗ διάρκεια της μιας εβδομάδας που πέρασε είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε με συμπολίτες μας όχι μόνο αυτό αλλά και το θέμα της δημιουργίας μονάδων και επιχειρήσεων καθώς κοινή διαπίστωση είναι ότι βρισκόμαστε μακράν πίσω.
ΑΦΟΡΜΗ στάθηκε η επένδυση που σχεδιάζεται στο Καρβουνάρι Παραμυθιάς Θεσπρωτίας ύψους 10 εκατ. ευρώ με την προοπτική από τα τέλη του έτους που διανύουμε να διακινούνται τα προϊόντα της φαρμακευτικής κάνναβης.
ΓΙΑ τους επενδυτές βεβαίως θα πρέπει να προηγήθηκαν έρευνες και μελέτες που δείχνουν ότι τόσο ο χώρος όσο και το έδαφος παρέχονται για την ανάπτυξη μιας τέτοιας μονάδας, οπότε δεν μάς πέφτει λόγος γιατί αλλού κι όχι εδώ.
ΩΣΤΟΣΟ, δεν μπορεί να μη μάς προβληματίζει το γεγονός ότι σ’ έναν κατεξοχήν αγροτοκτηνοτροφικό νομό με σημείο αναφοράς την εσπεριδοκαλλιέργεια ας πούμε, να μην υπάρχει σήμερα ούτε ένα εργοστάσιο χυμοποίησης πορτοκαλιού και μανταρινιού, και γιατί όχι και ακτινιδίου για την παραγωγή του οποίου παρατηρείται έντονη στροφή τα τελευταία χρόνια.
ΤΕΤΟΙΑ εργοστάσια υπήρξαν πέντε κατά το παρελθόν (ΕΣΠΕΡΙΣ, ΚΟΝ ΖΑΚ, Άραχθος, Τσατοχύμ και παλαιότερα ΕΒΕΠ πλησίον της γέφυρας στο δρόμο προς Κεραμάτες).
ΣΗΜΕΡΑ απολύτως κανένα, με τους συνομιλητές μας να αποφαίνονται με μπόλικη δόση απαισιοδοξίας: «Δεν υπάρχει τίποτα στην Άρτα».
ΤΕΘΗΚΕ αλήθεια ποτέ το ερώτημα «γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε» από τους καθ’ ύλην αρμόδιους του τόπου κι αν «ναι» τί έκαναν ούτως ώστε να γίνουμε ελκυστικοί σε επενδυτές;
ΕΜΕΙΣ πάντως το ερώτημα αυτό, δημοσίως τουλάχιστον, δεν το έχουμε ακούσει, διότι αν διατυπώθηκε από κάποιον, ενδεχομένως και να ψάχναμε το «τι πταίει» ή «τις πταίει».
ΕΞΩ από τα σύνορά μας γι’ αυτό που είμαστε περισσότερο γνωστοί είναι το Γεφύρι του Πρωτομάστορα και τα πορτοκάλια, τα οποία νομίζουμε ότι θα αποκτούσαν ακόμα μεγαλύτερη φήμη αν στα σούπερ μάρκετ και σε άλλα σημεία πώλησης έφεραν ως χυμός το σήμα κατατεθέν προέλευσής τους.
ΟΤΑΝ για ένα τέτοιο ανώτερης ποιότητας προϊόν δεν υπάρχει ούτε μια μονάδα παραγωγής και εκμετάλλευσης της πρώτης ύλης, τότε τί να περιμένουμε από άλλους είδους επενδύσεις;
ΚΑΙ πώς συνακόλουθα να έρθουν οι επενδύσεις όταν απουσιάζουν βασικές υποδομές, όπως για παράδειγμα το Επιχειρηματικό Πάρκο, για το οποίο μάλλιασε η γλώσσα μας να μιλάμε και ποτέ να μην το βλέπουμε, διότι κόλλησε στα γρανάζια ατελέσφορων συζητήσεων για την επιλογή του χώρου δημιουργίας του;
ΑΝ δεν τα δούμε σοβαρά όλα αυτά, αν οι πολιτικοί και αυτοδιοικητικοί εκπρόσωποι του τόπου, αν το Επιμελητήριο Άρτας και άλλοι φορείς δεν αναζητήσουν απαντήσεις στα καίρια ερωτήματα για τον αναπτυξιακό κατήφορο που έχουμε πάρει, από φτωχός ο νομός θα γίνει ακόμα φτωχότερος και ταυτόχρονα πληθυσμιακά περισσότερο συρρικνωμένος, κάτι που δεν θα τιμά κανένα μας.