Την προηγούμενη εβδομάδα, όλη η χώρα θρήνησε και βυθίστηκε σε βαρύ πένθος. Έχασε δυο αξιόμαχα νεαρά παιδιά ταγμένα στην Πατρίδα σε προσφορά Εθνικής υπηρεσίας. Τον Μάριο και τον Στάθη. Έχασε δυο χρυσαετούς με σιδερένια φτερά, δυο ελεύθερα πουλιά του Ελληνικού γαλάζιου, φόβητρα των αντιπάλων και του ουρανού. Έσπασαν το φράγμα της ανωνυμίας στις 30 του Γενάρη βουτώντας στα αφιλόξενα βαθιά νερά του Ιονίου.
Όλοι οι Ίκαροι, ικανότατα παλικάρια του ακραίου πατριωτισμού, βιώνουν το όνειρό τους στην πολεμική αεροπορία και βλέπουν τη γη από ψηλά μέσα σε περιβάλλον υψηλής αδρεναλίνης. Τα ιπτάμενα χρόνια της καριέρας τους είναι γεμάτα με απογειώσεις, εικονικές αερομαχίες και αναγνωρίσεις στο Αιγαίο. Με απώλειες στήριξης και με το αναπάντεχο, πότε κάτω από ξάστερους ουρανούς και πότε σε έναστρους. Παίζουν στα ίσια, μέρα νύχτα, με το θάνατο. Ζουν σαν Θεοί και πεθαίνουν ως άνθρωποι στον αέρα. Το ίδιο το επάγγελμα κάνει το τέλος τους ηρωικό. Συγκεντρώνουν τα πιο ισχυρά συναισθήματα αγάπης, θαυμασμού και ευγνωμοσύνης όλων μας.
Οι καμπάνες χτύπησαν πένθιμα στην Αρκαδία και τη Δράμα, τόπους καταγωγής των δυο πιλότων, ως ένα κατευόδιο αποχαιρετισμού. Σκεπασμένα τα άψυχα κορμιά με την γαλανόλευκη ως στολίδι και παρηγοριά ψυχής. Τραγικές φιγούρες, αλλά και με μεγαλείο ψυχής οι γονείς. Ράγισαν καρδιές τα συγκινητικά λόγια που ειπώθηκαν στους επικήδειους. Είπε ο πατέρας: «πέθαναν εν ειρήνη σε προετοιμασία για πόλεμο γεμάτοι Ελλάδα». Είπε η μάνα μέσα στην παραζάλη της και ακούστηκε σε όλη τη χώρα: «αγάπη μου, άγγελέ μου, που είναι η φωνή σου, το γέλιο σου, το πέταγμα σου, η ψυχή σου παιδί μου;». Λέξεις καθαρές, συγκλονιστικές, καθηλωτικές. Μαχαίρι στην καρδιά η απώλεια. Δάκρυσαν μαζί της πρόεδροι, πρωθυπουργοί και στρατηγοί που ήταν στην τελετή. Δεν ήταν απλή συγκινησιακή φόρτιση, αλλά μια σκηνή αρχαίας τραγωδίας με βαθύ αποτύπωμα θνητότητας.
Είπε και κάτι άλλο ο πατέρας του Μάριου. «Πριν από λίγους μήνες το καμάρι μου πέρασε πάνω από το χωριό μας για να τον δούμε από κοντά». Που να ήξερε ότι ήταν ο τελευταίος εναέριος χαιρετισμός! Έγινε ο γιός του ένας ακόμα ήρωας του ακήρυκτου πολέμου με τον προαιώνιο εχθρό μας. Νοερά και φανερά πάνω από το μνήμα έκλαψε όλη η Ελλάδα τα παιδιά της. Τα θρήνησε και η υπερηφάνεια της έγινε θλίψη και στεναγμός.
Οι πιλότοι αυτοί, με το θάνατό τους εν ώρα καθήκοντος, θα μείνουν τα αναλλοίωτα παράσημα που στολίζουν την Πατρίδα μας. Οφείλουμε στη μνήμη τους έναν απέραντο σεβασμό και μια βαθιά υπόκλιση ως ελάχιστο φόρο τιμής για τη θυσία τους.