Πέρασαν πολλές δεκαετίες από την εποχή που ήμασταν μαθητές στο δημοτικό, το εξατάξιο γυμνάσιο, στην ανώτερη εκπαίδευση. Εποχές ανέμελες που οι γύρω μας ήταν και φιλαράκια μας. Όλοι πλάσματα με της νιότης τη φούρια και τη φαντασία σε μια κοινή πορεία. Καθόλου δε μας περνούσε απ’ το μυαλό ότι κάποια μέρα οι δρόμοι μας θα χώριζαν.
Μεγαλώσαμε, αποκατασταθήκαμε επα-γγελματικά, προκόψαμε με το δικό μας όνομα, κάναμε οικογένειες και βρεθήκαμε με καινούργιους συνοδοιπόρους. Περάσαμε αλησμόνητα χρόνια ξεγνοιασιάς, απόλυτης υγείας και οικονομικής ευμάρειας. Μπήκαμε σε μεγάλες παρέες και ο κοινωνικός μας κύκλος ξεχείλωσε για τα καλά. Είχαμε χάσει το λογαριασμό πόσους ανθρώπους είχαμε βάλει στις ζωές μας, ακόμα κι αν έλειπε ο συναισθηματικός δεσμός.
Ο ήλιος πήρε την κατηφόρα, τα χρόνια περνούν γρήγορα, αλλάξαμε γειτονιές, τόπους κατοικίας, συνήθειες, ήλθε η συνταξιοδότηση, μαζί και ο περιορισμός των φίλων και της μεγάλης κοινωνικής παρέας. Με άλλα κριτήρια και άλλες ανάγκες προχωράμε στο δρόμο που χαράξαμε. Οι καλημέρες λιγόστεψαν, οι συναδελφικές σχέσεις της ωφελιμότητας και της εφήμερης απόλαυσης γίνονται παρελθόν. Συντονίζουμε τα βήματά μας πλέον με τους λίγους που μας γοητεύ- ουν, μας δίνουν πλούτο στη διαδρομή και μας τραβούν μπροστά. Τα ενδιαφέροντά μας αλλάζουν και επιθυμούμε ανθρώπους αληθινούς δίπλα μας, που μοιράζονται τις ίδιες αξίες με μας. Αυτούς που δεν θέλουν μόνο να μιλούν, αλλά και να ακούν. Δεν μένουμε με αυτούς που υπάρχουν στην παρέα για να γεμίζουν τη σιω- πή ή για μια απλή επικοινωνία. Η άνευ όρων αποδοχή παύει να ισχύει. Αγαπάμε ανθρώπους που μας αγαπούν. Ψάχνουμε αυτούς που μας ψάχνουν. Νοιαζόμαστε γι’ αυτούς που μας νοιάζονται.
Όλοι μας έχουμε βρεθεί στην παρέα ψεύτικων ανθρώπων. Και συμπεράναμε με θλίψη πως ήταν η μεγαλύτερη σπατάλη χρόνου. Έχουμε βρεθεί στην παρέα αληθινών ανθρώπων με συναισθήματα και ατέλειες. Και ευχόμασταν να σταματήσουμε το χρόνο, να μείνουμε εκεί λίγο παραπάνω. Επιζητούμε ακέραιους ανθρώπους, που μας σέβονται, δεν μας αναστατώνουν, κρατούν μυστικά και είναι πραγματικοί φίλοι μας. Διέπονται από ενσυναί- σθηση και μας γεμίζουν από ψυχική υγεία.
Τα κάποια …ήντα μάς καλωσόρισαν. Και με δραματικό τρόπο ήλθε το πρώτο κύ-μα απώλειας αγαπημένων προσώπων, που πορευόμασταν παρέα και είχαμε ενώσει κοινές ανάγκες και κοινά όνειρα. Πιο γρήγορος ο βηματισμός τους προς την ανυπαρξία, και η αποχώρηση αυτή μας συγκλονίζει. Η αντικατάστασή τους κατά κανόνα είναι αδύνατη, γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Η ζωή μπορεί να συνεχίζεται, αλλά ο κόσμος δεν είναι πια για μας ο ίδιος.
Με πόνο ψυχής διαπιστώνουμε ότι οι σύγχρονες κοινωνίες παράγουν δυστυχισμένους ανθρώπους, απομονωμένους στη μοναξιά τους χωρίς λύτρωση. Το «εμείς» γίνεται υστερόγραφο και το αλαζονικό «εγώ» ο κύριος τίτλος. Γκρίζο και τοξικότητα παντού στις σχέσεις. Κόντρες πολιτικές, επιχειρηματικές, κοινωνικές δημιουργούν ανθηρά πεδία αντιπαραθέσε-ων και εχθρότητας.
Και η πανδημία άλλαξε εν πολλοίς συμπεριφορές, με την έννοια της εκ του μακρόθεν επικοινωνίας που έγινε κανόνας και αποδεκτή καθημερινότητα. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έσυραν τους ανθρώπους κάθε ηλικίας να αρκούνται στη βασανιστική ψευδαίσθηση ή μάλλον την αυταπάτη των ψηφιακών φίλων. Αλήθεια, πόση αύρα και χαρά μπορεί να σου δώσει μέσα από μια μικρή ή μεγάλη οθόνη ένας φίλος με ψευδώνυμο; Η πανανθρώπινη ανάγκη της συνύπαρξης προϋποθέτει το σμίξιμο των χεριών και της ψυχής με τη δύναμη της ζωογόνου αναπνοής.
Τους φιλικούς δεσμούς με όσους έχουν απομείνει στις ζωές μας καλό θα είναι να τους διατηρούμε αδιατάραχτους, γιατί πέρα από ακριβός θεσμός είναι τα πρόσωπα που γεμίζουν τον ελεύθερο χρόνο μας, τα πρόσωπα που μοιραζόμαστε μαζί τους τις ευχάριστες στιγμές, είναι κοντά μας στα δύσκολα και μας προφυλάσσουν από συναισθηματικές αναπηρίες.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ