Μια βοσκοπούλα αγάπησα, μια ζηλεμένη κόρη,/ μα την αγάπησα πολύ/ κι ήμουν αλάλητο πουλί,/ δέκα χρονών αγόρι./ Μια μέρα που καθόμαστε στα χόρτα τ’ ανθισμένα,/ Μαριώ μ’, της λέω σ’ αγαπώ,/ μα ντρέπομαι να σου το πω,/ τρελαίνομαι για σένα./ Από τη μέση μ’ άρπαξε, με φίλησε στο στόμα/ και μου ’πε μ’ αναστεναγμό,/ για της αγάπης τον καημό,/ είσαι μικρός ακόμα./ Μεγάλωσα και τη ζητώ, μα άλλον ποθεί η καρδιά της,/ μα εγώ ποτέ μου δεν ξεχνώ το γλυκοφίλημά της.
Αυτό το ερωτικό τραγούδι, 4σημου ρυθμού, είναι μια προσαρμογή στους στίχους του ποιήματος «Το φίλημα» του Γεωργίου Ζαλοκώστα. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 άρχισε να τραγουδιέται στις περισσότερες περιοχές της Ελληνικής περιφέρειας και θεωρείται από τα πιο ερωτικά και ρομαντικά τραγούδια. Το λένε κυρίως στις παρέες. Αναφέρεται στον παιδικό έρωτα ενός αγοριού δέκα χρονών για μια κοπέλα μεγαλύτερή του.