Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές, Αμφιβολίες τρελές. Έστω λοιπόν ότι μια μέρα πας στο ΑΤΜ για να κάνεις μία ανάληψη των 20 ευρώ και ξαφνικά βρίσκεις μέσα στον λογαριασμό σου ένα εκατομμύριο ευρώ. Δεν έχεις καμία ιδέα πως βρέθηκαν τόσα χρήματα εκεί. Βλέπεις ότι δεν είναι λάθος κατάθεση από εκεί που μπαίνει ο μισθός σου. Ξέρεις ότι δεν κέρδισες κάτι, γιατί δεν αγόρασες κάτι και δεν συμμετείχες σε καμία κλήρωση.
Στην αρχή μένεις για λίγο χρόνο καχύποπτος, αλλά βλέπεις μετά από μέρες ότι κανένας δεν ζητά πίσω αυτό το εκατομμύριο. Κι εσύ αρχίζεις σιγά – σιγά να το ξοδεύεις, σωστά και συνετά, όπως στην οικογένεια, σε φίλους, σε σπουδές των παιδιών και άλλα παρόμοια. Τελικά καταλήγεις να πιστεύεις ότι αυτό το εκατομμύριο ήταν πάντα δικό σου. Μετά από καιρό δεν θυμάσαι καν τη ζωή σου πριν συναντηθείς με αυτό το εκατομμύριο. Καταλήγεις να πιστεύεις ότι πραγματικά σου άξιζε αυτό το εκατομμύριο, γιατί το ξοδεύεις συνετά. Κι όποιος πλέον πάει να σου το πάρει, ακόμα κι αν δεν ήταν ποτέ πραγματικά δικό σου, είναι κλέφτης. Ακόμα κι αν υποψιάζεσαι ότι αυτό το εκατομμύριο προήλθε από τον μόχθο και τον ιδρώτα άλλων ανθρώπων, αρνείσαι να το αποχωριστείς και να το επιστρέψεις. Αναγνωρίζεις τα προνόμια, όταν δεν τα έχεις. Μπορείς άραγε να τα αναγνωρίσεις όταν τα έχεις;
Εσύ που αυτή τη στιγμή διαβάζεις αυτές τις γραμμές, αναγνωρίζεις τα προνόμια που έχεις; Ή μήπως θεωρείς ότι σχεδόν όλοι οι άλλοι είναι προνομιούχοι εκτός από σένα; Ας απαντήσουμε μαζί σε μερικές απλές ερωτήσεις. Εργάζεσαι; Αν ναι, τότε είσαι προνομιούχος. Έχει νοσοκομείο και γιατρούς η πόλη σου; Αν ναι, τότε είσαι προνομιούχος. Πήγες εσύ και τα παιδιά σου σχολείο; Αν ναι, τότε είσαι προνομιούχος. Έχεις τρεχούμενο νερό στο σπίτι σου; Αν ναι, τότε είσαι προνομιούχος. Μπορείς και αγοράζεις αυτήν την εφημερίδα που κρατάς στα χέρια σου; Αν ναι, τότε είσαι προνομιούχος.
Οι άνθρωποι τείνουν να αναγνωρίζουν τον κόσμο μέσα στον οποίο γεννήθηκαν ως κανονικότητα. Είναι όμως αυτό που ζούμε κανονικότητα; Κάποτε ήταν φυσικό να δουλεύουν τα παιδιά από τα πέντε τους χρόνια για να συνεισφέρουν στο σπίτι. Είναι σήμερα αυτό κανονικότητα; Κάποτε το μόνο πολίτευμα που υπήρχε ήταν η βασιλεία. Είναι σήμερα αυτό κανονικότητα; Κι αν αυτά δεν είναι πλέον κανονικότητα, πόσο σίγουροι είμαστε ότι έχουν εξαλειφθεί μαζί τους και όλες οι συνιστώσες τους; Αλήθεια, σήμερα, έχουμε όλοι την ίδια πρόσβαση στην πολιτική; Έχουμε όλοι την ίδια πρόσβαση στη υγεία; Έχουμε όλοι την ίδια πρόσβαση στη δικαιοσύνη;
Για παράδειγμα στις ΗΠΑ όπου γίνονται μετρήσεις, οι μαύρες γυναίκες έχουν λιγότερες πιθανότητες να πείσουν την αστυνομία για κάποια υπόθεσή τους, έχουν λιγότερες πιθανότητες να συλληφθεί ο βιαστής τους, έχουν λιγό- τερες πιθανότητες ακόμα και αν συλληφθεί, τελικά να καταδικαστεί, αλλά και αν καταδικαστεί, οι ποινές τους είναι μικρότερες από άλλες ποινές ατόμων. Άρα τελικά υπάρχει μία ευθεία αναλογία της κοινωνικής θέσης και της δικαιοσύνης που απολαμβάνει κάποιος. Κι αυτό τελικά κάνει το πρόβλημα από μονό, διπλό. Δηλαδή, συμβαίνουν σε κάποιον κακά πράγματα, λόγω της κοινωνικής του θέσης, και στη συνέχεια λόγω της κοινωνικής του θέσης δεν μπορεί να δικαιωθεί.
Τελικά αν όλοι γνωρίζουμε ότι το «σύστημα» είναι άδικο, μπορούμε ή δεν μπορούμε να αλλάξουμε το «σύστημα»; Γιατί το «σύστημα» δεν το έπλασε ο Θεός, αλλά το έφτιαξε ο άνθρωπος. Και με ποιόν τρόπο θα φέρουμε αυτήν την αλλαγή; Κατ’ αρχήν να αναγνωρίσουμε όλοι τα προνόμια μέσα στα οποία ζούμε και εμείς τα θεωρούμε ως κανονικότητα. Και στη συνέχεια να αναγνωρίσουμε ότι αυτά τα προνόμια τα δικαιούνται ΟΛΟΙ οι συνάνθρωποί μας. Ακόμα και αυτοί που λέμε ότι ζουν στο «περιθώριο». Ειδικά αυτοί.
ΟΛΟΙ αξίζουν ίσες ευκαιρίες. Είτε γεννήθηκαν από τύχη στην Αθήνα, είτε στη Φανερωμένη. Αλλά ακόμα κι αν αναγνωρίσεις όλα τα παραπάνω δεν φτάνει. Μπορεί να είναι μια καλή αρχή, αλλά δεν φτάνει. Πρέπει να παλέψεις ώστε όλα αυτά να εφαρμοστούν. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις αν αύριο δεν είναι τα παιδιά και τα εγγόνια σου οι περιθωριακοί χωρίς προνόμια. Μην έχεις λοιπόν Αμφιβολίες πολλές – Αμφιβολίες τρελές. Αν δεν μοιράσεις εσύ σε όλους τους υπόλοιπους τα προνόμια που έχεις, μία μέρα θα έρθει η σειρά που θα τα στερηθούν και τα δικά σου παιδιά. Και η ευθύνη θα είναι όλη δική σου, άνθρωπε των προνομίων.
Ένοχος, υπεράνω πάσης Αμφιβολίας