Μπορεί η αίσθηση της γραπτής αλήθειας να απέχει αρκετά από το βίωμα, ωστόσο θα προσπαθήσω να μεταφέρω με λίγα λόγια όσο γίνεται πιο πιστά την ατμόσφαιρα με τη βοήθεια του φίλου Λάμπη, οδηγού νταλίκας.
Ο συγκεκριμένος συμπολίτης μας κάνει ταξίδια εκτός συνόρων για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των είκοσι πέντε ετών με αυτοκίνητα συρόμενα, επικαθήμενα και ψυγεία. Έχει γεμίσει στα χρόνια αυτά την ντουλάπα των αναμνήσεων με φωτογραφίες από όλη την Ευρώπη. Καταθέτει τις εμπειρίες του και σε προσγειώνει ευχάριστα στον κόσμο των νταλικέρηδων με τη γλώσσα των δρόμων.
Το ξεκίνημα στο επάγγελμα ήταν μια υπέρβαση στο άγνωστο, αλλά στη συνέχεια έγινε ίωση χωρίς αντιβιοτικό. Έζησε στο πετσί του την προκατάληψη και την παρεξηγημένη αντίληψη που διαχρονικά επικρατούσε για τους φορτηγατζήδες. Η ζωή του συνεχίζει να είναι ένα διαρκές ταξίδι. Από τη θέση του οδηγού η ταχύτητα στους εθνικούς δρόμους διαστέλλει το χρόνο του και μέσα από τα τζάμια βλέπει τον κόσμο με άλλα μάτια.
Πάντα, μα πάντα έτοιμος για αναχώρηση. Κάθε δρομολόγιο έχει κι ένα ξεχωριστό αντίκρισμα. Ηρεμεί, η σκέψη του προπορεύεται και γεμίζει η ψυχή του. Έχει το προνόμιο να βλέπει κάθε μέρα προορισμούς και ανθρώπους που υπό άλλες συνθήκες δεν θα συναντούσε ποτέ. Δεν μπορεί να δει ποτέ τα πράγματα με τουριστικό μάτι, γιατί οι περιφερειακοί δρόμοι στους οποίους πατούν τα βαριά οχήματα δεν φορούν τον τουριστικό μανδύα, δεδομένου ότι περνούν έξω από τις φυλακές των ωραιοποιημένων πόλεων.
Χαλί οι δρόμοι κι απέραντο κανάλι ελευθερίας. Του ουρανού το γαλάζιο ή το μουντό τού βορά δεν έχει τέλος. Φτερουγίζει το βλέμμα του σε επιβλητικά βουνά πιασμένα χέρι-χέρι, σε κοιλάδες, σε απόκρημνα φαράγγια, σε λόφους πολυδαίδαλους, σε λίμνες και ποτάμια. Κάθε στροφή και μια ιστορία. Ατέλειωτες ώρες και μέρες οδήγησης μόνος με τις σκέψεις του, τα όνειρά του, τις εντάσεις του, τις αμαρτίες του, το τηλεφωνάκι του.
Φώτα πορείας, φλας, πετρέλαια, γράσα, μουσαμάδες, καυσαέρια, βόγγος μηχανής, ρυμούλκα, παλέτες, λιμάνια, ρεμίζες, αποθήκες, κλαρκ, βαπόρια, τελωνεία, μεθοριακοί σταθμοί, μεγάλη κίνηση, η διαρκής καθημερινότητά του. Μανούβρες, γκάζια, λεπτοί χειρισμοί, αυτοσυγκέντρωση, αντοχή, άριστη όραση, ακρίβεια κινήσεων, κόψιμο στις στροφές, όπως και στην κανονική ζωή. Αμίλητα παράπονα, καημοί, ξάγρυπνα βλέφαρα, ευεργετικός υπνάκος μιας ή δυο ωρών στην κουκέτα-σαλόνι.
Η παγκοσμιοποιημένη οικονομική ζωή σήμερα έχει επιβάλει παντού ρυθμούς εξοντωτικούς για τους ανθρώπους και τα μηχανήματα. Ο οδηγός πρέπει να φτάσει στον προορισμό του σε συγκεκριμένα χρονικά περιθώρια, πράγμα που σημαίνει ότι τα ωράρια δουλειάς είναι ανοιχτά. Πρέπει να φορτώσει στην ώρα του για να προλάβει το καράβι ή τον έλεγχο του φορτίου. Τα λουλούδια που κουβαλά δεν πρέπει να μαραθούν. Βρίσκεται υπό τη συνεχή παρακολούθηση του εργοδότη, του πελάτη και της αστυνομίας. Οι σχετικά χαμηλοί μισθοί και οι πολλές ώρες δουλειάς δεν είναι ελκυστικός συνδυασμός. Καμία σχέση δεν έχει με εποχές που το επάγγελμα ήταν και λίγο ρομάντζα. Οι παλιοί οδηγοί, όπως ο Λάμπης, αμείβονταν καλά και έκαναν τα πάντα. Ήταν μηχανικοί, ηλεκτρολόγοι, συντηρητές και γραφεία κίνησης.
Η μοίρα ανοίγει το δικό της δρόμο σε κάθε άνθρωπο. Κι ο φίλος μας κάπως έτσι βρέθηκε πάνω στα φορτηγά των μεγάλων αποστάσεων για μια καλύτερη ζωή. Με ένα τεράστιο χαμόγελο ευχαρίστησης έκλεισε η κουβέντα μας. Δεν το έκρυψε ότι μετά τα εξήντα του εξακολουθεί να είναι ερωτευμένος με τα ταξίδια και την νταλίκα του. Αξίζει κάθε σεβασμό.
Καλά δρομολόγια, Λάμπη.