ΕΙΜΑΣΤΕ συγκλονισμένοι και πολύ βαθιά στενοχωρημένοι. Μόλις το πληροφορηθήκαμε έφυγε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας. Δεν το πιστεύαμε, ούτε και τώρα το πιστεύουμε ότι η Βιολέτα, η δική μας Βιολέτα, η σύντροφος του φίλου, του αδελφού Νίκου (Μπουργάνη), δεν υπάρχει πια ανάμεσά μας.
Και για τον υπογραφόμενο αυτό το σημείωμα το σοκ είναι ακόμα μεγαλύτερο γιατί στην κορυφαία στιγμή, στην πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής τους πέρασε τα στέφανα ενώνοντας τις καρδιές τους που της Βιολέτας χτυπούσε για το Νίκο και του Νίκου για της Βιολέτας. Αλλά αυτή δεν είναι η μοναδική στιγμή που έρχεται στο νου τώρα που η μοίρα τάφερε να πούμε το πικρό μας αντίο. Είναι πολλές, πάρα πολλές, ατέλειωτες κι είναι αυτές που μάς υπαγορεύουν να τις κρατήσουμε ζωντανές γιατί μόνο έτσι θα παραμείνει μέσα μας ζωντανή και η ίδια.
Η Βιολέτα Λάμπρου υπήρξε πάντοτε υπόδειγμα δύναμης, δημιουργικότητας, εργατικότητας, αφοσίωσης με ό,τι καταπιάνονταν. Ήταν μαχήτρια της ζωής, τίποτα δεν τις χαρίστηκε και όλα τα κέρδισε με το σπαθί της. Μεγάλη της αγάπη ήταν το θέατρο, το οποίο και σπούδασε, ενώ αργότερα το δίδαξε κιόλας ως καθηγήτρια Μέσης Εκπαίδευσης. Πιο κοντά μαζί της ήρθαμε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 όταν μέσω του δημοτικού ραδιοφώνου συνεργαστήκαμε παρουσιάζοντας την αγαπημένη στους Αρτινούς εκπομπή «Παιγνιδίσματα με τη Βιολέτα Λάμπρου».
Για ένα χρονικό διάστημα ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία εργαζόμενη στην καθημερινή εφημερίδα της Άρτας «ΗΧΩ», αλλά στη συνέχεια την κέρδισε, ψυχή τε και σώματι, η διδασκαλία του θεάτρου. Προπαντός όμως την «κέρδισε» ο Νίκος και ο Νίκος «κέρδισε» την Βιολέτα. Ο ένας ήταν το… μισό του άλλου. Αχώριστοι. Παντού μαζί, πάντα αγαπημένοι. Ένα ζευγάρι με τέτοια χημεία που σπάνια συναντά κανείς. Μιλούσες για τον ένα και ο νους πήγαινε στον σύντροφο και το αντίθετο.
Ειλικρινά δεν βρίσκουμε τα λόγια που θα μπορούσαν να κάνουν τον Νίκο να απαλύνει κάπως τον πόνο του. Το Νίκο που είναι ο ορισμός της ζωντάνιας, της ευτυχίας, της χαράς, ο άνθρωπος με το πηγαίο και άφθαστο χιούμορ, ο άνθρωπος του χαμόγελου και η έκφραση της παιδικότη- τας. Αυτό μόνο που έχουμε να του πούμε είναι ότι όπως μέχρι τώρα έτσι για πάντα θα είμαστε δίπλα του. Σαν αδερφός προς αδερφό. Δυσαναπλήρωτο βέβαια το κενό της λατρεμένης του Βιολέτας που «έφυγε» εντελώς ξαφνικά μέσα από τα χέρια του από ανακοπή καρδιάς το βράδυ των Χριστουγέννων, όμως οι πολλοί φίλοι του θα είναι εδώ. Δίπλα του. Και τι ειρωνεία της τύχης! Χριστούγεννα γεννήθηκε η Βιολέτα και Χριστούγεννα έφυγε από κοντά μας. Βαθύς ο πόνος αλλά η υπόσχεση… υπόσχεση. Θα κρατάμε πάντα ζωντανή τη μνήμη της. Αντίο Βιολέτα και νάσαι σίγουρη πως θα τον προσέχουμε πάντα το Νίκο σου.
