Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές, αμφιβολίες τρελές.
Για να είμαι απολύτως ειλικρινής μαζί σου, είχα πολύ καιρό να πάω γήπεδο. Εμείς βλέπεις, οικογενειακώς, είμαστε του βόλεϊ. Όλο έλεγα ότι θα πάω κάποια φορά να δω κανέναν αγώνα, αλλά ποτέ δεν το αποφάσιζα πραγματικά. Όμως «όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στον Μωάμεθ». Έτσι ήρθαν οι συγκυρίες και έπρεπε να πάω εγώ το βαφτιστήρι μου να παίξει αγώνα με την ομάδα του. Απ’ ότι αποδείχτηκε αργότερα, η σοφότερη απόφαση που πήρα ήταν να καθίσω να παρακολουθήσω όλο τον αγώνα.
Μπορεί να μην είδα φαντεζί ντρίπλες, προσποιήσεις με τη μπάλα, μαγικά κοντρόλ, εξωτερικά φάλτσα, είδα όμως πάσα στον κενό χώρο, τάκλιν, σουτ έξω από την περιοχή, και προσπάθεια για 1-2. Κυρίως, όμως, είδα να παίζουν καθαρά χωρίς να κάνουν φάουλ.
Είδα να είναι διαιτητής ο προπονητής μιας από τις δύο ομάδες, χωρίς κανένας να αμφιβάλει για τα σφυρίγματά του. Κι επειδή αυτός ο διαιτητής ήταν «καρφωμένος» στον πάγκο του, δεν μπορούσε να ξέρει αν η μπάλα ήταν άουτ ή κόρνερ. Κι αναλάμβαναν τα παιδιά να λένε το σωστό. Όλα τα παιδιά.
Είδα να μαζεύονται και οι δύο ομάδες πάνω από ένα παίχτη που χτύπησε στο παιχνίδι. Είδα να γίνονται συχνά αλλαγές, ώστε να παίξουν όλα τα παιδιά και ας μην εξυπηρετούν το «σύστημα» της ομάδας. Είδα να μην διαμαρτύρεται κανένας, για καμία απόφαση. Άκουσα προπονητές να λένε δέκα «μπράβο» μετά από κάθε μία παρατήρηση που έκαναν.
Ξέρεις τι δεν είδα; Δεν είδα γονείς να χειροκροτούν τις προσπάθειες και τα γκολ των αντιπάλων. Δεν είδα γονείς να νοιάζονται για όλα τα παιδιά, παρά μόνο για το δικό τους πριγκιπόπουλο. Βλέπεις τα παιδιά γεννιούνται απείρως καλύτερα από εμάς, κι εμείς ξοδεύουμε τα πρώτα χρόνια της ζωής τους για να τα κάνουμε σαν τα μούτρα μας. Ατομιστές, συμφεροντολόγους, ρατσιστές, ωχαδερφιστές και άλλα κακά, όχι της μοίρας μας, αλλά της κατάντιας μας.
Συγχαρητήρια στους προπονητές. Που κόντρα στον καιρό μας, αντί να μαθαίνουν τα παιδιά μας μόνο κοντρόλ και συστήματα, προσπαθούν να τα γεμίσουν με αξίες και όχι με νίκες. Τώρα πια, όταν έχω όρεξη να δω λίγη καλή μπάλα, ξέρω που να πάω. Στα 5 Χ 5. Γιατί εκεί θα ευχαριστηθώ χωρίς Αμφιβολία. Από την άλλη βέβαια, γέμισα Αμφιβολίες για το ποδόσφαιρο που βλέπω στην τηλεόραση. Αμφιβολίες πολλές. Αμφιβολίες τρελές.
Αλλά ελπίζω ότι, αν ο Αλμπέρ Καμύ είχε δίκιο που έλεγε ότι «Όλα όσα ξέρω για την ηθική και την αίσθηση καθήκοντος τα έχω μάθει από το ποδόσφαιρο», τότε δεν έχει καμία σημασία αν τα παιδιά αυτά γίνουν ποδοσφαιριστές ή αγρότες ή μηχανικοί ή γιατροί ή φιλόσοφοι ή οτιδήποτε άλλο. Σημασία έχει ότι θα έχουν γίνει Άνθρωποι. Σ’ αυτά τα παιδιά έχω εναποθέσει όλες τις ελπίδες μου για τη νέα χρονιά και τις επόμενες χρονιές. Ευχές για μια Καλύτερη Νέα Χρονιά.
Ένοχος, υπεράνω πάσης Αμφιβολίας
