ΕΝΑΣ πολύ δικός μας άνθρωπος, ένας επί σειρά ετών συνεργάτης μας που κέρδισε το αναγνωστικό κοινό με την αρθρογραφία του, ο Νίκος Λάμπρου (φωτο), δεν υπάρχει πια ανάμεσά μας, κάτι που αναμφισβήτητα προκαλεί μεγάλη θλίψη στην οικογένεια της εφημερίδας μας.

Η επιλογή της θεματογραφίας του αποτελούσε κάθε βδομάδα ένα πραγματικό διαμάντι, το οποίο σμίλευε πρώτα μέσα στο πολύ καθάριο μυαλό του και μετά μάς τόφερνε προς δημοσίευση αυτοπροσώπως. Ήταν τότε που συνδεθήκαμε πολύ στενά μαζί του, διότι ο Νίκος δεν ήταν καλός μόνο στον γραπτό λόγο.
Εξίσου υποδειγματικός ήταν και στον προφορικό. Ιδιαίτερα οι ιστορίες από την σχολική ζωή, όντας δάσκαλος ο ίδιος, δεν ήθελες ποτέ να τελειώνουν.
Ο Νίκος Λάμπρου ήταν ένας βαθύτατα δημοκρατικός άνθρωπος, με άριστη γνώση της ιστορίας, πάρα πολύ μορφωμένος, στοχαστικός, διεισδυτικός στις κοινωνικές και πολιτικές αναλύσεις, φοβερά διαβασμένος, πνεύμα ελεύθερο και πάνω απ’ όλα πολύ καλός οικογενειάρχης.
Αυτό που τον συγκινούσε ήταν η αναγνωσιμότητα των άρθρων του, την οποία διαπίστωνε στις καθημερινές του συναναστροφές, καθότι – πέραν των άλλων – διακρίνονταν από την κοινωνικότητά του. «Πήγα σήμερα για καφέ και μού είπαν ότι με διαβάζουν» μάς έλεγε γεμάτος χαρά και ικανοποίηση και την άλλη εβδομάδα το ίδιο αναγνωρίσιμος σ’ άλλα στέκια κι από βδομάδα σε βδομάδα καταιγιστική η ανταπόκριση προς τα γραφόμενά του. Ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο και ξεχωριστό όλο αυτό για τον ίδιο.
Η μορφή του Νίκου παραμένει βαθιά χαραγμένη μέσα μας και καμιά φθορά του χρόνου δεν πρόκειται να την αλλοιώσει. Ήταν από τα πιο αγαπημένα πρόσωπα που γνωρίσαμε και μεγάλη η τιμή που συνεργαστήκαμε μαζί του. Θα μάς λείψει πολύ. Παραμένει αιώνιος στην ψυχή μας. Δύσκολα θα συνηθίσουμε την απόλυτη απουσία του.