Ερχεσαι πάντα στη θύμησή μας ως ένα επαναλαμβανόμενο γλυκό όνειρο με την έναρξη κάθε νέας σχολικής χρονιάς. Εγκατέλειψες τα επίγεια εδώ και τρία χρόνια, αλλά για εμάς τους μαθητές σου ποτέ δεν θα πάψεις να αποτελείς ένα εκπαιδευτικό σύμβολο.
Πρωτοδιοριζόμενος παιδαγωγός στο μικρό μας χωριό, ήλθες να πάρουμε φως από τον δικό σου ήλιο. Ήλθες να μας κάνεις να αγαπήσουμε το σχολείο και τα γράμματα. Τα συναισθήματα της πρώτης μέρας δεν ξεχνιούνται ποτέ. Πρωτάκια και φοβισμένα αγριμάκια εμείς, στο πρόσωπό σου γνωρίσαμε έναν άλλον κόσμο, παρά το γεγονός ότι για τα σπίτια μας η λέξη δάσκαλος ισοδυναμούσε με μπαμπούλα. Ήσουν ευγενικός, καλόκαρδος, καλοσυνάτος, τρυφερός, ντυμένος πάντοτε με το χαμόγελο. Μας χάριζες το πιο ζεστό χάδι και δεν τσιγκουνευόσουν καθόλου την επιβράβευση.
Μας γνώρισες την αλήθεια απογυμνωμένη από μύθους και προκαταλήψεις της γενιάς μας. Μας δίδαξες πολλά από την πρώτη μέρα που μπήκες στην αίθουσα και στις καρδιές μας. Μας έμαθες να αγαπάμε τη φύση, την καθαριότητα, τους ανθρώπους, τη γνώση, την πατρίδα, τους ήρωές της. Μας έμαθες να εκφραζόμαστε με λέξεις και τρόπους. Έγινες γονιός, μας πήρες από το χέρι και μας άνοιξες τα μυαλά.
Η γενναιοδωρία σου δεν είχε καθόλου στοιχεία ελεημοσύνης. Είχες την τέχνη να ημερεύεις, να πλάθεις καλούς χαρακτήρες, να γίνεσαι γοητευτικός, να μας διηγείσαι συναρπαστικές ιστορίες. Ξεφύλλιζες τις σελίδες της ψυχούλας μας και εκεί στα κατάβαθα έκανες τις διορθώσεις σου και τις παρεμβάσεις σου. Η σκόνη της κιμωλίας, η μυρωδιά του καινούργιου αναγνωστικού, το μικρό τετράδιο με την μπλε πλαστική επένδυση, η γομολάστιχα, το κονδύλι ήταν θησαυροί που έμειναν ανεξίτηλα χαραγμένοι στην «επιλεκτική» μνήμη μας. Η αυλή του ολοήμερου μονοθέσιου σχολείου μας ήταν ένα κανονικό χοροστάσι χαράς με πειθαρχημένους χορευτές. Ήταν οι αθώες πρωτόπλαστες υπάρξεις σε προετοιμασία για το πανηγύρι της ζωής.
Κλάψαμε πολύ τότε στην πρώτη τάξη και στα μέσα της χρονιάς, όταν μάθαμε ότι θα έφευγες και θα πήγαινες σε άλλο σχολείο του νομού μας. Το παιδικό μας ένστικτο μάς φανέρωνε τι μεγάλο θησαυρό χάναμε, αλλά τι μπορούσαμε να κάνουμε; Στις επόμενες τάξεις το χέρι ενός άλλου αυστηρού δασκάλου στο σχολείο μας ήταν βαρύ και ασήκωτο. Τα αυτιά και τα μάγουλά μας διατηρούν ακόμη την απόχρωση του τριαντάφυλλου με την ανοχή των γονιών μας. Κατά κανόνα τα αγόρια πλήρωναν όλα τα… σπασμένα. Ο σωφρονισμός και η εκπαιδευτική διαχείριση τέτοια χαρακτηριστικά είχαν τότε.
Αγαπημένε μας δάσκαλε Νίκο. Εσάς τους ωραίους λειτουργούς – υπηρέτες του Έθνους και της κοινωνίας δεν μπορεί να σας καταπίνει η λήθη. Ποια η αξία βαθμολόγησης του επιθεωρητή μπροστά στην αξιολόγηση του μαθητή στο διαρκές παρόν; Ανεβάσατε την παιδεία σε ανώτερα επίπεδα και κρατήσατε τον πήχη της γνώσης ακόμη ψηλότερα.
Φέρατε στον τόπο μας την κοινωνική αναγέννηση και κατακτήσατε τον σεβασμό και την αναγνώριση των πολιτών. Το πλατύ και ευγενικό σας χαμόγελο θα μας ακολουθεί πάντα και τη ζηλευτή υστεροφημία σας θα φροντίσουμε να τη δυναμώνουμε.
Σε ευχαριστούμε από καρδιάς, δάσκαλε με κεφαλαία γράμματα.
Ο μαθητής σου, Δημήτρης Ντάλας