Η επιβίβαση γίνεται στον παραποτάμιο σταθμό της πόλης και η αναχώρηση κανονικά στην ώρα της. Είναι το πρωινό δρομολόγιο των 7.30 για Αθήνα. Ωραίο δείχνει το όχημα και ο οδηγός πολύ αυστηρός και χωρίς πολλές-πολλές κουβέντες. Χωρίς καλωσορίσματα και τυπικά, μας δείχνει ποιος θα είναι ο άρχοντας σε αυτή την συνύπαρξη. Σίγουρα όχι ο επιβάτης…
Αναζητούμε την ταμπελίτσα που να ταιριάζει στο εισιτήριό μας. Τη βρίσκουμε από τη μεριά του παραθύρου. Μόνο μη μας τύχει καμιά γκαντεμιά σε σχέση με τον συνεπιβάτη μας… Τακτοποιούμε τη μάσκα μας, προσαρμόζουμε στα μέτρα μας το αναπαυτικό κάθισμα και βυθιζόμαστε μέσα του ελεύθεροι. Όσο και να θέλουμε να προσποιηθούμε ότι ξεχωρίζουμε, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί. Είμαστε δραματικά όλοι ίδιοι και η τύχη μας αφημένη στο έλεος του σοφέρ. Όλα τα προσωπικά μας χάνουν κάθε νόημα. Απουσιάζει, ευτυχώς, το τσιγάρο, και τα κλειστά τζάμια καθρεφτίζουν χαρούμενα και θλιμμένα πρόσωπα. Με το καλημέρα, η ένταση, η επιλογή της μουσικής και οι διαφημίσεις του ραδιοφώνου μας υπόσχονται μια γερή δοκιμασία νεύρων. Θα δούμε στην πορεία.
Πίσω από το σφαλισμένο τζάμι, ευτυχώς, έχουμε καλό αγνάντι. Χάνεσαι, ηρεμείς, αγαπάς, μιλάς με την ψυχή σου. Η ησυχία του πρωινού, τα χρώματα του ουρανού, η ομορφιά του Αμβρακικού πάνω από το Μενίδι σου φτιάχνουν τη διάθεση. Επανέρχεται η χαμένη αγάπη για το λεωφορείο και αφηνόμαστε στο γλυκό ήχο της μηχανής του και των τροχών, που κυλούν απαλά στην καυτή άσφαλτο κι ακούς το δρόμο του ταξιδιού. Καταπίνει τα χιλιόμετρα της Ιόνιας και κυνηγά το χρόνο. Κι εμείς χαιρόμαστε το φως της μέρας, τα μάτια γεμίζουν χρώματα και, τα τελευταία χρόνια, το καινούργιο δώρο πολιτισμού: τις ανεμογεννήτριες στις βουνοκορφές…
Στις απέραντες ευθείες του νέου δρόμου προσπαθούμε να ξεδιαλύνουμε τα ασήμαντα και τα σημαντικά που κουβαλάμε μέσα μας. Κλείνουμε τα μάτια, όχι για να αποκοιμηθούμε, αλλά για να βρεθούμε σε μικρή ονειροπόληση και να γράψουμε τα δικά μας χιλιόμετρα. Να συναντήσουμε ό,τι μας λυτρώνει και ό,τι μας ξεπλένει από τα ανθρώπινα πάθη. Αναζητούμε την υπέρβαση πάνω στην Ιόνια των διοδίων, με σύμμαχο την ταχύτητα, για να αισθανθούμε κάτι περισσότερο από αυτό που είμαστε. Η μετακίνηση για όλους μας είναι πάντοτε μια χρήσιμη εμπειρία, μια μάθηση, μια ατομική βελτίωση, μια άσκηση μνήμης. Α! Το ραδιόφωνο άρχισε τα παράσιτα και ο οδηγός μας το έκλεισε. Ευλογία.
Οι συνταξιδιώτες μας με επιμέλεια έκρυψαν καλά αυτό που κουβαλούσαν πάνω τους. Τη χαρά και τη λύπη. Πόσοι άραγε να πήραν το ίδιο δρομολόγιο να γιατρέψουν τις ανοιχτές πληγές τους; Είναι γι’ αυτούς η σκληρή ώρα αναμέτρησης της ζωής με το θάνατο. Πόσοι άλλοι θα πήγαιναν με υψηλές προσδοκίες να συναντήσουν μεγάλες χαρές και επιτυχίες που τους έλαχαν; Ήταν και πολλοί νέοι που πηγαινοέρχονται για σπουδές και για καμιά αλληλέγγυα διαμαρτυρία, κατά σύνταγμα μεριά…
Πολύ σοκαριστική η διαπίστωση της σημερινής κοινωνικής πραγματικότητας. Οι επιβάτες δε μιλιούνται μεταξύ τους κι ούτε κοιτάζονται στα μάτια. Όχι γιατί δε γνωρίζονται, αλλά γιατί δεν το έχουν ανάγκη, απομονωμένοι στο δικό τους μικρόκοσμο, με συνέπεια όταν αποβιβασθούν να μην μπορούν να αναγνωρίσουν το πρόσωπο του συνεπιβάτη τους. Είναι ολοφάνερη η ανύπαρκτη κοινωνικότητα, η καχυποψία, η τσιγκουνιά της ανθρωπιάς, η έλλειψη αλληλεγγύης, ο φόβος της πανδημίας.
Το πούλμαν φτάνει στον προορισμό του με ασφάλεια και χωρίς να μας κουράσει. Μας άρεσε το ταξίδι. Η υπερσύγχρονη γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου μας έκανε άλλη μια φορά υπερήφανους και μας θυμίζει την αξία της ύπαρξής μας. Τίποτε δε θυμίζει πλέον εκείνες τις πολύωρες παλιές και επικίνδυνες διαδρομές με τις εκατόμβες των θυμάτων σαν σε πόλεμο. Ας ευγνωμονούμε τη ζωή που μας αφήνει να κάνουμε, έστω, αυτά τα μικρά ταξίδια.
Τι θα λέγατε να βγάζατε εισιτήριο με το επόμενο προγραμματισμένο δρομολόγιο από το τοπικό ΚΤΕΛ; Καλό σας ταξίδι. Τι χαρά!
