Μα πώς περνούν έτσι οι ώρες, οι μέρες, οι βδομάδες; Περνούν οι μήνες, περνούν τρελά τα χρόνια δυο-δυο και γίνονται καπνός.
Ένα ταξίδι επτά ημερών με τα καλά του και τα κακά του. Άλλοι το απολαμβάνουν και άλλοι το ξοδεύουν για ένα τίποτε. Επτά μέρες με πάθη, πόθους, επιθυμίες, αδυναμίες, δοκιμασίες, αψιμαχίες, κακίες, όνειρα, πόνους και κάπου-κάπου μικρές ή μεγάλες χαρές.
«Ζούμε» τις προσωπικές στιγμές μας; Αξιοποιούμε δημιουργικά τον χρόνο μας, τον γεμίζουμε ευχάριστες εμπειρίες ή θα μείνουμε στην κακή παρένθεση των τραυμάτων της πανδημίας; Είναι η κάθε μας μέρα και μια ξεχωριστή μικρή ζωή με νόημα ή απλά περιμένουμε να βραδιάσει; Χαιρόμαστε τις μέρες της βδομάδας έτσι που να ξεχωρίζουν και να έχουν σφραγίδα και ταυτότητα οι Δευτέρες, οι Τρίτες, οι γελαστές Κυριακές; Έχω την αίσθηση ότι λίγες θα «γράψουν» στο ατομικό μας ημερολόγιο.
Ακολουθούμε τις ίδιες διαδρομές, επαναλαμβάνουμε μονότονα λόγια και συνήθειες, συναντούμε τα ίδια πρόσωπα και περιμένουμε πότε θα πάει τριάντα μια ο μήνας. Μοιραζόμαστε τυπικές ευχές για υγεία, ευτυχία, χαρά κι άλλα τέτοια. Όλα τα κακά μακριά από μας, να τη «βγάζουμε καθαρή» ως πιστοί υπηρέτες των καταναλωτικών αναγκών, της ταχύτητας, και της δουλίτσας μας. Απομακρυνθήκαμε από τη φύση που είμαστε μέρος της, νεκρώθηκαν τα φυσικά μας όργανα γιατί αντικαταστάθηκαν από ψηφιακές εφαρμογές. Κάθε μέρα που περνά κλείνει κι ένας κύκλος ζωής μας που δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε, κι ούτε να κρυφτούμε στη σκιά του.
Κι όλο σκαλώνουμε σε υποχρεώσεις και αγκυλώσεις, με αποτέλεσμα να ακυρώνουμε το χρόνο μας και να κυλάμε μέσα σε μια ρουτίνα. Τσιγκουνευόμαστε να πούμε έναν καλό λόγο, έναν έπαινο, να χαρούμε με τη χαρά του φίλου μας, να προσφέρουμε ένα τρυφερό χάδι, ένα ευλογημένο «σ’ αγαπώ» που τόσο λείπει. Λάμπει ο ήλιος, λάμπει η φύση, καλοκαιράκι μπήκε, κι εμείς σαν να μην έχουμε καθόλου επιθυμίες στα μέτρα μας.
Η ζωή είναι προνόμιο και δώρο, μάς δίνεται μια φορά και δεν δικαιούμαστε να την σπαταλάμε άσκοπα. Αφήνοντας να περάσει άλλη μια βδομάδα αδιάφορη, είναι σαν να βιαζόμαστε να κρυφτούμε στη λησμονιά των αιώνων. Κάθε τόσο η καθημερινότητα μας πετάει μια υπενθύμιση, ότι τα περιθώρια χρόνου στενεύουν για όλους μας. Καμιά βδομάδα δε μας εγγυάται και καμιά δε μας αποκλείει τίποτε.
Κι επειδή ιδανική ζωή δεν υπάρχει, από την επόμενη ας βάλουμε πάλι το δείκτη της στο μηδέν, για ένα νέο ξεκίνημα με θετικές σκέψεις, με αισιοδοξία, με πολλές αγκαλιές, με μουσικές, με περιπάτους, με την ανάγνωση ενός βιβλίου που μας γεμίζει, ώστε να μην πούμε ποτέ: «πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα». Θα έλθει κάποια μέρα που θα περάσει κινηματογραφικά η ζωή μας όλη μπροστά από τα μάτια μας. Θα αξίζει να την παρακολουθήσουμε;
ΥΓ: Οι σκέψεις αυτές έρχονται και ως ανάγκη έκφρασης κάποιων συμπολιτών μας, που βρέθηκαν να νοσηλεύονται από κορωνοϊό σε κάποιο κρεβάτι νοσοκομείου. Από εκεί είδαν το χρόνο και τον κόσμο με άλλα μάτια.