Τα πρόσωπα της προηγούμενης εβδομάδας δεν ήταν ο Τζόκοβιτς και ο Τσιτσιπάς. Ήταν για άλλη μια φορά οι τραγικοί γονείς του Βαγγέλη Γιακουμάκη που βρέθηκαν ξανά στα Ιωάννινα αναζητώντας δικαίωση για το γιο τους. «Δεν έχασα κλειδιά, ούτε πρόβατο, έχασα το παιδί μου. Το έστειλα σ’ ένα «μαγαζί» με ανήθικους να σπουδάσει», δήλωσε ο χαροκαμένος πατέρας Ανδρέας Γιακουμάκης.
Ήταν 6 Φεβρουαρίου 2015 που ο Βαγγέλης Γιακουμάκης εξαφανίστηκε από τη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων, και βρέθηκε ένα μήνα αργότερα νεκρός με τραύματα από μαχαίρι.
Ήταν 3 Φεβρουαρίου 2007 που ο μικρός Άλεξ «χάθηκε» για πάντα, με την ομερτά να σκεπάζει έκτοτε κάθε ίχνος του. Ήταν μόλις έντεκα χρόνων.
Υποτίθεται πως οι δύο αυτές πιο κραυγαλέες περιπτώσεις αθώων θυμάτων είχαν συγκλονίσει το πανελλήνιο. Υποτίθεται. Γιατί τα χρόνια που ακολούθησαν τα δώσαμε όλα σε λεκτική και τηλεοπτική ευαισθησία, αλλά θεσμικά δεν έγινε σχεδόν τίποτα για να αντιμετωπιστεί η αυξανόμενη και παράλογη βία των νέων, προανακρούσματα της οποίας ήταν οι δύο αυτές τραγικές περιπτώσεις.
Σήμερα τα παιδιά μας κουβαλούν ένα βαρύτατο και χρόνιο φορτίο βίας που τους κληροδότησε μια κοινωνία καταναλωτική, ανταγωνιστική, επιθετική. Εδώ και δεκαετίες, η πρώτη δασκάλα τους στα τρυφερά τους χρόνια είναι η χυδαία τηλεόραση, δεν είναι η πάνσοφη και γλυκύτατη γιαγιά, αφού εμείς κάναμε έξωση στους παππούδες και βάλαμε μέσα τους σκύλους. Από την ώρα που γεννιούνται, λοιπόν, καταναλώνουν και εσωτερικεύουν άπειρες εικόνες βίας χωρίς αντιστάσεις, αφού και στο σύγχρονο σχολείο τιμωρήθηκαν με αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος οι ηθικές αξίες, κι απόμειναν νυσταγμένες ξενοκουβέντες οι ξερές γνώσεις και το χρησιμοθηρικό πνεύμα μιας καριερίστικης ψευτοδιανόησης.
Ο τραγικός πατέρας του Βαγγέλη τα λέει καλύτερα από μένα: «Άμα είσαι τίμιος δεν είσαι πλέον εντάξει. Η ευγένεια, ο σεβασμός και η αξιοπρέπεια έχουν γίνει μειονεκτήματα. Κι έχω ένα ερώτημα: είμαι εγώ λάθος ή οι άλλοι δεν είναι σωστοί;»
Οι ανήλικοι, μήνες κλεισμένοι στο σπίτι και στην καραντίνα, βγαίνουν μόνο ένα Σάββατο βράδυ. Και κινδυνεύουν. Τα ευγενικά παιδιά κινδυνεύουν περισσότερο. Είναι πολλά τα περιστατικά παιδιών κι εδώ στην Άρτα, παιδιών που δεν «έμαθαν να σηκώνουν χέρι», που πέφτουν θύματα παραβατικών συμπεριφορών και παρεών που το παίζουν συμμορίες. Κι επειδή αυτή η συμπεριφορά φοβάμαι πως έγινε μόδα, όπως τα τατουάζ και τα ξυρισμένα χιτλερικά κεφάλια, τα άλλα παιδιά γύρω το διασκεδάζουν, αντί να μπουν στη μέση να τα ξεχωρίσουν όπως γινόταν στα δικά μας χρόνια.
Για δεκαετίες, πλέον, το νομοταγές κομμάτι της κοινωνίας μας βιώνει μια ολοκληρωτική απογοήτευση. Ακούς παντού, «άστο δε βγάζεις άκρη πουθενά». Τι «διακόσια χρόνια» να γιορτάσουμε, όταν το «εμείς» του Μακρυγιάννη ακούγεται τόσο ξένο κι απόκοσμο στην εποχή μας; Εμείς δεν είμαστε Αμερική, μια χούφτα άνθρωποι είμαστε, γιατί δεν μπορούμε να φτιάξουμε «χωριό»; Τι είναι αυτό που κάνει τόσο δυσκίνητους τους θεσμούς, γιατί γεμίσαμε Πόντιους Πιλάτους που νίπτουν τας χείρας των στους νόμους και στις παραγράφους, πώς φτάσαμε να νοιαζόμαστε μόνο για το δικό μας παιδί και να αδιαφορούμε παντελώς για τα παιδιά των άλλων;
Χρειαζόμαστε Παιδεία. Να πάρουμε το λυχνάρι του Διογένη και ν’ αρχίσουμε να ψάχνουμε πού κρύβεται η ευθύνη και ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος, λέω, κι όχι το άτομο. Να βρούμε έναν τρόπο να ξεπεράσουμε ως κοινωνία αυτό το βαρύ πέπλο της ύπνωσης και της αδράνειας που μας μαστίζει. Κι ο κάθε γονιός να μη λέει «όλα καλά» μέχρι να χτυπήσει και τη δική του πόρτα το μεγάλο κακό.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ