Πριν από χρόνια δημιουργήθηκε ένας θεσμός πρωτοβάθμιας φροντίδας για μια ευπαθή κατηγορία ανθρώπων και έκτοτε καταξιώθηκε στη χώρα μας.
Είναι κοινωφελείς επιχειρήσεις ενταγμένες στους Δήμους, που χρηματοδοτούνται από το Ευρωπαϊκό κοινοτικό ταμείο και από εθνικούς πόρους. Στελεχωμένες με έμπειρο προσωπικό πολλών ειδικοτήτων, έγιναν οι καλύτεροι σύντροφοι απόκληρων ατόμων, που στερήθηκαν το γέλιο και τους περίσσεψε το δάκρυ.
Κοντολογίς, προσφέρουν συμβουλευτική, νοσηλευτική, ψυχολογική υποστήριξη, μα πάνω απ’ όλα λίγη συντροφιά σε συνανθρώπους μας ηλικιωμένους, άπορους, ξεχασμένους, κλινήρεις, κοινωνικά αποκλεισμένους και ενίοτε αδύναμους να αυτοεξυπηρετηθούν.
Μια άπονη ζωή τούς έσπρωξε στην αποξένωση και την απομόνωση. Αποκομμένοι από οικογένειες και συγγενείς, με μηδαμινούς πόρους επιβίωσης, χαμένοι συνήθως μέσα στην απόλυτη εγκατάλειψη. Έγιναν οι ασήμαντες παρουσίες για τους «καθωσπρέπει» συμπολίτες μας. «Ανεμοδαρμένοι βράχοι/ σαν ξωκλήσια ερημωμένα ξεχασμένα», όπως έξυπνα κάποιοι στίχοι το εκφράζουν.
Όλα τα παιδιά της ομάδας που υλοποιεί το πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι» ταυτίζονται μαζί τους, νοιάζονται γι’ αυτούς και γίνονται οι δικοί τους άνθρωποι. «Ήταν συναισθηματικά φορτισμένη και σημαντική η μέρα μας σήμερα», μας μετέφερε η κ. Χαρά ως επικεφαλής της αποστολής. «Απαλύναμε μια δυστυχία γερόντισσας, με αποτέλεσμα στο τέλος της βάρδιας μια ικανοποίηση να μας πλημμυρίσει». Και συνεχίζει: «ανυπόκριτα καθόμαστε με τις ώρες να μας διηγηθούν βάσανα, μαράζια και συνεσταλμένα παράπονα που τους ακολουθούν.
Αντιμετωπίζουμε ακραίες καταστάσεις αναξιοπαθούντων και αρρώστων σωματικά ή ψυχικά. Θα τους βοηθήσουμε για να κοροϊδέψουν λίγο το χρόνο που τους απομένει και να τους προκαλέσουμε ωραία συναισθήματα, ώστε να αναβοσβήσει η καταχωνιασμένη οθόνη της ψυχής τους. Ανοίγουμε τον μέσα κόσμο τους για να αφήσουν όλα τα παράθυρα ανοικτά να μπει λίγο φως στην ψυχή τους.
Ο καλός γλυκός λόγος και η περιποιημένη εικόνα μας, προκαλούν τα καλύτερα ερεθίσματα και προσφέρουν μικρή δόση καταπραϋντικού. Είναι αλήθεια ότι στην αρχή διστάζουν, μα σαν ξεθαρρέψουν θα μας σημαδέψουν κατευθείαν στα μάτια. Πολλοί έχουν γεμάτα τα πνευμόνια τους από τους καπνούς των τσιγάρων, μα κι από κάποια προσμονή. Καθώς ο χρόνος τους λιγοστεύει έξω από ιδρυματική φροντίδα, προσπαθούν να διατηρήσουν μια αξιοπρέπεια και μια υπερηφάνεια στο μέτρο του δυνατού.
Λίγο πριν τους αφήσουμε και σε αργή κίνηση, τελευταίες φευγαλέες ματιές από γερασμένους μυς και από υπάρξεις που έχουν παγώσει την εικόνα τους σε τέσσερις άδειους τοίχους. Μεγάλη η μέρα γι’ αυτούς γιατί “φάνηκε ο Δήμος στο κονάκι τους”». «Και μέχρι να ξαναπάμε», συνεχίζει η επικεφαλής, «κανείς δεν θα τους χτυπήσει την πόρτα για να τους πει μια καλημέρα. Οι κοντινότεροι γείτονες έχουν προ πολλού αποδημήσει εις… Κύριον ή οι σχέσεις τους είναι διαταραγμένες».
Ένα περιτύλιγμα αγάπης, λοιπόν, η Χαρά και η ομάδα της «Βοήθεια στο Σπίτι» στα Κεντρικά Τζουμέρκα. Εύλογα αναρωτιέται κανείς: πόσοι, άραγε, συνάνθρωποι με ερημωμένη ζωή μπορεί να υπάρχουν που περιμένουν τη συμπόνια και τη στήριξη; Και το θέμα δεν είναι μια απλή καταγραφή. Τα αγαθά του πολιτισμού μας και του κοινωνικού κράτους πόσο απαραίτητα κρίνονται εν μέσω πανδημίας και σε καιρούς κυνικούς!
Ραγίζουν καρδιές αυτές οι αδύναμες ανθρώπινες υπάρξεις. Διαβάζεις στα μάτια και στα χέρια τους όλα τα άγραφα. Ένα ποτήρι νερό, ένα ζεστό πιάτο και ίσως κάποιο φάρμακο γίνονται βάλσαμο και θεόσταλτη προσφορά. Δεν έχει σημασία αν μόνοι τους παγιδεύτηκαν ή κάποια ανεκδιήγητη μοίρα τούς έσπρωξε ως εκεί. Όλα τους τα σχέδια και τα όνειρα έχουν ενταφιαστεί σε κάποια τρίσβαθα. Μια αγκαλιά είναι πάντα δώρο του Θεού και όλοι την έχουν ανάγκη.
Η ζωή μπορεί να είναι κι αλλιώς για όλους μας. Αξίζει κοντά στο τέλος του επίγειου κύκλου μας να υπάρχουν κάποια ζεστά χέρια απλωμένα πάνω μας. Τα μοναχικά πατήματα δεν αντέχονται, γιατί γίνονται πρόωρος θάνατος. Κατά συνέπεια η μέριμνα των αναξιοπαθούντων μέσω του προγράμματος αποκτά τεράστια ηθική και πανανθρώπινη αξία.
