ΑΠΟ το μακρινό αλλά… τόσο κοντινό, ελέω σύγχρονης τεχνολογίας, Ρόττερνταμ Ολλανδίας το μήνυμα στο site της εφημερίδας μας. Αποστολέας του ο Πάνος Κατσίκης. Αιτία και αφορμή ο θάνατος του συναδέλφου, Κώστα Γκέτση.
Γράφει ο Πάνος: «Αγαπητέ Βασίλη, μόλις διάβασα για τον πρόωρο χαμό του Κώστα Γκέτση. Θυμήθηκα τα χρόνια στην Άρτα, με τις ταβέρνες και τον Κώστα να αναλύει τις απόψεις του με πάθος. Τα συλλυπητήριά μου στην οικογένειά του και σε όλους εσάς που πορευτήκατε μαζί με τον Κώστα κάποια διαστήματα. Χαιρετισμούς σε όλους τους φίλους Αρτινούς».
Ο Πάνος Κατσίκης είναι σήμερα διακεκριμένος Έλληνας γιατρός κι όπως διαβάζουμε στην ταυτότητα του μηνύματός του κατέχει την υψηλή θέση του καθηγητή και διευθυντή του Τμήματος Ανοσολογίας στο κρατικό Πανεπιστημιακό Ιατρικό Κέντρο Erasmus στο Ρόττερνταμ, το μεγαλύτερο στην Ολλανδία.
Την δεκαετία του ’80 είχε έρθει στην Άρτα για ιατρική άσκηση στο νοσοκομείο μας. Συστημένος από κοινό μας φίλο, γιατρό, ήρθε στην εφημερίδα «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ» για να μάς γνωρίσει από κοντά και στα χρόνια που παρέμεινε εδώ, δεθήκαμε. Γίναμε στενοί φίλοι.
Ο κύκλος των φίλων διευρύνθηκε αρκετά και μεταξύ άλλων χώρεσαν ο αείμνηστος, Κώστας Λώλος, ο Νίκος Μπουργάνης, ο Βασίλης Ζώης κα. Ο Πάνος είχε βάλει στόχο να φτάσει ψηλά. Δημιουργικά ανήσυχος καθώς ήταν πήγε στην Αμερική, συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές για ενίσχυση του επιστημονικού του «οπλοστασίου», εργάστηκε σε Πανεπιστήμια και Ερευνητικά Κέντρα για 20 χρόνια, καταφέρνοντας να κατακτήσει τον στόχο του. Ποτέ, όμως, δεν μάς ξέχασε και πολύ περισσότερο δεν τον ξεχάσαμε εμείς. Η Άρτα και οι παλιοί του φίλοι εξακολουθούν να βρίσκονται στην καρδιά του, εκεί που γνωρίζει ότι βρίσκεται και ο ίδιος για μας.
Πριν κάποια χρόνια μάλιστα ήρθε στην πόλη μας και συναντηθήκαμε, ανασύροντας παλιές καλές στιγμές που παραμένουν βαθιά ριζωμένες. Ατέλειωτες συζητήσεις, γλέντια, ταβέρνες, μπαράκια, ξενύχτια, κινηματογράφος, βόλτες, πειράγματα, πλάκες, πολλές πλάκες. Χρόνια ανέμελα, χρόνια αξέχαστα.
Διαβάζοντας ο φίλος μας για τον χαμό του Κώστα, έσπευσε να ενώσει την θλίψη του με την δική μας θλίψη, αποκαλύπτοντας για μια ακόμα φορά την βαθιά ανθρώπινη ευαισθησία του, την πίστη του στην φιλία, αλλά και την επιβεβαίωση πως ούτε ο χρόνος, ούτε οι αποστάσεις στέκονται πάντα ικανές να βάλουν το χεράκι τους για να ξεχαστούμε.
Αγαπητέ μας Πάνο, κανένα «τελευταίο αντίο» δεν θα πούμε σήμερα και κανέναν δεν θα αποχαιρετίσουμε. Σήμερα θα μαζευτούμε όλοι οι καλοί φίλοι, για μια έξοδο για να (ξανα)τσουγκρίσουμε τα ποτήρια μας, να φάμε και να πιούμε, όπως παλιά. Β.Π.