Μια καθώς πρέπει κυρία έχει πάει το «καμάρι της» με βλάβη σοβαρή στο service.

Με συνοπτικές διαδικασίες γίνεται η διάγνωση και γεμάτη απορία ρωτά τον αρχιμάστορα, που προσπαθεί να της εξηγήσει τι συνέβη κι έμεινε στο δρόμο. «Δηλαδή, θέλει αλλαγή ο εγκέφαλος οπωσδήποτε; Μα δεν το καταλαβαίνω αυτό, κύριε, αφού δούλευε κανονικά πριν χαλάσει. Συγγνώμη, και τι εγγύηση έχουν οι εγκέφαλοι;» -Ιδού το ερώτημα!
Το παραπάνω περιστατικό είναι πραγματικό και αποτυπώνει μια καθημερινότητα στα συνεργεία. Το πελατολόγιο είναι απέραντο, όπως και οι ανάγκες του. Μαζί ο ενημερωμένος οδηγός με τον άσχετο. Ο τυπικός και ο προκλητικά αμελής.
Αδιάσπαστη η ενότητα ανθρώπου και αυτοκινήτου. Έγινε το όχημα ο καθημερινός σύντροφος, κυριάρχησε στις ζωές μας και μας προσφέρει αίσθηση ελευθερίας και χρησιμότητα αναντικατάστατη. Δεν νοείται ζωή χωρίς αυτό. Μαζί στις στροφές, μαζί και στις ευθείες. Στην ίδια κλίμακα το παμπάλαιο των λίγων εκατοντάδων ευρώ με εκείνο των πολλών χιλιάδων. Με κόκκινες πινακίδες ή με κανονικές, με Ελληνικές ή με Βουλγάρικες…
Τον χαμένο δικό μας χρόνο της αναμονής θα προσπαθήσουμε να τον κάνουμε δημιουργικό, παρατηρώντας τη ζωή στα χαμηλά με σκοπό να τη φωτίσουμε λίγο.
Ο χώρος περιποιημένος, καθαρός και σε απόλυτη τάξη. Ανυψωτικές ράμπες, κινητές εργαλειοθήκες, σύγχρονοι πάγκοι, ηλεκτρονικοί υπολογιστές φορτωμένοι με αλγόριθμους, ρομπότ ρύθμισης διάφορων παραμέτρων και το σχετικό ευεργετικό καυσαέριο… Περιφέρονται λέξεις και τεχνικοί όροι ακατανόητοι για τους αμύητους, όπως μπουλονόκλειδα, ρετάρισμα, πατινάρισμα, τζόγος, χτύπημα μπιέλας κα.
Πάντα καλές και χρήσιμες οι σύγχρονες εγκαταστάσεις, οι ταμπέλες και η επικοινωνιακή διαχείριση. Την ποιοτική διαφορά την κάνει πάντα ο σωστός μάστορας, ο άριστος τεχνίτης, ο φτασμένος μηχανικός με την τεχνογνωσία του, την εμπειρία του και το υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης που έχει αποκτήσει. Θα λειτουργήσει το μεράκι και η ειδίκευση, που θα δώσουν «ψυχή» στη λαμαρίνα και τα μέταλλα. Κανένα εγχειρίδιο από μόνο του δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ανθρώπινη συμβολή.
Οι μηχανικοί των συνεργείων μαζί στο κρύο και την κάψα. Μαζί θα ζήσουν τις χαρές, τις λύπες και τις μεγάλες συγκινήσεις τους. Είναι οι τεχνικοί καριέρας με ενδιαφέρον και πάθος για τη δουλειά τους. Πιεστικός ο χρόνος και σκυμμένοι κάτω από το καπό ή το σασί, για να διορθώσουν τη βλάβη στην τρόμπα και την κρεμαγιέρα ή να αλλάξουν τη φθαρμένη φλάντζα. Πνιγμένοι μέσα στις ηχηρές σιωπές τους, και απενεργοποιημένα τα συναισθήματα.
Ολόκληρη τη μέρα χωρίς ήλιο και με τη βοήθεια του τεχνικού φωτισμού. Έχουν όμως τον δικό τους προσωπικό ήλιο και από αυτόν φωτίζονται. Λερωμένα τα γάντια τους από τα λάδια, αλλά λαμπερή η ματιά τους. Κι η μάσκα, απαραίτητο αξεσουάρ. Κατέχουν έναν ιδιαίτερο τίτλο τιμής και έγιναν οι δικοί μας άνθρωποι, των οποίων αναγνωρίζουμε πάντα την αξία.
Και ανάμεσά τους ο αρχιμάστορας, ο αρχιτέκτονας, ντυμένος κάθε μέρα με το πιο γιορτινό ρούχο του: το χαμόγελο. Πίσω από τα χαμόγελα ο επαγγελματισμός, το ήθος, η ηθική, η συνέπεια, η αλήθεια, ο σεβασμός, η ειλικρίνεια, στοιχεία που συνθέτουν ένα σύστημα αξιών και αρχών βάσει των οποίων λειτουργεί μια υγιής επιχείρηση. Το αφεντικό είναι αυτό που φτιάχνει «το κλίμα» στο χώρο εργασίας, και οι εργαζόμενοι σε αυτό είναι πάνω απ’ όλα συνεργάτες ή θα πρέπει να είναι.
Όσο τα συνεργεία μάς κάνουν καλή δουλειά, τόσο οι μετακινήσεις μας θα είναι ασφαλείς και δε θα χρειαζόμαστε οδικές βοήθειες. Η τεχνολογία σε κάθε περίπτωση δεν πρόκειται ποτέ να μας λύσει όλα τα προβλήματα που δημιουργεί ο σύγχρονος τρόπος διαβίωσης, και το αυτοκίνητο πρέπει να αποτελεί έναν απλό υπηρέτη όπως και η ηλεκτρική σκούπα.