Στον μαγικό κόσμο του γλυκού

Γίνεται να περνάς έξω από ένα «γλυκομάγαζο», να μοσχοβολούν τα βούτυρα, τα τραγανιστά φύλλα και να μην σου γαργαλίσουν τα ρουθούνια; Γίνεται να μην τα λιγουρευτείς και να αντισταθείς στην πρόκληση; Γίνεται να ξεκόψεις από παλιές παιδικές συνήθειες;
Κάνεις στην άκρη τις θερμίδες, συμμαχείς με την υπογλυκαιμία και μπαίνεις ως αναμάρτητος στον μαγικό κόσμο της ζάχαρης. Πολύ δύσκολο να τα περιγράψεις όλα αυτά με λόγια στο χαρτί.
Τι είναι τελικά ένα καλό γλυκό; Είναι διαβατήριο ευχαρίστησης, συναίσθημα, διατροφική απόλαυση, λαχτάρα ή απλά αγάπη; Ας την πούμε μια ανθρώπινη καθημερινή ανάγκη κι ένα πάθος για τη ζαχαροπλαστική. Όλα τα γλυκά δαιμόνια αραδιασμένα στα μοντέρνα ράφια κι ας ανεβάζουν κάποιες τιμές… Όλοι οι πειρασμοί στη σειρά: σοκολατένιοι, λευκοί και ό,τι άλλο ποθεί η ψυχή σου. Χρυσαφένιοι μπακλαβάδες, μυρωδάτα γαλακτομπούρεκα, εθιστικά κανταΐφια, λαχταριστές καρυδόπιτες, πάστες κάθε λογής, σοκολατί τρουφάκια, προφιτερόλ, κορνέ, εκμέκ, σαραγλί και όλα τα ξόρκια που ζωντανεύουν τα συναισθήματα. Τα περισσότερα έχουν πλέον ξενικές ονομασίες και κάποια τα έχει ξεχάσει εντελώς η νέα εποχή, γι’ αυτό και σπανίζουν.
Την ένοχη ατομική ευχαρίστηση στις γιορτές την κάνουμε κοινό αγαθό. Ένα γλύκισμα είναι το καλύτερο δώρο. Γαμήλια τελετουργία, βάπτιση, γενέθλια, επέτειοι, δεν εννοούνται χωρίς τις θεϊκές τούρτες. Σήμερα που όλα μας πληγώνουν, θα μας γλυκάνουν τις Χριστουγεννιάτικες εσώκλειστες γιορτές οι χορταστικοί κουραμπιέδες και τα απόλυτα μελομακάρονα. Είναι η νόστιμη πολιτιστική μας κληρονομιά σε ωραίες συσκευασίες. Η ζάχαρη, ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, μας έχει πασπαλίσει τις διατροφικές μας συνήθειες. Είναι μνήμη, ιστορία, μυρωδιά από άλλες εποχές, που τα… τρίματα είχαν «πέραση».
Παρότι η πόλη μας δεν φημίζεται ιδιαίτερα για τα ζαχαρένια της ήθη (με εξαίρεση τα νεραντζάκια κι όλα τα γλυκά κουταλιού), τα υπάρχοντα γλυκατζίδικα είναι όλα όμορφα, καλόγουστα και αποτελούν μόνιμες προκλήσεις. Σε κάποια απ’ αυτά απολαμβάνεις -εκτός πανδημίας- μαζί με το χρόνο σου και το καφεδάκι. Στις όμορφες γωνιές τους με τα χαμηλά τραπεζάκια αραδιασμένοι οι νοσταλγοί των γεύσεων. Έχουν κερδίσει επάξια μια θέση στις καρδιές των συμπολιτών μας. Η αρχιτεκτονική αισθητική τους και το καλό ντεκόρ ό,τι πρέπει για να παίρνουν το γλυκάκι οι φανατικοί τους.
Ένα καλό ζαχαροπλαστείο ήταν και είναι πάντα μια πάγια οικογενειακή επιλογή. Οι μυρωδιές, η ατμόσφαιρα, το ευγενικό σερβίρισμα και η σύγχυση των παιδιών τι να πρωτοδιαλέξουν, προκαλούν μια γλυκιά αναστάτωση. Κι όταν ολόφρεσκες καταφτάνουν στο δίσκο αυτές οι υπερπαραγωγές, ένα διαπεραστικό ωωωω δονεί το χώρο. Δικό μου το ποντικάκι, εμένα το προφιτερόλ, μην απλώσει κανείς χέρι στο εκμέκ… Και οι μεγάλοι θέλουν ασυμβίβαστα το ατομικό τους, για τη μέγιστη ευχαρίστηση! Δοκιμάστε, θα σας αρέσει και θα ξαναπάτε, γιατί είναι έρωτας με την πρώτη μπουκιά. Με ένα νόστιμο γλυκό το απογευματινό σας και ο κόσμος όλος αποκτά μια γλύκα.
Λίγο πριν την αναχώρηση, μια από τις μικρές της οικογένειας και με ύφος σοβαρό κάνει μια δημόσια δήλωση: Εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω ζαχαροπλάστης!