Περάσαμε στο δεύτερο γύρο της πανδημίας και επαναλαμβάνεται το απαγορευτικό του Μαρτίου.
Όσο συντάσσεται αυτό το κείμενο, ο θάνατος δεν έχει αφήσει ακόμη το στίγμα του στην περιοχή μας. Μάλλον θα πρέπει να αισθανόμαστε ευτυχείς γιατί βρεθήκαμε εκτός εμβέλειας και αυτό ας το συνειδητοποιήσουμε.
Μας επιβλήθηκε ο εγκλεισμός στο σπίτι ως όρος επιβίωσης και έτσι θα πορευτούμε τις επόμενες εβδομάδες. Ο ιός παραμονεύει, κυκλοφορεί ανάμεσά μας, δεν κάνει διακρίσεις σε πλούσιους ή φτωχούς, σε διάσημους ή αφανείς. Κι όταν περάσει η τέλεια καταιγίδα, αυτοί που θα μείνουν αλώβητοι θα γελάσουν και πάλι, θα ερωτευτούν, θα ξεχάσουν. Θα ζήσουν μια κανονική ζωή με τα αγαθά τους, τις κουρσάρες τους, τις απολαύσεις τους. Αλίμονο σ’ αυτούς που θα «φύγουν».
Για την ώρα, είτε φοβόμαστε είτε όχι τον θάνατο, όλοι θα στερηθούμε προσωρινά την αιώνια καθημερινότητα. Έχουμε ασφαλίσει τις ζωές μας στα διαμερίσματα κι ας φέρνει αυτό δυσφορία στο μυαλό μας και τον οργανισμό μας, οχυρωμένοι καλά από της ανάγκης το πρόσταγμα, για να ξορκίσουμε το θεριό που μας επισκέφτηκε και λαβώνει ψυχές και κορμιά. Μέσα που θα μείνουμε, θα ακούσουμε και διάφορα… παραμύθια, αλλά θα διαβάσουμε και πραγματικά παραμύθια με πρόσωπα χωρίς μάσκες και πρόσωπα μάσκες…
Η εποχή μυρίζει μανταρίνι και τσίπουρο. Μπαλκονόπορτες και παραθυρόφυλλα θα μείνουν ανοιχτά, έτσι ώστε να χαρούμε το φως του ήλιου τις Δευτέρες, τις Τρίτες, του Θεού τις ημέρες. Εμείς και η φυσικότητά μας χωρίς αξεσουάρ, τερτίπια κι αρώματα. Θα κουτσομπολέψουμε ασύστολα από το τηλέφωνο, θα ρίξουμε το διαδίκτυο, θα πενθήσουμε την ανεμελιά μας, θα βάλουμε τελείες, παύλες κι αλλού θα αφήσουμε εκκρεμότητες.
Μια ιδανική ευκαιρία να ψάξουμε βαθιά στην καρδιά μας, να βρούμε πόσα σημαντικά ζήσαμε μέχρι σήμερα χωρίς να τους δώσουμε σημασία και τώρα τα αναπολούμε. Κι αν γυρίζαμε το χρόνο πίσω, θα κάναμε τα ίδια πράγματα με τα ίδια πρόσωπα; Ένα είναι σίγουρο: όλοι έχουμε την ισχυρή επιθυμία να βρισκόμασταν κάπου αλλού και όχι σ’ αυτή τη δοκιμασία. Τώρα ας περιμένουν και οι γάμοι, τα βαφτίσια, οι τελετές και τα ταξίδια. Προσοχή πολλή θέλει εδώ, παιδιά, γιατί η επόμενη χρονιά μπορεί να φέρει και μποτιλιαρίσματα!
Την υγειά μας και το ανεκτίμητο αγαθό της ζωής δεν πρέπει με τίποτε να τα διακινδυνεύσουμε, γιατί – όπως λέγεται – ό,τι σπείρουμε θα θερίσουμε. Η κανονικότητα θα επιστρέψει στο μέλλον και πάλι για όλους μας και θα είναι μια βαθιά λύτρωση. Τα τραύματα της οικονομίας μπορεί να γιατρευτούν κι αυτά. Τόσα και τόσα περάσαμε σαν φυλή. Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν θα είναι ανάμεσα μας!