Η ωμή βία, οι βιαιότητες και οι βιαιοπραγίες εναντίον των ζώων δεν έχουν τέλος στην πόλη της Άρτας.
Διαβάζουμε άρθρα σε εφημερίδες, βλέπουμε ρεπορτάζ για βία εναντίον των ζώων σ’ ολόκληρη την Ελλάδα. Μας φαντάζει ως κάτι απόμακρο και ξένο. Όμως αν συνειδητοποιήσουμε ότι τα περιστατικά βίας χτυπάνε την πόρτα μας, θα εκπλαγούμε. Είναι ο συνάνθρωπος, ο συντοπίτης, ο γείτονάς μας. Δε συμβαίνει τώρα κάπου αλλού! Συμβαίνει τώρα εδώ δίπλα μας.
Το τελευταίο δεκαήμερο γίναμε μάρτυρες ενός ειδεχθούς εγκλήματος εις βάρος ανυπεράσπιστου αδέσποτου σκύλου που βρισκόταν στο χώρο γύρω από το νοσοκομείο. Τα αδέσποτα σκυλιά που βρίσκονται δίπλα από το νοσοκομείο στο λόφο Περάνθης έχουν γίνει επανειλημμένως δέκτες αυτής της βίας. Το νοσηλευτικό Ίδρυμα δεσπόζει στο λόφο μακριά από τον αστικό ιστό. Η περιοχή πέριξ αυτού είναι ακατοίκητη.
Η Χιονάτη, ένα γέρικο σκυλί 15 ετών, τυφλή από το ένα της μάτι βρέθηκε χτυπημένη σ’ όλο της σώμα με αφόρητους πόνους να σφαδάζει. Μεταφέρθηκε στον κτηνίατρο, όπου διαπιστώθηκε ότι έφερε βαριά τραύματα, κακώσεις και σπασίματα οστών σ’ όλο της το σώμα. Τελικά κατέληξε…
Στο παρελθόν τήν είχαν χτυπήσει με ξύλινο αντικείμενο στα μάτια και έφερε βαρείς τραυματισμούς και ο κτηνίατρος είχε αφαιρέσει από τα μάτια της μικρά θραύσματα ξύλου, αλλά της έμεινε η μερική τύφλωση. Ένα άλλο σκυλί, η Blacky, πριν λίγους μήνες ήταν χτυπημένη και της έλειπε ολόκληρο κομμάτι από τα πλευρά της. Χρειάστηκε πολυήμερη θεραπεία για να αποθεραπευτεί.
Τα αδέσποτα σκυλιά που βρίσκονται εκεί είναι συγκεκριμένα και στειρωμένα είτε από φιλότιμες προσπάθειες εθελοντών είτε από το Δήμο Αρταίων. Μιλάμε για ένα χώρο, για μια έκταση μέσα στο δάσος, που όλοι γνωρίζουμε. Το νοσοκομείο Άρτας είναι απομονωμένο, μακριά από τον αστικό ιστό της πόλης. Βρίσκονται εκεί καθημερινά μόνο οι υπάλληλοί του.
Ποιος είναι αυτός, λοιπόν, που έχει το σθένος να παρανομήσει έξω από έναν χώρο προστατευόμενο ουσιαστικά με φύλακες, θυρωρείο και με συγκεκριμένους περίοικους; Ποιος είναι αυτός που συνεχώς και κατ’ εξακολούθηση βιαιοπραγεί; Ποιος είναι αυτός που δεν υπολογίζει τη ζωή; Αυτός που ασκεί βία και ρίχνει ξύλο;
Οι άνθρωποι που δουλεύουν στο νοσοκομείο φροντίζουν την υγεία μας. Σέβονται τη ζωή. Σέβονται την ανθρώπινη ύπαρξη. Οι γιατροί έχουν δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη. Οφείλουν να προστατεύσουν τα έμβια όντα. Πασχίζουν για την ευζωία. Ποιος είναι αυτός που δεν υπολογίζει τη ζωή των ζώων;
Το φαινόμενο της κακοποίησης, της ακόρεστης βίας, της ωμής βιαιοπραγίας, του ξυλοδαρμού μέχρι θανάτου των ανυπεράσπιστων ζώων, είναι πια ένα κοινωνικό πρόβλημα της Ελλάδος. Η οικονομική κρίση, η απώλεια εργασίας πολλών ανθρώπων, η μείωση των εισοδημάτων έχει ένα τεράστιο αντίκτυπο στην κοινωνία. Οι άνθρωποι εκτονώνονταν με εκδρομές, με τζόγο, με shopping therapy, με ακριβά αυτοκίνητα και γούστα με ό,τι ήθελε ο καθένας.
Σε προηγούμενες δεκαετίες οι χούλιγκαν αποτέλεσαν ακραίο φαινόμενο βίαιης εκτόνωσης. Η οικονομική δυσχέρεια και δυστοκία έχει βγάλει όλα τα αρνητικά συναισθήματα των ανθρώπων. Ολόκληρη η Ελλάδα είναι ένα απέραντο τερέν εχθρικών συμπεριφορών. Είναι βέβαιο ότι οι συμπεριφορές αυτές εμφανίζονται και στο οικογενειακό περιβάλλον. Είναι πόρισμα ετών ότι η βάναυση και απρόκλητη συμπεριφορά εναντίον των απροστάτευτων ζώων είναι η απαρχή των κακοποιήσεων σε οικογενειακό επίπεδο και στην ενδοοικογενειακή βία. Αν ανατρέξουμε και σε πρώιμες συμπεριφορές serial killers θα συναντήσουμε αυτή την ωμή βία.
Καθημερινά ακούμε για μεγάλες, μεγαλύτερες και μέγιστες ακρότητες εις βάρος των ζώων. Πρόσφατα εισχώρησαν δράστες σε μια περιφραγμένη αυλή, έγδαραν και έβγαλαν τα νύχια από δύο οικόσιτα σκυλιά. Στη συνέχεια τα κρέμασαν από το δέντρο. Επίσης, έσφαξαν έγκυο γάτα και της πέταξαν τα αγέννητα γατάκια στο δρόμο. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν δημιουργήσει έναν ιστό, όπου όποιοι ενδιαφέρονται μπορούν να ενημερωθούν γι’ αυτά τα εγκλήματα. Θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες περιστατικά κακοποίησης. Αλλά εδώ δεν είναι ο σωστός τόπος και ώρα.
Θα ήθελα, όμως, να σταθώ πέρα από την ακρότητα της πράξης στην απάθεια της Ελληνικής κοινωνίας. Ας υποθέσουμε ότι οι πολίτες δεν ενημερώνονται γιατί δεν τους αφορά άμεσα. Ας υποθέσουμε ότι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δεν καταναλώνουν ώρα και δημοσιογράφους για εγκλήματα εις βάρος των ζώων.
Όμως υπάρχει ένας κρατικός μηχανισμός που δεν δρα για την στοχοποίηση αυτών των εγκλημάτων. Δεν ενεργεί για την πάταξη αυτών των εγκλημάτων. Η δικαιοσύνη αργεί, ή πολλές φορές αυτή η καταγγελία κατ’ αγνώστου δεν φτάνει ούτε στο στάδιο της προανάκρισης και μπαίνει στο αρχείο. Ο απλός πολίτης δεν έχει τη γνώση, την υπομονή, το ψυχικό σθένος και την οικονομική ευχέρεια να οδηγήσει την υπόθεση στη δικαιοσύνη. Δημιουργείται η εντύπωση ότι κωλυσιεργούμε και βρισκόμαστε πάντα μπροστά από μια κλειστή πόρτα.
Αυτό το μείζον πια κοινωνικό πρόβλημα πώς θα επιλυθεί; Μια Ελλάδα που υποφέρει από την οικονομική συγκυρία, πώς θα βρει τον τρόπο να συμπεριφερθεί σ’ αυτούς που δημιούργησαν 1.500.000 περίπου αδέσποτα; Πώς θα στελεχώσει η πολιτεία τον κρατικό μηχανισμό να σταματήσει τη βία;
Γιατί θα μου πείτε «ε… μωρέ για τα σκυλιά θα κάνουμε έτσι; Εδώ οι άνθρωποι πεθαίνουν!». «Ναι, θα σας απαντήσω. Γιατί αν δεν υπολογίζεις τη ζωή του ζώου θα το εκμηδενίσεις το συναίσθημα. Δεν θα υπολογίσεις ούτε την ενδοοικογενειακή βία κατά του παιδιού σου, του αδερφού σου, ούτε κατά της γυναίκας σου και της μάνας σου». Θα πρέπει να εφαρμοστεί άμεσα ο νόμος του κράτους. Να λειτουργήσει ο κρατικός μηχανισμός. Να αντισταθεί η κοινωνία. Γιατί όταν ξεκινάει να αγριεύει τότε έχουμε να δούμε πολλά έκτροπα ακόμη…!
