Ποιος ποτέ θα το φανταζόταν ότι στο καλοκαιράκι που περάσαμε θα συνέβαινε το αδιανόητο; Πως στου Αιγαίου και του Ιονίου τα ελκυστικά νησιά θα χάνονταν οι ιέρειες των κυμάτων με το κάλλος τους και τη χάρη τους; Εκεί που πάντοτε φυτρώνει ο άνεμος και σηκώνει τη ζεστή άμμο χαϊδεύοντας τα γυμνά κορμιά των θερινών μεταναστών γερμένα στου ήλιου την ευεργεσία; Ποιος περίμενε ότι θα τα σκέπαζε όλα η ερημιά σταλμένη από τους κορωνοϊούς, δημιουργώντας για το τουριστικό προϊόν μας ένα κενό πρωτόγνωρο;
Το απρόβλεπτο της πανδημίας έφερε ανατροπές, δάκρυα και μελαγχολία. Κυριάρχησε παντού το γκρίζο, αντί το βαθύ γαλάζιο. Τα περισσότερα πλοία άραξαν στα λιμάνια και οι μηχανές τους σίγασαν. Τα αεροπλάνα αραίωσαν δραματικά τα δρομολόγιά τους. Κρουαζιερόπλοια, ιστιοφόρα, καΐκια, γουρούνες, ξενοδοχεία, studios, όλα σε υπολειτουργία. Χάθηκε η ξέφρενη νυχτερινή ζωή και η μεγάλη κοσμοσυρροή από όλες τις γωνιές του κόσμου. Μήτε και οι τόσες «Παναγίες» που έχουμε, κατάφεραν να ανακόψουν τη φοβερή μανία της μεταδοτικής λαίλαπας… Ο άτιμος ιός δεν καταλαβαίνει από ικεσίες, αφορισμούς και προσευχές. Μόνο κάτι καραντίνες τον φρενάρουν.
Έτσι πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι με ερημωμένους πελαγίσιους οικισμούς, άδεια πλακόστρωτα σοκάκια και προκυμαίες. Με αδέσποτα τετράποδα σε ρόλο προστάτη στους δρόμους και λίγους ατρόμητους με μάσκες που προστάτευαν τα πρόσωπά τους και τη ζωή τους. Πολλά τα έρημα κύματα που έσκασαν στις παραλίες φερμένα από τα μελτέμια, χωρίς να τα παρατηρούν από τη στεριά ερωτευμένα μάτια. Ελάχιστοι τυχεροί λούστηκαν από τα θαλασσινά φεγγάρια. Οι ατέλειωτες έγχρωμες selfies έμειναν άχρωμες πληροφορίες. Τα λιμάνια, δυστυχώς, έγιναν σαλόνια και τα υγρά όνειρα ποτέ δεν έφθασαν. Έλειψε ο χορός, οι τοπικές γιορτές, οι νησιώτικες μελωδίες. Αραίωσαν οι τουριστικές κραυγές, τα μεθύσια τους και οι προγραμματισμένοι έρωτες.
Καθάρισε εντελώς ο ορίζοντας στα ακριτικά νησιά, γιατί μετρημένα πλεούμενα έκαναν την εμφάνισή τους. Θυμωμένοι και απογοητευμένοι οι ξενοδόχοι και οι εποχιακοί εργαζόμενοι. Η Ελλάδα μας αιμορραγεί και αναζητά κουράγιο, δύναμη και τρόπους να βγάλει τη χρονιά πέρα. Χιλιάδες κόσμος εξαρτώμενος αποκλειστικά από τον τουρισμό γυρεύει την ελπίδα στο χρόνο, καθώς βρέθηκε στο έλεος του COVID-19. Καθόλου δεν ταιριάζει η ασκητική εικόνα στα νησιά της χώρας μας.
Πικρές διαπιστώσεις μοιραία έρχονται στην επιφάνεια. Η απόλυτη υποταγή και αποκλειστική εξάρτηση από τον τουρισμό όλων των νησιωτών και συγχρόνως η απομάκρυνση από τον πρωτογενή τομέα και τις άλλες παραδοσιακές ασχολίες έκαναν το οικονομικό αδιέξοδο πιο οξύ.
Ας ελπίσουμε ότι τα εκατομμύρια των απαραίτητων «παραθεριστών» θα έχουν στραμμένο το βλέμμα τους στο επόμενο καλοκαίρι. Επιχειρηματίες και εργαζόμενοι πρέπει να μείνουν όρθιοι, γιατί η ζωή έχει και τις απρόβλεπτες εξελίξεις. Ωστόσο, το μεγάλο πρόβλημα είναι πώς θα βγάλουν χειμώνα τα τρελαμένα κορμιά των πόλεων, χωρίς αλμύρα και χωρίς έκθεση στον ήλιο… Η μάνα θάλασσα για όλους θα είναι πάντα εκεί να τους περιμένει. Καθαρή, διάφανη, πλανεύτρα.
Μπήκαμε στο Φθινόπωρο και η τουριστική σαιζόν σχεδόν έχει λήξει. Ας βάλουν «πλώρη» για του χρόνου οι αγαπητοί μας επισκέπτες, αρκεί, αντί γα εστίες σκιάς και δροσιάς, να μην παραμονεύουν πάλι εστίες κορωνοϊού.
