Ο Δήμος Αρταίων είναι από τους λίγους Δήμους σε πανελλαδικό επίπεδο που έχει ένα Καταφύγιο για τα αδέσποτα σκυλιά. Υπάρχει μια υποδομή. Δεν είναι η καλύτερη που θα μπορούσε να υπάρξει, αλλά αποτελεί μια βάση στην οποία θα μπορούσε να στηριχθεί ολόκληρος ο μηχανισμός ώστε να γίνει μια σωστή δουλειά.
Όμως πέρα από τα άλλα προβλήματα που παρουσιάζονται στην καθημερινή του λειτουργία, το πιο σημαντικό και φλέγον ζήτημα είναι η ανεύρεση μόνιμου προσωπικού. H συνεχόμενη επίμονη παράκληση του Φιλοζωικού Σωματείου Άρτας που συνεργάζεται με το Δήμο Αρταίων σ’ όλα τα επίπεδα, είναι η πρόσληψη μόνιμου προσωπικού. Να υπάρχει ένας άνθρωπος με αγάπη για τα σκυλιά, γιατί μόνο σκυλιά φιλοξενεί το Καταφύγιο. Να υπάρχει ένας υπάλληλος που θα φροντίζει τα σκυλιά. Ένας υπάλληλος που θα τα αυλίζει, που θα τους παρέχει την φαρμακευτική περίθαλψη βάσει των υποδείξεων του συμβεβλημένου κτηνιάτρου. Ένας υπάλληλος που θα έχει την συνεχή και καθημερινή επίβλεψή τους.
Είναι πολύ σημαντικό ο υπάλληλος του Καταφυγίου να είναι ο πλέον αρμόδιος γι’ αυτή την «καταφυγή», αυτή την προστασία που θα πρέπει να τους παρασχεθεί. Καταλήξαμε να έχουμε έναν αριθμό σκυλιών μόνιμα «στοκαρισμένο». Αυτά τα σκυλιά είναι ζωντανά. Πρόκειται για πλάσματα που ναι μεν για κάποιο λόγο κρίθηκε ότι πρέπει να απομακρυνθούν από το δρόμο, αλλά δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να είναι μόνιμα και για πάντα εγκλεισμένα σε ένα κλουβί Καταφυγίου.
Ειδικότερα τους καλοκαιρινούς μήνες, η ύπαρξη μόνιμου προσωπικού είναι επιβεβλημένη. Δεν αρκεί μόνο το τάισμα αυτών των «ζωντανών». Το φαγητό δεν είναι η μοναδική προτεραιότητα ενός ζώντος οργανισμού. Οι κανόνες ευζωίας του είναι ο αυλισμός, η καθαριότητα του κλουβιού και άλλα που ακολουθούνται βάσει νόμου. Τα κόπρανα και οι ακαθαρσίες συσσωρεύονται. Οι τρίχες κάνουν κρούστα με τα περιττώματα.
Τα σκυλιά πατάνε μέσα στον άκρως περιορισμένο χώρο ενός κλουβιού ξανά και ξανά πάνω στις ακαθαρσίες. Το αποτέλεσμα δεν χρειάζεται να σας το περιγράψω λεπτομερώς. Δεν επιτρέπεται να παρανομούμε και να φερόμαστε τοιουτοτρόπως σε κανένα ζωντανό.
Τους καλοκαιρινούς μήνες πάντοτε μα πάντοτε, συνεχώς και κατ’ εξακολούθηση, παρατηρείται πρόβλημα όχι απλώς μόνιμου προσωπικού, αλλά προσωπικού. Παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες και επίμονες οχλήσεις των εθελοντών είναι αδύνατον να προσληφθεί μόνιμο προσωπικό, ή το ήδη υπάρχον προσωπικό του Δήμου να τοποθετηθεί στο Καταφύγιο. Είναι σαφές ότι ο τρόπος λειτουργίας του Δήμου ως προς τους υπαλλήλους του είναι συγκεκριμένος και ρητός. Όμως από τους ήδη υπάρχοντες υπαλλήλους κανένας δεν επιθυμεί να πάει στο Καταφύγιο. Η αρμόδια Υπηρεσία του Δήμου έχει μονίμως πρόβλημα και «τρώει πόρτα» από τη μόνιμη άρνηση των ήδη υπαρχόντων δημοτικών υπαλλήλων. Όλες οι άλλες θέσεις καλύπτονται ευχαρίστως, πλην της θέσεως του Καταφυγίου.
Όμως εδώ έχουμε να διαχειριστούμε την ευζωία των ζωντανών που από επιλογή μας εμείς κλείσαμε σ’ ένα Καταφύγιο για να τα προστατεύσουμε και να τους παράξουμε τα απαραίτητα ως προς το ζην. Άρα, λοιπόν, φάσκουμε και αντιφάσκουμε; Από τη μια τα «προστατεύουμε» και από την άλλη τα συντηρούμε κακοποιώντας τα παθητικά; Υπολειτουργεί ένα Καταφύγιο γιατί αρνείται ο υπάλληλος να συνεργαστεί; Αναγνωρίζουμε ότι στις δύσκολες εποχές λιτότητας που περνάμε είναι δύσκολη η εύρεση νέου προσωπικού, όμως ο σεβασμός στις ζωές των ζώων και δη των σκυλιών του Καταφυγίου είναι πρώτιστης σημασίας.