Μια εικόνα χίλιες λέξεις… και ακόμα περισσότερα νοήματα. Τα μικρά μπολάκια κατά μήκος πολυκατοικίας αν μη τι άλλο σου γλυκαίνουν για να μην πούμε σου ζεσταίνουν την καρδιά.

Τα εντοπίσαμε σε οδό της πόλης μας. Βρίσκονται στη σειρά άλλο με ξηρά τροφή, άλλο με λίγο ρύζι, άλλο με λίγο μουσκεμένο ψωμί, άλλο με νερό και μας γλύκαναν το απόγευμα γιατί νιώσαμε ότι πράγματι βρισκόμαστε σε μια ανθρώπινη πόλη. Μια πόλη που καταγράφει και μια πράξη με αντίκτυπο στους άλλους ζώντες. Διότι ανθρώπινη είναι η πράξη που περιέχει νοιάξιμο, φροντίδα πέρα από το εγώ. Η τροφή αυτή κρατά στη ζωή κάποιους άλλους που συνάμα μάς την ομορφαίνουν, όπως πτηνά, γατιά, αδέσποτα σκυλάκια και κάθε άλλο ζωντανό οργανισμό που διατηρεί ενωμένη την αλυσίδα και της δικής μας ύπαρξης.

Μπορεί στην αρχή να μην το είδαμε, όμως κάτω από το κατώφλι της εισόδου το μικρό χαρτόκουτο που βρίσκονταν τοποθετημένο για να προφυλάσσεται από τη βροχή (της Πέμπτης), είχε αποτελέσει ήδη καταφύγιο για μια όμορφη γάτα που ξαφνιάστηκε λίγο, αλλά ξεπρόβαλε το κεφαλάκι της και πόζαρε στο φακό του «Τ».