Βαθειά σπηλιά μες στα βουνά θα βρω να κατοικήσω.
Άνθρωπο να μη βλέπω πια, να μην ξανά αντικρύσω.
Να μην ακούω βάσανα πίκρες καημούς και πόνους
και να μην βλέπω ορφανά να κλαίνε μες στους δρόμους.
Καλύτερα είναι τα πουλιά και του ουρανού τα αστέρια
και ας πέφτουν χιόνια και βροχές χειμώνες καλοκαίρια.
Τραγούδι προερχόμενο από το Ξηρόμερο Αιτ/νίας, που εκφράζει πόνο και επιθυμία του απελπισμένου ανθρώπου, να επιστρέψει στη φύση. Ο κουρασμένος και ταλαιπωρημένος από τα βάσανα και τους καημούς άνθρωπος, θέλει να αφήσει πίσω του όλα αυτά που τον έχουν γονατίσει και να αποσυρθεί σε ερημικό μέρος. Να ζήσει σε σπηλιά του βουνού, να γίνει κατά κάποιο τρόπο ένας ερημίτης και μοναχικός άνθρωπος. Να μην ακούει και να μην βλέπει όλα αυτά που τον έχουν κουράσει. Να ταυτισθεί με τη φύση και να ηρεμίσει η ψυχή του.