Σήμερον έρχεται ο Χριστός, ο επουράνιος Θεός
εν τη πόλη Βηθανία Μάρθα κλαίει και Μαρία
Λάζαρο τον αδερφό της, τον γλυκύ και καρδιακό της,
Τρεις ημέρες τον θρηνούσαν και τον εμοιρολογούσαν.
Την ημέρα την Τετάρτη κίνησε ο Χριστός για να ’ρθει
κι εβγήκε κι η Μαρία έξω από τη Βηθανία.
– Αν εδώ ήσουν Χριστέ μου, δε θα πέθαινε ο αδερφός μας,
αν και τώρα εγώ πιστεύω και καλότατα ηξεύρω.
Τότε ο Χριστός δακρύζει και τον Άδη φοβερίζει:
– Άδη, Τάρταρε και χάρε.
– Έβγα έξω, Λάζαρέ μου, φίλε και αγαπητέ μου.
Τότε ο Λάζαρος ξυπνάει και παντού χαρές σκορπάει.
– Πες μας, Λάζαρε, τι είδες εις τον Άδη όπου πήγες;
– Είδα φόβους, είδα τρόμους, είδα βάσανα και πόνους.
Δώστε μου λίγο νεράκι να ξεπλύνω το φαρμάκι,
το φαρμάκι των χειλέων και μη με ρωτάτε πλέον.

Καλώς μας ηύρε ο Λάζαρος και φέτο και του χρόνου
και τη Λαμπρή καλόκαρδοι και καλοκαρδισμένοι,
με τ’ άσπρα, με τα κόκκινα και με τα λουλουδάτα,
κι ο νοικοκύρης του σπιτιού πολλά χρόνια να ζήσει,
να ζήσει χρόνια εκατό, ν’ ασπρίσει, να γεράσει,
να γένει σαν τον Έλυμπο, σαν τ’ άσπρο περιστέρι.
Κυρά μ’ ψηλή, κυρά μ’ λιγνή, κυρά μ’ καγκελοφρύδα,
κυρά μ’, φόντις στολίζεσαι να πας στην εκκλησιά σου,
βάνεις τον ήλιο πρόσωπο και το φεγγάρι αστήθι
και τον καθάριο αυγερινό κουμπί και δαχτυλίδι.
Ένα μικρό μικρούτσικο, μικρό στη σαρμανίτσα
μικρό το ’χει η μανούλα του, μικρό και χαϊδεμένο,
το έλουζε, το χτένιζε και στο σκολειό το στέλνει,
το στέλν’ να μάθει γράμματα, γραμματικός να γένει
κι ο δάσκαλός του το ’δερνε με νια ψιλή βεργούλα.

Ήρθε ο Λάζαρος, ήρθαν τα Βάια,
ήρθε κι η γιορτή που τρων’ τα ψάρια.
Σήκω, Λάζαρε, και μην κοιμάσαι,
ήρθε η μάνα σου από την Πόλη,
σου ’φερε χαρτί και κομπολόι.
– Ήρθε ο Λάζαρος, ήρθαν τα Βάια,
ήρθε κι η γιορτή, μεγάλη κι Άγια.
– Πού ’σουν, Λάζαρε;
– Βαθιά χωμένος
και με τους νεκρούς ανταμωμένος.

Τραγούδια που τα έλεγαν το Σάββατο του Λαζάρου. Τα παιδιά που τραγουδούσαν αυτά τα τραγούδια, κρατούσαν καλαθάκι στολισμένο με φύλλα από βάγια και λουλουδάκια. Οι νοικοκυρές έδιναν στα παιδιά αυγά, καρύδια, καμιά καραμέλα και πού και πού λίγα χρήματα.