Αρνητικά συναισθήματα βράζουν στα σπλάχνα μας χωρίς να μπορούν να ξεθυμάνουν. Ο σωματικός κίνδυνος απ’ την πανδημία -με ό,τι αυτό συνεπάγεται- είναι η κυρίαρχη σκέψη. Έπονται τα εξίσου μεγάλα θέματα: η ψυχική υγεία και η δοκιμασία των σχέσεων των ζευγαριών λόγω του εγκλεισμού, της κοινωνικής απομόνωσης και των οικονομικών προβλημάτων.
Σέρνεται ο φόβος και μια λανθάνουσα καταθλιπτική αβεβαιότητα διαπερνά οριζόντια όλη την κοινωνία. Μάτια στο κενό και ένοικοι των πολυκατοικιών σκυφτοί στα κάγκελα της βεράντας τους με τη βαρύτητα να ορίζει τα σώματα. Κρυμμένος ο ήλιος και ο ουρανός για κάποιους άλλους, χωρίς παράθυρο στον έξω κόσμο.
Οι εικόνες που φέρνει η τηλεόραση σε κάθε σπίτι από το παγκόσμιο στερέωμα δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Απεναντίας, σφίγγεται η καρδιά μας στη σκέψη ότι μπορεί και να πεθάνουμε. Κάθε απόγευμα στις έξη, όλοι οι Έλληνες κρέμονται από το στόμα του Θεού Τσιόδρα. Κι αυτός με τον τρόπο του και το μειλίχιο ύφος του μοιράζει ελπίδα, γαλήνη, ηρεμία και υπεύθυνη ενημέρωση.
Λαβωμένη η χώρα μας από τη δεκαετή οικονομική κρίση, βρίσκεται και πάλι σε πόλεμο με πολλά θύματα. Οι πιο ψύχραιμοι συμπολίτες μας λένε: όλα για τους ανθρώπους είναι, θα το περάσουμε κι αυτό! Όμως, κάτι πρέπει να κάνουμε, γιατί δε μας αξίζουν τα μοιρολόγια και οι αφελείς επικλήσεις. Έχουμε ανάγκη τώρα στα δύσκολα από προσωπικές μικρές στιγμές χαράς, για να κρατήσουμε τα λογικά μας. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να αναμασάμε όλη μέρα κάθε μέρα τα τραγικά αυτά γεγονότα. Χρειάζεται να μείνουμε ζωντανοί και υγιείς, για να έχουμε και πάλι στο κοντινό μέλλον ευτυχισμένες στιγμές, ευχάριστα συναισθήματα, αξέχαστα ταξίδια. Είναι μια πρόσκαιρη δοκιμασία, που δεν αλλάζει κάτι δραματικά στη ζωή μας. Αρκεί να θυμηθούμε ότι στο παρελθόν οι προγονοί μας ήταν απομονωμένοι σε σπηλιές.
Θα αγαπήσουμε το σπίτι μας, τα βιβλία, τις μουσικές, το ραδιόφωνο ως το πιο θερμό μέσο και θα αποβάλουμε κάθε άγχος που ήταν εγκαταστημένο στο στήθος μας. Θα αναλογιστούμε γιατί διστάζαμε να ξεστομίζουμε χαϊδιάρικες εκφράσεις και επαίνους τότε που έπρεπε και σε αυτούς που το δικαιούνταν. Θα αναθεωρήσουμε πολλά άλλα πράγματα που στην πρότερη ζωή μας δεν τα βλέπαμε και θα νοσταλγήσουμε εκείνα που δε ζήσαμε, ενώ μπορούσαμε. Τώρα μας φαίνονται χαμένοι θησαυροί.
Θα ζωγραφίσουμε με τα πιο αληθινά χρώματα τη ζωή μας που έφυγε και θα κάνουμε ταμείο. Θα συνεχιστεί το επίγειο ταξίδι στο χρόνο και θα ξανασμίξουμε με αγαπημένες παρέες και συνήθειες. Θα μοιρασθούμε με κάποιους ζωή και ψωμί και θα ξαναμπούμε σε γιορτές διαρκείας. Η κοινωνική ζωή είναι μια φαντασμαγορία και η καλύτερη έκφρασή της είναι ένα ουζερί του μεσημεριού…
Στην ύπαιθρο χώρα θα ήταν υποκρισία να γίνεται επίκληση για περιορισμούς και απαγορεύσεις. Εκεί ισχύει το απόλυτο της ελευθερίας, γιατί το επιτρέπει η γεωγραφική κατανομή και ο τρόπος ζωής. Αυτή την εποχή, ειδικά, είναι μόνιμα μεθυσμένοι με χρώματα και αρώματα της φύσης.
Μοιράστηκα μαζί σας τις λίγες αυτές σκέψεις, με την ελπίδα ότι από τον πόλεμο θα βγούμε με όσο δυνατόν λιγότερες απώλειες και θα γίνουμε καλύτεροι. Οι μικρές αυτές θυσίες επιβίωσης των ημερών που περνάμε ας μας διδάξουν κάτι που το είχαμε ξεχάσει: η ζωή μας είναι πολύ λίγη για να τη σπαταλούμε άσκοπα κι ανόητα.