Εχουμε αποκτήσει τα καλά του κόσμου όλα. Γεμίσαμε τα ψυγεία, τους καταψύκτες και τα ντουλάπια της κουζίνας με άφθονα φαγώσιμα. Οι ντελιβεράδες δεν μας προλαβαίνουν. Μέχρι και τα σουπερ μάρκετ διαθέτουν έτοιμα φαγητά για όλα τα γούστα. Υπερκαλύψαμε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, της… διαιώνισης πήγε «περίπατο» και οι διατροφικές μας συνήθειες ξεπέρασαν κάθε μέτρο. Θεοποιήσαμε τις θερμίδες και μας έμειναν οι κοιλίτσες…Η αισθητική ισορροπία διαταράχθηκε, με αποτέλεσμα η λεπτή μέση και η ευελιξία να χαθούν. Οι ζυγαριές χτυπάνε συναγερμούς και οι μικροβιολόγοι γίνονται αποκρουστικοί! Και η κοινωνική ατάκα πέφτει σαν κεραυνός: ρε συ! πώς έγινες έτσι; αγνώριστος είσαι! πήρες την ανηφόρα και πρέπει να χάσεις κάνα κιλό. Κοιτάζεσαι καθόλου στον καθρέφτη;
Αυτό μας προκαλεί ένα ισχυρό σοκ και μας προτρέπει να επανέλθουμε σε κανονικούς ρυθμούς διατροφής, αλλά και με λιγότερα πιόματα… Α! Δε γίνεται! Τέρμα. Από αύριο δίαιτα και μια καινούργια ζωή για εμάς ξεκινά χωρίς υπερβολές και τσιμπούσια. Κι αν είμαστε στην αρχή του νέου έτους, ακόμα καλύτερα. Το σύμπτωμα του πάχους θα το πολεμήσουμε ανελέητα και το σώμα μας θα γίνει ατσαλάκωτο.
Με συνοπτικές διαδικασίες αποφασίζουμε ότι θα αναμετρηθούμε με τον κακό εαυτό μας. Η αλήθεια είναι ότι και στο παρελθόν διαβήκαμε το δρόμο των προγραμμάτων και των υποσχέσεων, αλλά αθετήσαμε το λόγο μας. Αυτή τη φορά θα τα καταφέρουμε. Μπορεί για βοήθεια να στραφούμε και σε καμιά καλλίγραμμη διαιτολόγο…
Η επόμενη μέρα μάς βρίσκει να «τσακίζουμε» τις φρυγανιές και τα φρούτα. Και κατά το μεσημέρι -ενώ η κοιλιά γουργουρίζει- πέφτει τηλεφώνημα από τον κολλητό. Τι θα κάνεις το βράδυ; Θα πάμε για ένα κρασάκι; Να χαλαρώσουμε λίγο, βρε αδελφέ, και να τα πούμε με την ησυχία μας. Μέρες πολλές έχουμε να βρεθούμε. Μπουχτίσαμε από υποχρεώσεις και έγνοιες.
– Να το καταραμένο φίδι, που ήλθε πάλι για ζημιά… Πώς να αρνηθείς μια τέτοια πρόσκληση; Η απόφαση λαμβάνεται αβίαστα. Θα πάω. Δε βαριέσαι. Αναβάλλουμε τη δίαιτα για την επομένη. Δε χάθηκε ο κόσμος και οι μέρες. Έχουμε χρόνους μπροστά μας…
Και να ήταν μόνο αυτό; Λες και συμμάχησε όλο το σύμπαν εις βάρος μας. Μικρά ταξιδάκια, γιορτές μεγάλες, έξοδοι, παρέες, τραπεζώματα και πάει λέγοντας. Να κοψίδια, να σουβλάκια, να πίτες, να γλυκά, να κρασιά, να μπίρες! Χοληστερίνες, ζαχαράκια, πιέσεις, ουρικά, κιλά, κάνουν πάρτι. Κι όμως εμείς από αναβολή σε αναβολή, από αύριο σε μεθαύριο. Έχουμε απαλλάξει τον εαυτούλη μας και για όλα φταίνε οι κακές παρέες, οι φίλοι, οι συνάδελφοι, οι συγγενείς, οι προϊστάμενοι, ο γαστρονομικός μας πολιτισμός!
Ο καιρός περνά και τα νούμερα των ρούχων αλλάζουν προς τα πάνω… Τα ερωτήματα αμείλικτα: θα απαρνηθούμε την κοινωνικότητα, θα απομονωθούμε και θα μείνουμε μόνοι μας; Οι άλλοι θα τρώνε και θα πίνουν κι εμείς θα κοιτάμε από δίπλα; Τα φαρμακάκια γιατί άραγε να κυκλοφορούν; Ένα χαπάκι και κάνει πέρα τις κακές τιμές του οργανισμού. Όσο για τα λίπη, θα πάμε και για κάνα περπάτημα. Μια ζωή την έχουμε και πρέπει να τη χαρούμε. Όλοι οι προβληματισμοί να μας βολεύουν…
Όταν τα πράγματα στραβώνουν πολύ, τα κουμπιά ξεσπυρίζονται και οι φίλοι ή οι σύντροφοι μάς κράζουν, δίνουμε μια νέα υπόσχεση στον καλό μας εαυτό: από αύριο δίαιτα και από μεθαύριο χωρίς τοξίνες και τυμπανισμούς… Το κεφάλι μας αρχίζει να βουίζει! Εκκωφαντικές φωνές το κατακλύζουν από παντού μέχρι τρέλας! Μα θα πεθάνουμε από την πείνα; Θα γίνουμε σαν αρχαίοι με τρόπαιο το «μέτρο άριστο»; Ή το θέμα λύνεται έξυπνα με τη μετάθεση του χρόνου;