Αχ! Ελένη μ’, τα μαλλάκια σου με τι τα ’χει βαμμένα;/ Στις πλάτες σου ριγμένα./ Με τι τα ’χει βαμμένα;/ Ελένη μ’, πεσ’ το εμένα./ Αχ! Ελένη μ’, τι είσαι νόστιμη, σαν πέρδικα ψημένη;/ Ελένη μ’ ζηλεμένη./ Τα χειλάκια σου, το μαγουλάκι σου!/ Γιατί είναι κίτρινο, δεν είναι κόκκινο;/ Άιντε μας να πάμε πέρα,/ στο νησί και στον αέρα./ Μην αρρώστησες μην αχ! θερμάνθηκες;/ Άιντε μας να πάμε όξω,/ δυο λουλούδια να σου δώσω.
Τραγούδι της αγάπης προερχόμενο από την περιοχή των Ιωαννίνων. Αναφέρεται στις ομορφιές της Ελένης και στα βαμμένα μαλλιά της, που τα έχει ριγμένα στις πλάτες της ξετρελαίνοντας τον αγαπημένο της. Τα μαλλιά παίζουν πρωταρχικό ρόλο στη γυναικεία εμφάνιση, είναι στολίδι ομορφιάς και δείγμα ερωτισμού, είναι πόλος έλξης για κάθε άντρα, γι’ αυτό κάθε γυναίκα τα περιποιείται ανάλογα με τα γούστα και τις προτιμήσεις της.
