Διάφορα έντυπα κατά καιρούς αναφέρονται στον όρκο του Μεγάλου Βασιλιά, που φέρεται ότι έδωσε το 324 π.Χ. στην Όπη της Μεσοποταμίας, σε συμπόσιο ενώπιον 9.000 αξιωματούχων και προυχόντων κάθε φυλής, Ελλήνων, Περσών, Μήδων, Ιουδαίων κλπ. Στη συνέχεια, συνήθως ακολουθεί ανάλυση του κειμένου, σύγκριση και παραλληλισμός με την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Αποδίδουν το κείμενο στον Καλλισθένη ή στον ψευδοκαλλισθένη.
Το κείμενο είναι το εξής: «Θεωρείστε την Οικουμενική πατρίδα σας με κοινούς τους νόμους, όπου θα κυβερνούν οι άριστοι, ανεξάρτη- τα φυλής. Δεν ξεχωρίζω τους ανθρώπους όπως κάνουν οι στενοκέφαλοι, σε Έλληνες και Βάρβαρους. Δεν μ’ ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών ούτε η ράτσα που γεννήθηκαν. Τους καταμερίζω μ’ ένα κριτήριο, την ΑΡΕΤΗ.
Για μένα κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρος. Αν ποτέ σας παρουσιαστούν διαφορές, δεν θα καταφύγετε ποτέ στα όπλα, παρά θα τις λύνετε ειρηνικά.
Τον Θεό δεν πρέπει να τον νομίζετε σαν αυταρχικό κυβερνήτη, αλλά σαν κοινό πατέρα ΟΛΩΝ, ώστε η διαγωγή μας να μοιάζει με την συμβίωση που κάνουν τ’ αδέρφια στην οικογένεια. Από μέρους μου σας θεωρώ όλους ίσους, λευκούς ή μελαψούς και θα ήθελα να μην είστε απλοί μόνον υπήκοοι της Κοινοπολιτείας μου, αλλά όλοι μέτοχοι και συνεταίροι.
Όλοι οι θνητοί, από εδώ και πέρα, να ζήσουν σαν ένας λαός, μονοιασμένοι, για την κοινή προκοπή. Τον όρκο τούτο που δώσαμε με την σπονδήν, κρατήστε τον σαν σύμβολο Αγάπης».
Πρόκειται για ένα παραμύθι, κακό και ύπουλο, χαλκευμένο σε ύποπτα κέντρα σιωνιστών, διεθνιστών, ανθρώπων τουτέστιν και που πιστεύουν και που επιδιώκουν τον διεθνισμό, την παγκοσμιοποίηση και τον πολυπολιτισμό. Ο Όρκος είναι ανύπαρκτος, ανυπόστα- τος, σαθρό κατασκεύασμα.
Το κείμενο αυτό κυκλοφορεί εδώ και χρόνια, συνεχώς παραλλαγμένο και προσαρμοσμένο στις σκοπιμότητες που κάθε φορά υπηρετεί. Παλαιότερα κυκλοφόρησε ως όρκος δοθείς από τον Μέγα Αλέξανδρο… στην Όπη, δηλαδή στην Παλαιστινιακή πόλη Γιάφα, η οποία πριν 70 χρόνια ενώθηκε με το Τελ- Αβίδ (εδώ κανείς εύκολα ψηλαφεί το χέρι του πλαστογράφου σιωνιστή). Ο Αλέξανδρος, όμως, πο- τέ δεν γύρισε στην Παλαιστίνη, αφού μετά τις κατακτήσεις του πέθανε στη Βαβυλώνα.
Στην έκδοση αυτή του όρκου της Ιόπης, έχουμε και συγγραφέα! «Ερατοσθένης, Αλεξανδρινός φιλόσοφος» (275-194 π.Χ.). Τέτοιο έργο ιστορικό φυσικά δεν έχει γραφεί ποτέ από τον Ερατοσθένη. Εδώ λείπει ολόκληρη η αναφορά στο Θεό (σιγά μην ήθελαν οι σιωνιστές να μιλήσουν για άλλο Θεό πιο ανθρώπινο). Υπάρχει και μια τρίτη εκδοχή του «όρ- κου» του Γ. Ζαλοκώστα, ομοιάζουσα με τη δημοσιευόμενη, αλλά χωρίς βιβλιογραφική παραπομπή. Το θέμα είναι πολύ σοβαρό, γιατί δεν είναι το μόνο.
Κατά καιρούς γίνεται από κάποιους προσπάθεια απομονώσεως χωρίων αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, χαλκεύσεως, διαστρεβλώσεως και απομονώσεως αυτών, με σκοπό την υπηρέτηση ιδεολογιών. Το ίδιο είχε συμβεί με χωρίο από τον «Πανηγυρικό» του Ισοκράτους, «Έλληνες είναι οι μετέχοντες της ελληνικής παιδείας», ενώ ο Ισοκράτης το αντίθετο λέει στο λόγο αυτό και απαξιώνει τους βαρβάρους.
Με το θέμα αυτό του πλαστού όρκου του Μεγάλου Αλεξάνδρου έχουν ασχοληθεί πολλοί, ιστορικοί, φιλόλογοι, λογοτέχνες και άλ- λοι. Παραλείποντας τη δική μας εργασία και άλλων, σημειώνω ότι το θέμα έλυσε αμετακλήτως ο αείμνηστος Απ. Μ. Τζαφεροπούλος, έγκριτος φιλόλογος.
Και τώρα μια τελευταία παρατήρηση δική μας: το κείμενο του «Όρκου» μιλάει για λήξη των πολέμων κλπ. Μα ο Μέγας Αλέξανδρος, λίγο πριν πεθάνει, δεν ετοίμαζε την εκστρατεία για κατάληψη και κυριαρχία της Δύσης; Ο Κλέαρχος δεν ναυπηγούσε εκατοντάδες πλοία για το σκοπό αυτό;
Επομένως, όρκος δεν υπάρχει, είναι πλαστός, κατασκευασμένος από ύποπτα κέντρα. Είναι νεκρός. Ας τον ενταφιάσουμε να ησυχάσουμε με αυτόν, να ξαναβρούμε τις διαφορές μας με τους βαρβάρους (τους σύγχρονους, βέβαια, που σχεδιάζουν και επιβάλλουν ύπουλα την παγκοσμιοποίηση και τη νέα τάξη πραγμάτων).
*Ο Αυγερινός Θ. Ανδρέου είναι δικηγόρος στον Άρειο Πάγο, μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της οποίας υπήρξε πρόεδρος και σήμερα γενικός γραμματέας, μέλος του Φιλολογικού Συλλόγου “Ο Παρνασσός” και εκδότης του λογοτεχνικού περιοδικού “ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΕΣ