Έγραφα σε ένα μικρό σχόλιο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στις 11 Μαΐου 2024, ένα περίπου μήνα πριν τις ευρωεκλογές: «Στον δρόμο για της ευρωεκλογές όλη η Κεντροαριστερά ψάχνει να βρει τα πατήματα της. Χωρίς ουσιώδεις πολιτικές διαφορές από την Κεντροδεξιά η οποία αλωνίζει… Στην Ελλάδα η Κεντροαριστερά διασκορπισμένη παλεύει να σώσει ό,τι σώζεται. Το κυβερνών κόμμα κατέρχεται και είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί. Την επόμενη ημέρα των ευρωεκλογών θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου με μεγάλες αναταράξεις στην Κεντροαριστερή πολυκατοικία. Κρατείστε αυτή την ταπεινή μου πρόβλεψη».
Και να, λοιπόν, που τα αποτελέσματα τις 9ης Ιουνίου δικαίωσαν τις εκτιμήσεις μου. Από την επόμενη κιόλας ημέρα των εκλογών ξεκίνησαν οι έντονες γκρίνιες στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στο ΠΑ- ΣΟΚ. Όλη η υποβόσκουσα, την προεκλογική περίοδο, εκτίμηση βγήκε στον αφρό.
Ποιες ήταν οι συζητήσεις στις παρέες αλλά και στο παρασκήνιο; Ο Κασσελάκης δεν μπορεί να εκπροσωπεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Ανδρουλάκης δεν τραβάει. Και τώρα τι βλέπουμε; Μια δεκάδα κορυφαίων στελεχών και στα δύο κόμματα αμφισβητούν ευθέως τους προέδρους τους.
Στον ΣΥΡΙΖΑ οι κύριοι Σπίρτζης, Ραγκούσης, Ζαχαριάδης, Θεοχαρόπουλος, Γ. Τσίπρας, Τεμπονέρας, είναι με το ένα πόδι εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Στο ΠΑΣΟΚ η αναμενόμενη αμφισβήτηση του κ. Ανδρουλάκη είναι γεγονός. Ν. Παπανδρέου, Γερουλάνος, Χριστοδουλάκης, Κωνσταντινόπου- λος, Γιαννακοπούλου, Αποστολάκη, Δούκας, δηλαδή σχεδόν όλα τα κορυφαία στελέχη, έβαλαν θέμα ηγεσίας.
Δύο μήνες πριν τις εκλογές σε μακρά συζήτηση με κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που αποχώρησε μετά την εκλογή Κασσελάκη ως προέδρου του κόμματος, με γνώση μεγάλη, με διαβεβαίωσε για το τι μέλει γενέσθαι την επόμενη ημέρα των εκλογών.
Πρώτον, Καταρχήν ενημερώθηκα για το παρασκήνιο της ξαφνικής εμφάνισης του κ. Κασσελάκη ως υποψηφίου για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και ποιες δυνάμεις εξ Αμερικής αλλά και της Ελλάδας προώθησαν αυτή την υποψηφιότητα.
Δεύτερον, ο κ. Ανδρουλάκης θα αμφισβητηθεί ευθέως και το ΠΑΣΟΚ θα πάει για άλλο πρόεδρο.
Τρίτον, ο κ. Τσίπρας θα επανέλθει στο προσκήνιο και στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Οι επισκέψεις του στη Γαλλία και Ιταλία, είχαν ως σκοπό τις συζητήσεις με τις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς με θέμα συζήτησης «Η Κεντροαριστερά στην Ευρώπη ως ουσιαστική αντίπαλη δύναμη απέναντι στην Κεντροδεξιά».
Και εδώ μπαίνουμε στον πυρήνα της πολιτικής. Η γενικότερη εικόνα, εντύπωση, πεποίθηση σε όλη την Ευρώπη είναι ότι η Κεντροαριστερά εδώ και χρόνια δεν έχει πρόταση διαφορετική, προοδευτική, κοινωνική απέναντι στις δυνάμεις της Κεντροδεξιάς γιατί σύρθηκε στο παιχνίδι της εξ-ουσίας των οικονομικών συμφερόντων του ίδιου του συστήματος. Γιατί εδώ και χρόνια οι μεγάλες οικονομικές δυνάμεις διαμορφώνουν, παράγουν και επιβάλλουν την πολιτική στα κόμματα εξουσίας αντί να γίνει το ακριβώς αντίθετο.
Έτσι, λοιπόν, άνοιξε – καιρός ήταν – η συζήτηση για την Κεντροαριστερά που θα πρέπει να αρθρώσει τον δικό της πολιτικό λόγο για μια κοινωνική Ευρώπη, για μια ανθρώπινη Ευρώπη, για μια Ευρώπη των λαών και όχι της Ευρωπαϊκής Τράπεζας και των funts. Γιατί όπως όλοι διαπιστώσαμε οι κοινωνίες απογοητευμένες και θυμωμένες έχουν στραφεί τιμωρητικά με ψήφο διαμαρτυρίας σε ακροδεξιά κόμματα.
Βλέπουμε ότι ήδη η Μαρί Λεπέν διεκδικεί την εξουσία στη Γαλλία για μια ακόμα φορά. Έπρεπε να γίνει αυτό για να συσπειρωθούν οι δυνάμεις της Κεντροαριστεράς και αριστεράς σε κοινό μέτωπο, με κοινό πρόγραμμα για την κάθοδο τους στις Γαλλικές εκλογές (σοσιαλιστές, ανυπότακτη Γαλλία, οικολόγοι, κομμουνιστές). Άργησαν; Ναι, άργησαν αλλά έστω και τώρα έγινε το μεγάλο βήμα.
Στα δικά μας τώρα. Πέντε κόμματα στον χώρο της Κεντροαριστεράς, αριστεράς, ήτοι: ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Πλεύση Ελευθερίας, Νέα Αριστερά, Ενωτική Πρωτοβουλία (ΜΕΡΑ 25 / Ανα- τρεπτική οικολογική αριστερά). Αλήθεια, στον πυρήνα των πολιτικών, πέρα από πρόσωπα και επιμέρους διαφορών δεν μπορούν τα παραπάνω κόμματα να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να συζητήσουν για ένα κοινό πρόγραμμα ενόψει των επόμενων εθνικών εκλογών; Ένα αντίστοιχο δηλαδή λαϊκό μέτωπο απέναντι στην Κεντροδεξιά, με πειστικό λόγο και προτάσεις θετικές για την κοινωνία που σήμερα στενάζει κάτω από σοβαρά ζητήματα επιβίωσης ιδιαίτερα η νέα γενιά. Μια Ελλάδα που είναι σήμερα ο πιο φτωχός λαός στην Ευρώπη μετά την Βουλγαρία.
Μεγάλες οι ευθύνες των πολιτικών ηγεσιών των κομμάτων αυτών. Οι διεργασίες, ιδιαίτερα στα κόμματα ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, ξεκίνησαν. Θεωρώ ότι η δημιουργία του νέου κόμματος στο χώρο της Κεντροαριστεράς σε λίγο καιρό θα είναι γεγονός. Όμως και το ΚΚΕ με όλες τις μεγάλες πολιτικές διαφορές που έχει μέσα στην ΕΕ, οφείλει να σταθεί κριτικά αλλά όχι απορριπτικά σε ένα τέτοιο εγχείρημα για προοδευτικό μέτωπο απέναντι στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της ΕΕ. Το ΚΚΕ θα συνεχίσει να δίνει τη μάχη του στους χώρους εργασίας, στις εργατικές συνοικίες, στα συνδικάτα γιατί πρέπει να δυναμώσει και άλλο. Αυτό που μπορεί να κάνει και κάνει καλά.
Αν δεν υπάρξουν αποτελέσματα από τις παραπάνω διεργασίες τότε μην γκρινιάζει κανείς που κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού θα παραμείνει ο κ. Μητσοτάκης και στην Ευρώπη το Λαϊκό κόμμα με τους ηγέτες του.
*Ο Γιώργος Πριόβολος είναι διδάκτωρ
Παιδαγωγικών Επιστημών,
οικονομολόγος και πρώην τραπεζικός
