Στα μέσα Ιουνίου όλοι μας συγκλονιστήκαμε από μια είδηση που αφορούσε ένα ακόμα περιστατικό ενδοοικογενειακής βίας.
Η περίπτωση, πέρα από τα κοινά χαρακτηριστικά που κατά το νόμο συνιστούν την έννοια της εγκληματικής συμπεριφοράς σαν είδηση, απασχόλησε το ευρύ κοινό. Καταχώνιαζε εκτός από το αίτιο και το αιτιατό αποτέλεσμα τα μυστικά μιας φαινομενικής καθ’ όλα αστικής οικογένειας που δείχνει προς τα έξω μια άλλη ει- κόνα. Θύτης και θύμα γνωστοί από τα social media, με μεγαλύτερη έκθεση σ΄ αυτά ο θύτης, μας διαπέρασε στο άκουσμά της ένα σύγκρυο!
Τα αδηφάγα Μέσα, περισσότερο τα τηλεοπτικά (την δουλειά τους κάνουν), έφερναν μέσα στα σπίτια μας τρισδιάστατες εικόνες με άγνωστες για μας λεπτομέρειες. Όχι αυτές που μέχρι σήμερα τους χαρακτήριζαν ως μια καλώς νοούμενη σύγχρονη αστική οικογένεια, αλλά μια επίπλαστη πλευρά. Μια ωμή πραγματικότητα δηλαδή. Σε μια άλλη εποχή θα μιλάγαμε για Γαλλικά και πιάνο. Αν και ή έκφραση διέθετε από τότε ένα εξεζητημένο και ειρωνικό πνεύμα προσέγγισης του μύθου των αστών. Δεν άργησε παραταύτα η φράση αυτή να συμπληρωθεί με ακόμα περισσότερες αμφισβητήσεις.
Ο ράπερ ILLEOo με μια ασυνήθιστη ρίμα την έκανε τραγούδι: Γαλλικά και πιάνο/βογκάει σαν σοπράνο, εμπλουτίζοντας περισσότερο την εγχώρια ιστορία του χλευασμού. Όσο κι αν τότε ο νεωτερισμός αυτός έδινε μεγαλύτερη και επιβεβλημένη κουλτούρα και μόρφωση στα παιδιά τους, ενίοτε υποκρύπτονταν μια σαθρότητα. Χωρίς αφορισμούς για μια τέτοια κοινωνία, υπήρχαν οικογένειες με μορφωτικό επίπεδο χωρίς επίδειξη και έπαρση για τον πλουτισμό τους.
Άλλο, όμως, ο πλούτος του Αριστοφάνη που διακωμωδεί την κακή διανομή του πλούτου και άλλο ο επιδεικνυόμενος πλουτισμός, όπως άφη- νε να εννοηθεί ως celebrities το ζευγάρι της εμπλοκής. Με αυτή την εξέλιξη και αλληλουχία των γεγονότων κατέρρευσε εύκολα η όποια αξιακή υπόσταση διέθεταν. Το μεγαλύτερο σοκ – πιστεύω – κυρίευσε το πελατολόγιο, κατά το πλείστον κακοποιημένες γυναίκες, του πασίγνωστου δικηγόρου, όπως τον χαρακτήριζαν τα Μέσα μέχρι την πλήρη αποκάλυψη του ονόματός του. Στο πλαίσιο της επαγγελματικής του δραστηριότητας, ο θύτης ως υπερασπιστής γυναικών διατείνονταν στις καθημερινές του εμφανίσεις, με σοβαρότητα και με ειδεχθή συμπε- ριφορά των δραστών των εγκλημάτων κάθε μορφής βίας κατά των γυναικών. Ζητούσε δε από τους νομοθέτες αυστηρότερες ποινές για παραδειγματισμό.
Τελικά μήπως όλα αυτά εντάσσονταν σε μια υποκριτική παράσταση προς ίδιον όφελος για να πολλαπλασιάσει το πελατολόγιό του, ωραιοποιώντας την εικόνα του άμεμπτου χειριστή των δικανικών μέσων; Και λέω για υποκριτική τεχνική γιατί όπως στ΄ αλήθεια αποδείχθηκε, οι αγάπες για τα προσφιλή του πρόσωπα που εξω- τερίκευε κατά καιρούς, ήταν μια χίμαιρα και μια έκφραση στιγμής, όπως άλλωστε, αποδείχθηκε του φαίνεσθαι και όχι του είναι. Αυτή η ψεύτικη και προσποιητή εικόνα της ευμάρειας, του καλοζωισμού, του παραδειγματισμού στην κοινωνία μας, πόσο επιτηδευμένη μπορεί να είναι τελικά; Πόσο ευχερώς διαβαίνουν τα κρίματα των ανθρώπων και πόσο άκοπα κρυβόμαστε πίσω από μια βιτρίνα σαν τις κούκλες του εντυπωσιασμού;
Άλλωστε αυτές περιβάλλονται από το ακριβό τίμημα και όταν αποκαλύπτονται πόσο δυστυχείς μοιάζουν! Ολόφτυστες με την υποκρισία του εντυπωσιασμού… Ας πρυτανεύσει η λογική σε ένα τέτοιο ατόπημα χωρίς παρενέργειες που εύκολα μπορούν να εκδηλωθούν! Η εκδήλωση μεταμέλειας και συγνώμης δεν είναι αρκετή σ΄ αυτές τις περιπτώσεις, γιατί ακριβώς ειπώθηκαν ψέματα μέχρι να φτάσουμε στην αλήθεια.

*Ο Νικόλαος Καραδήμας είναι συγγραφέας με καταγωγή από την Άρτα