Το «στοιχειωμένο» σπίτι και «κοινωνικά νεκρό» που συνοδεύει το κείμενο, το βρίσκουμε στον κεντρικό δρόμο των Κεραματών.
Εκπέμπει μια περίεργη δύναμη μέσα στην εγκατάλειψη και η εικόνα του, μας βαραίνει τις λέξεις. Μας καλεί να κάνουμε μια μικρή στάση και στεκόμαστε μπροστά στη φθαρμένη ύπαρξή του αμίλητοι κι ακίνητοι. Μνήμες του δεν μας ακολουθούν, αλλά θα προσπαθήσουμε να πλάσουμε. Θα αντλήσουμε πληροφορίες καταγραμμένες στα κύτταρά του από την παλιά του αίγλη.
Το στηρίζει ακόμα ο χρόνος με την πανοπλία του και έχει προσανατολισμό τον κεντρικό δρόμο και όχι τον ήλιο, όπως συνηθιζόταν. Είναι χτισμένο με πλίνθους – μεγάλα τούβλα άψητα – φτιαγμένα σε καλούπι από λάσπη κι άχυρο ξεραμένα στον ήλιο. Θεωρούνταν εξαι- ρετικό υλικό και μονωτικό για χαμηλές κατοικίες. Η στέγη (δεν φαίνεται στη φωτογραφία) έχει υποχωρήσει και καταρρεύσει στο εσωτερικό του, οι σοβάδες έχουν διαβρωθεί και τα ξύλινα πορτοπαράθυρα είναι αραχνιασμένα.
Έκανε τον κύκλο του και τώρα ετοιμόρροπο, μας αφηγείται το μέτρο, την αισθητική, τους κοινωνικούς αρμούς και τις ανάγκες αυτών που το κατοίκησαν. Παραμένει δείγμα μιας εποχής και κεφάλαιο του πολιτισμού της. Θαυμάζεις τις εμπνεύσεις των λαϊκών μαστόρων, την αισθητική τους και τη θέληση να προσαρμόσουν το έργο τους στο συγκεκριμένο περιβάλλον με τα υπάρχοντα υλικά.
Αφήνουμε τη φαντασία να τρέξει για να φωτίσει λίγο τα πρόσωπα και τις ζωές όσων το χάρηκαν. Μπορεί λίγα να είναι τα τετραγωνικά του, ωστόσο είναι αρκετά για να γράψουν μικρές και μεγάλες ιστορίες ανθρώπων σε συνθήκες ιδιαίτερες.
Ως γνωστόν, οι καταπιέσεις, οι στερήσεις, οι φιμώσεις, η φτώχια και το μεγάλωμα πολλών παιδιών σε μια κάμαρη ήταν ο κανόνας. Σε όλα αυτά που μας έρχονται με αδύνατες και ψιθυριστές φωνές, δεν έχουμε τι να απαντήσουμε. Ή γιατί δεν θέλουμε να ακούσουμε ή γιατί μας μιλούν σε μια άλλη γλώσσα χωρίς συνώνυμα από τον ληγμένο χρόνο. Τον ίδιο χρόνο που έκανε σμπαράλια και τα δυο του δωμάτια…
Λέγεται ότι η αγάπη για τα ερείπια είναι μια διαχρονική ανθρώπινη ανάγκη. Ίσως να είναι και μια αντίδραση στον αχαλίνωτο υλισμό της εποχής μας. Οι εποχές αλλάζουν κι ο χρόνος είναι πάντοτε ο μεγάλος νικητής. Σύννεφο η ζωή που περνά και χάνεται… Αργά ή γρήγορα τη θέση του θα πάρει κάποια σύγχρονη μονοκατοικία με μπετόν αρμέ, αριθμό, ταμπελάκι στην είσοδο και γερή περίφραξη!
Γαλήνια και ενδιαφέρουσα βρίσκουμε τη γειτονιά που το περιβάλλει σήμερα. Ακριβώς απέναντι, συναντάμε τον αγαπητό γεωπόνο και φα- νατικό αναγνώστη μας κ. Χρήστο Παπαγιάννη και παραδίπλα τον εξίσου αγαπητό γιατρό κ. Σπύρο Μόσχο. Είναι η γειτονιά ενός συμπαθέστατου χωριού βουτηγμένου στο πράσινο, τα λουλούδια, τις μυρωδιές και τους πορτοκαλεώνες. Όλα ανθρώπινα και λειτουργικά με μια οικιστική αξιοπρέπεια. Αυτή είναι η καλύτερη επο- χή να κάνουμε μια βόλτα στις Κεραμάτες!