Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές, Αμφιβολίες τρελές.
Η λέξη Ψήφος κυριολεκτικά σημαίνει το μικρό λειασμένο λιθάρι (όπως και στη λέξη ψηφιδωτό), που χρησιμοποιούσαν οι δικαστές στα δικαστήρια της αρχαίας Ελληνικής δημοκρατίας, προκειμένου να δηλώσουν κάθε φορά την επιλογή τους στην υπόθεση που συζητούσαν. Τότε μπορούσε κάποιος να πετάξει την ψήφο του κατακέφαλα σε κάποιον προκαλώντας του ζημιά.
Η ψηφοφορία πέρασε από διάφορα στάδια έκφρασης της βούλησης και επικράτησε το πλειοψηφικό σύστημα, το οποίο εισήγαγε στην πολιτική πρακτική ο Αριστοτέλης, ενώ αργότερα το υιοθέτησαν και το εφάρμοσαν και οι Ρωμαίοι.
Στην αρχαία Αθήνα δικαίωμα συμμετοχής και ψήφου σε τέσσερα πολιτικά σώματα, είχαν μόνο οι άντρες, άνω των 30 ετών, με εκπληρωμένες τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις, ενώ αποκλείονταν οι γυναίκες, οι μέτοικοι και οι δού- λοι. Εξαιρούνταν ακόμα όσοι δεν είχαν τακτοποιημένες τις οικονομικές τους οφειλές. Όσο για τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, δικαίωμα ψή- φου σε τρία πολιτικά σώματα, είχαν μόνο οι εύποροι Ρωμαίοι.
Στην προεπαναστατική Ελλάδα η εκλογή των δημογερόντων γινόταν με φανερή ψηφοφορία και προφορική προτίμηση. Το χειρόγραφο ψηφοδέλτιο, που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στις δημοτικές εκλογές του 1834 και στις βουλευτικές του 1844, δεν ήταν παρά ένα λευ- κό χαρτί, πάνω στο οποίο ο ψηφοφόρος σημείωνε χειρόγραφα το όνομα του υποψήφιου που προτιμούσε. Στις 25 Μαρτίου 1844 δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (ΦΕΚ 7/1844) ο πρώτος εκλογικός νόμος στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδος. Ο εκλογικός νόμος του 1844 έκανε την Ελλάδα την πιο δημοκρατική χώρα του κόσμου εκείνη τη στι- γμή. Γιατί επέκτεινε το δικαίωμα του εκλέγειν ουσιαστικά σε όλους τους άρρενες Έλληνες. Καμμιά άλλη χώρα του κόσμου, τότε, δεν παραχωρούσε σε όλους τους πολίτες της το δικαίωμα της ψήφου.
Μετά το 1864, μεσολάβησαν 50 χρόνια με χρήση σφαιριδίου στις εκλογές, απ’ όπου μας έμειναν οι εκφράσεις «έφαγε μαύρο» και «το έριξα δαγκωτό». Τελικά, το έντυπο ψηφοδέλτιο επανήλθε στις δημοτικές και κοινοτικές εκλογές του 1914 και από τις βουλευτικές εκλογές του 1926 είναι πάγια το μέσο ψηφοφορίας (μαζί με τον σταυρό προτίμησης) που χρησιμοποιείται έως και σήμερα.
Χρειάστηκαν πολλά χρόνια, πολλές κινητοποιήσεις, διεκδικήσεις και ιδεολογικοί αγώνες, προκειμένου να συμπεριληφθούν στην έννοια του ανθρώπου και του πολίτη, όλες οι τάξεις, τα φύλα, οι θρησκείες και οι φυλές – όχι μόνο οι λευκοί, άρρενες, Ευρωπαίοι, χριστιανοί, φορολογούμενοι, αρχηγοί οικογενειών. Στη χώρα μας, οι γυναίκες απόκτησαν δικαίωμα ψήφου το 1952, περίπου 100 χρόνια μετά τους άντρες. Και μόλις το 1973, για να επανέλθει το δικαίω- μα ψήφου σε όλους μας, μετά από εφτά χρόνια χούντας, κάποιοι έδωσαν τη ζωή τους.
Ακόμα και σήμερα, δυστυχώς, η δημοκρατία εξακολουθεί να είναι ένα αγαθό στο οποίο συμμετέχει ένα μέρος μόνο του παγκόσμιου πληθυσμού. Σύμφωνα με έρευνα του 2012, από τις 195 χώρες, μόνο 90 κατατάσσονται στις ελεύθερες και δημοκρατικές: Λιγότερες, δηλαδή, από τις μισές, στις οποίες κατοικούν περίπου 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι, έναντι των πλέον των 7 δισεκατομμυρίων κατοίκων του πλανήτη. Οι εκλογές δεν αρκούν φυσικά από μόνες τους για τη σωστή λειτουργία της δημοκρατίας, αλλά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση για την ύπαρξή της.
Και σήμερα, μετά από όλα αυτά, αντί να πάει κάποιος να ψηφίσει κάποιο από τα 31 κόμματα που συμμετέχουν στις εκλογές, στέλνουν, τά-χα, μήνυμα με την αποχή, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και τον Αρισ- τοτέλη και τα παιδιά του Πολυτεχνείου. Λες και τα κόμματα είναι μόλις 3 έως 4. Λες και είναι και τα 31 συστημικά και συνεννοημένα μεταξύ τους. Εδώ δεν μπορούν να συνεννοηθούν 31 Έλληνες μεταξύ τους πολιτικά. Και στο κάτω – κάτω, ακόμα και αν είναι όλοι συνεννοημένοι, σε μια πανεθνική συνομωσία, μπορούν όλοι αυ-τοί που απέχουν να κάνουν το δικό τους κόμμα, ας το βαφτίσουν «Α.ΠΟ.Χ.Η.: Αναρχικοί ΠΟλίτες Χωρίς Ηγεμόνες», ας βάλουν έναν youtuber για αρχηγό και ας του δώσουν 60% στις εκλογές.
Διαφορετικά, όχι μόνο δεν έχουν δικαίωμα να κρίνουν την πολιτική κατάσταση στη χώρα, αλλά ας μην έχουν Αμφιβολίες πολλές, Αμφιβολίες τρελές, αυτοί είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα, και όχι όσοι ψηφίζουν το πρώτο κόμμα. Γιατί όσοι ψηφίζουν το πρώτο κόμμα είναι πολύ λιγότεροι από τους απέχοντες. Γιατί όλοι γνωρίζουν ότι στη δημοκρατία, «κουμάντο» κάνει η πλειοψηφία. Ακόμα και όταν αυτή απέχει. Κι επειδή ό,τι βάζεις στον φάκελο το βάζεις και στη ζωή σου, αν τυχόν δεν ρίξεις φάκελο, δεν μπορείς να έχεις και ζωή. Τουλάχιστον όχι όπως την θέλεις.
Αθώος, λόγω Αμφιβολιών