ΑΝ οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας πρέπει να χωνέψουν κάτι καλά ύστερα από τις ευρωεκλογές της Κυριακής, είναι ότι το εκλογικό σώμα είναι φοβερά ευμετάβλητο. Οι 13 μονάδες κάτω στη ΝΔ από τις εθνικές εκλογές του 2023 αν μη τι άλλο επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Είναι κάτι που δεν το ακούσαμε στις πολύωρες αναλύσεις στα πάνελ των τηλεοράσεων το βράδυ της αναμέτρησης.

ΤΙΠΟΤΕ πλέον δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Ακόμα και μέσα σ’ ένα χρόνο μπορούν να έρθουν τα πάνω κάτω. Δηλαδή το 41% να γίνει 28% κάνοντας θρύψαλα και συντρίμμια την αλαζονεία που εν πολλοίς καλλιέργησε σε κυβερνητικά στελέχη. Δεν έπραξες σωστά… δρόμο!

ΤΩΡΑ πια δεν δικαιούνται να το επικαλούνται. Κι αυτό νομίζουμε πως ήταν ένα από τα μηνύματα που εστάλησαν. Κανείς, λοιπόν, ψηφοφόρος στο τσεπάκι, κανείς δεδομένος. Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, που λέει ο θυμόσοφος λαός μάλλον αποτέλεσε δίδαγμα.

ΤΟ πιο γερό χαστούκι έφαγε το κυβερνών κόμμα, καθώς έπεσε περίπου 13 μονάδες κάτω από τις εθνικές εκλογές του 2023, κάποιες «ψιλές» οι ψηφοφόροι έριξαν στον ΣΥΡΙΖΑ μια βρέθηκε δύο μονάδες χαμηλότερα από την αντίστοιχη αναμέτρηση, ένα αμυδρό χαδάκι έδωσαν στο ΠΑΣΟΚ και φυσικά ράπισμα στα αποσχισθέντα από τον ΣΥΡΙΖΑ αριστερά κόμματα πλην της «Πλεύσης Ελευθερίας» της Ζωής Κωνσταντοπούλου.
ΤΑ κόμματα που έχουν λόγους να επιχαίρουν είναι η «Ελληνική Λύση» του Κυριάκου Βελόπουλου, το ΚΚΕ, ο Δημήτρης Νατσιός της «Νίκης» και φυσικά η Αφροδίτη Λατινοπούλου της «Φωνής Λογικής» που κατάφερε τελικά να εκλεγεί ευρωβουλευτής. Πλην του ΚΚΕ, τα υπόλοιπα τρία φαίνεται πως κάτι «άρμεξαν» από τη ΝΔ. Τις περισσότερες ψήφους βεβαίως να οδηγούνται προς Βελόπουλο μεριά.

ΑΝ επιχειρήσουμε ένα άθροισμα δυνάμεων της ΝΔ συν των δεξιότερων κομμάτων αυτής και το αντίστοιχο των δυνάμεων της κεντροαριστεράς πλην ΚΚΕ που ακολουθεί τον δρόμο της κομμουνιστικής αριστεράς, θα διαπιστώσουμε πως οδηγούνται σε ισοπαλία. Δηλαδή βρίσκονται περίπου στο 50% αμφότερες οι πλευρές, με μια κάπως μεγαλύτερη υπεροχή της δεξιάς. Αν αυτό μπορεί να αποτελεί στοιχείο ανάλυσης.

ΚΑΙ επειδή άλλοτε ακροθιγώς κι άλλοτε πιο φωναχτά ακούγεται στην κουβέντα λόγος για συγκόλληση δυνάμεων της κεντροαριστεράς, η πρόσθεση με βάση τα αποτελέσματα της Κυριακής βγάζει ένα συνολικό ποσοστό 38,63%. Βάζουμε μέσα ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, «Πλεύση Ελευθερίας», ΜέΡΑ25, «Νέα Αριστερά», «Δημοκράτες» του Ανδρέα Λοβέρδου, «Κόσμος» του Πέτρου Κόκκαλη. Ουτοπική, βέβαια, η προοπτική αλλά αυτό είναι το ποσοστό που βγαίνει.

ΠΙΘΑΝΗ συνεργασία μόνο με ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ δίνει ένα άθροισμα 27,71%. Κάτι λιγότερο τουτέστιν από μια μονάδα κάτω η διαφορά από τη ΝΔ. Είναι, ωστόσο, και το θέμα της δυναμικής που θα πρέπει να συνυπολογιστεί. Σε κάθε περίπτωση πάντως μόνο έτσι μπορεί να εξεταστεί η περίπτωση κυβερνησιμότητας. Διαφορετικά λίγο πάνω λίγο κάτω εκεί κάπου θα κινηθούν τα ποσοστά και στις επόμενες εθνικές εκλογές μετά από τρία χρόνια. Αν φυσικά δεν οδηγηθούμε σε πρόωρες. Εκτός κι αν προκύψουν οβιδιακές μεταβολές στο πολιτικό σύστημα της χώρας.

ΝΑ λέμε, εν τω μεταξύ, πάλι καλά που στις ευρωεκλογές στην Ελλάδα, δεν βρήκε χώρο η εκκόλαψη του αυγού του φιδιού. Είδατε τι έγινε στη Γαλλία με το ακροδεξιό κόμμα της Μαρίν Λεπέν, το οποίο επικράτησε πλήρως. Και πού; Στη χώρα του πάλαι ποτέ διαφωτισμού και του Μάη του 1968! Σημεία των καιρών για τα οποία ευθύνη φέρουν αναμφισβήτητα οι πολιτικές των δημοκρατικών κυβερνήσεων.

ΑΥΤΑ και πολύ χειρότερα θα δούμε στο μέλλον όσο η πολιτική υποχωρεί έναντι των τεχνοκρατών που βλέπουν τους ανθρώπους σαν αριθμούς κι όχι ως ζωές. Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα, την οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση παραδομένη στις τράπεζες, στα χρηματιστήρια, στα funds και σε κάθε είδος οικονομικού οίκου, αντιμετώπισε με μνημόνια και ως εκ τούτου με φτώχεια, δυστυχία και με μόνιμη τη θηλιά στο λαιμό των συμπατριωτών μας, αποτελεί τη μεγάλη απόδειξη.

ΥΠΑΡΧΕΙ εξάρτηση της πολιτικής από τους οικονομικούς κολοσσούς κι όσο δεν το βλέπουν ή κάνουν ότι δεν το βλέπουν θα βρίσκεται πάντα μια Λεπέν, ένας Όρμπαν και μια Μελόνι για να καθορίζουν, με φόντο τον «αγκυλωτό σταυρό», τις τύχες μας. Ας μην πέφτουν, επομένως, από τα σύννεφα για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη.

ΟΣΟ για την Ελλάδα ας μην απορούν και τόσο οι πολιτικοί για ποιο λόγο οι ψηφοφόροι προτίμησαν την Κυριακή τις ξαπλώστρες στις παραλίες και τον καναπέ από την κάλπη. Να εξετάσουν καλά την αιτία και όχι το αποτέλεσμα. Ακούν τη φωνή του λαού; Όχι. Απλά κάνουν πως την ακούν. Κι αυτό μόνο την ώρα λίγο πριν τις κάλπες. Λογικό, επομένως, δεν είναι να σού γυρίζουν την πλάτη;

ΖΟΥΜΕ σε μια μικρή χώρα όπου το κομματικό αποτύπωμα γίνεται ορατό στις μικρές και κλειστές κοινωνίες. Όταν, λοιπόν, ένας νέος (διότι μεταξύ των νέων καταγράφεται η μεγαλύτερη αποχή) βλέπει πως μόνο το εξωτερικό αποτελεί διέξοδο και το κυριότερο πως αν δεν είσαι παιδί του «κομματικού σωλήνα» ελαχιστότατα μπορείς να περιμένεις, αυτό δεν πρέπει να εκφραστεί κάπως και ως αντίδραση;

ΔΕΝ είμαστε υπέρ της αποχής, αλλά όταν το συζητάμε κυρίως με τους νέους και μάς απαντούν ότι είναι γι’ αυτούς το έσχατο μέσο, τι αλήθεια να αντιτείνουμε; Όταν υποστηρίζουν την ισοτιμία στη συμμετοχή πλην όμως «τρώνε» άκυρο, εμείς τί να τους πούμε; Όταν ζητούν ίσες ευκαιρίες αλλά μπροστά τους υψώνονται τείχη πώς να το αντιπαρέλθουμε; Είναι πολλά που χρειάζεται να αναλυθούν.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ σας

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ