Ζώντας την εφήμερη θνητότητα, κανείς δεν μπορεί να περάσει κάτω από το δραστικό βεληνεκές της φθοράς.
Ο υπογράφων, για την αποκατάσταση μιας βουβωνοκήλης, χρειάστηκε να χειρουργηθεί και επέλεξε το δικό μας ταπεινό νοσοκομείο στην ησυχία του λόφου, εκεί που ο ήλιος ξοδεύει πολύ μπλε για όλους μας. Η αναφορά που θα ακολουθήσει αφορά την χειρουργική κλινική και τα χειρουργεία. Είναι δύο τμήματα που υφίστανται τεράστια πίεση.
Είχα την ευτυχή συγκυρία να γνωρίσω τον χειρουργό γιατρό Κώστα Κωτσιούρο, τον οποίο θα τολμούσα να τον χαρακτηρίσω και διευθυντή ορχήστρας. Ένας καθ’ όλα άξιος επιστήμονας, σεμνός, προσηνής, με ευαισθησίες που σε κάνουν από την πρώτη στι-γμή της γνωριμίας να τον εμπιστευτείς και να στηριχτείς πάνω του. Υπηρετεί αρχές ιατρικής με αξιοπρέπεια και με το πρόσωπό του να είναι πάντοτε ντυμένο με ένα χαρακτηριστικό γλυκόπικρο χαμόγελο. Ένας άνθρωπος χωρίς έπαρση που κάνει τον φόβο τού ασθενή αισιοδοξία.
Ο δρόμος της αποκατάστασης, όπως είναι φυσικό, περνά υποχρεωτικά μέσα από τα χειρουργεία. Γύρω και πάνω από το κρύο χειρουργικό κρεβάτι, ο θεράπων χειρούργος κά- νει πρωταγωνιστές τον πόνο και τον άνθρωπο που τον βιώνει. Μια αναισθησιολόγος και μερικές νοσηλεύτριες βοηθοί με καταπράσινες στολές στέκονται γύρω του. Κι εγώ εισέπραττα την συναισθηματική τους υποστήριξη.
Κουβαλώ αμυδρά στη μνήμη μου κάτι λαμπερά βλέμματα που με αντάμωναν στέλνοντας μηνύματα καλής έκβασης λίγο πριν χα- θώ στον δικό μου σκοτεινό κόσμο της ανυπαρξίας. Είναι οι στιγμές που τα παίρνεις όλα μαζί σου· τα πάθη, τις προσδοκίες, τις ελπίδες. Το ξύπνημα δεν θα το χαρακτήριζα και σαν την καλύτερη εμπειρία…
Η μεταφορά στο 304 δωμάτιο για τη σύντομη νοσηλεία, άλλη μια ευχάριστη έκπληξη. Ένα οργανωμένο τμήμα με υγειονομικά πρωτόκολλα και ευγενικό προσωπικό. Πότε στα λευκά, πότε στα φούξια και πότε στα βεραμάν ντυμένο. Και από τα μεγάλα παράθυρα έμπαιναν τη μέρα τα παιγνιδίσματα του ήλιου. Μέχρι και η ασημένια βροχή έπεσε και κρεμάστηκε εκεί κοντά στα πεύκα… Οι κλινικές των νοσοκομείων δεν είναι για λόγια παρηγοριάς. Είναι για καίριες επεμβάσεις και για την αποκατάσταση της υγείας των συμπολιτών μας. Συνηθίζεται κάθε λίγο και λιγάκι και από διαφο- ρετικά μέτωπα να εκτοξεύονται βέλη, πύραυλοι και μύδροι εναντίον τους.
Για πινακίδες με κλειστά χειρουργεία δίκην μαυσωλείου, διαδίδονταν κατά καιρούς στην πόλη μας. Αυτό στην πράξη δεν το διαπίστωσα. Ελλείψεις σε υποδομές ή ειδικότητες μπορεί και να υπάρχουν. Ίσως ο υπερ- βάλλων ζήλος τού υπάρχοντος προσωπικού να μην αφήνει να γίνουν ορατές στους ασθενείς. Καλό θα είναι, μαζί με τον καταγγελτικό λόγο, να υπάρχουν προσπάθειες και βοήθειες από όλους, ώστε όλα τα τμήματά του να γίνουν πραγματικά στολίδια για τον τόπο μας.
Κάνοντας μια μικρή έρευνα, πριν την επέμβαση, για άλλους εναλλακτικούς προορισμούς, διαπίστωσα τα εξής: στο Πανεπιστη- μιακό των Ιωαννίνων το σύστημα για παρόμοιες μικροχειρουργικές άνοιγε το φθινόπωρο και για τα ιδιωτικά, εάν δεν υπάρχει καλή ιδιωτική ασφάλιση, ούτε να το σκεφτεί κανείς. Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να τρέχουμε μακριά, τη στιγμή που οι αποκαταστάσεις αυτές γίνονται εδώ πέρα σε άμεσο χρόνο και με τη μέγιστη ασφάλεια;
Το χειρουργικό τμήμα του νοσοκομείου μας έχει να επιδείξει τεράστιες επιτυχίες σε όλα αυτά τα χρόνια της λειτουργίας του. Έχει επιληφθεί δεκάδων χιλιάδων δύσκολων και έκτακτων περιστατικών και έχει σώσει ζωές χιλιάδων ανθρώπων. Είχε την τύχη να το υπη- ρετήσουν μέχρι και τη συνταξιοδότησή τους εξαίρετοι γιατροί, όπως ο κ. Παύλος Στασινός και ο κ. Σπύρος Μόσχος. Σήμερα στο τμή- μα, εκτός του κ. Κώστα Κωτσιούρου, υπάρχει ο κ. Κώστας Παπαμιχαήλ, ύστερα από παράταση της θητείας του, και δύο νέες γυναίκες χειρουργοί, η κ. Βασιλική Μπαλάσκα και η κ. Δήμητρα Παραλικούδη.
Η αποχώρηση ευεργετική με τη συνοδεία ενός μικρού γλυκού τραύματος ως ενθύμιο! Ευχαριστώ από καρδιάς όλο το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Του είμαι βαθιά ευγνώμων. Επαναλαμβάνω ότι όλα τα παραπάνω είναι προσωπικά βιώματα και αφορούν την χειρουργική κλινική μαζί με τα χειρουργεία. Για τα άλλα τμήματα δεν έκανα καμία αναφορά, καθότι δεν ήμουν σε θέση να γνωρίσω.