Aμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές, Αμφιβολίες τρελές.
Θυμήσου για μια στιγμή, πόση αγωνία έχεις όταν αρρωσταίνεις και μετά από μερικές ημέρες η αρρώστια σου δεν υποχωρεί. Σκέψου για λίγο, πόσο μεγαλώνει η ανησυχία σου, αν στη συνέχεια αποδειχτεί ότι χρειάζεσαι νοσοκομειακή περίθαλψη. Φαντάσου, πόσο τρελαίνεσαι αν αντί για σένα, η παραπάνω περίπτωση αφορά ένα παιδί σου. Και τέλος, προσπάθησε έστω για ένα δευτερόλεπτο να υποθέσεις ότι σε παίρνουν τηλέφωνο να σου πουν ότι έπαθε κάτι σοβαρό το παιδί σου. Δεν αντέχουμε ούτε καν στη σκέψη και την διώχνουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Κι όμως εδώ κι ένα χρόνο γνωρίζουμε όλοι μας, 57 οικογένειες, που δεν ζουν μια κανονική ζωή, αλλά ένα συνεχή εφιάλτη. Έναν εφιάλτη που διαρκεί μέχρι και σήμερα 31.536.000 δευτερόλεπτα. Και δεν αναμένεται να σταματήσει. Πριν από ένα χρόνο ακριβώς, σ’ αυτή εδώ τη στήλη, δεν έγραψα λέξεις. Έβαλα απλά έξι φωτογραφίες, γιατί ένοιωθα ότι ήταν ακόμα πολύ νωρίς. Ήλπιζα ότι μετά από 12 μήνες θα υπήρχαν μερικές απαντήσεις. Όχι γιατί οι απαντήσεις θα άλλαζαν αυτό που έγινε. Αλλά είναι στην ανθρώπινη φύση μας, όταν κάτι μας συμβαίνει, να ξεπηδά από μέσα μας ένα τεράστιο «γιατί».
Κι όσο καθυστερεί αυτό το «γιατί», τόσο δεν μπορούμε να ησυχάσουμε. Φαντάσου να βλέπουμε ότι υπάρχουν συνάνθρωποί μας, που προσπαθούν να εμποδίσουν την εμφάνιση των απαντήσεων. Πως νιώθουμε γι’ αυτούς; Πόσο ψύχραιμοι μπορούμε να παραμείνουμε;
Πριν ένα χρόνο, πολλοί από εμάς δικαίως ή αδίκως υποψιαζόμαστε ότι θα ξεκινούσε μια προσπάθεια συγκάλυψης της αλήθειας των πραγματικών περιστατικών, γύρω από το δυστύχημα των Τεμπών. Σήμερα, η υποψία μας αυτή, νομίζω ότι έχει επιβεβαιωθεί. Όχι γιατί πιστεύουμε τα λόγια των τραγικών συγγενών, ούτε γιατί βλέπουμε να μην γίνεται κλήση βασικών μαρτύρων στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για τα Τέμπη. Δεν έχουμε μάθει καν ποιος έδωσε ρητή εντολή να μπαζωθεί ο χώρος του δυστυχήματος, προτού καν φτάσουν στο σημείο πραγματογνώμονες και να παραποιηθεί με αυτόν τον τρόπο ο τόπος ενός, ενδεχόμενου έστω, εγκλήματος.
Και αδυνατώ να καταλάβω γιατί μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Όχι από πλευράς ηθικής, αλλά από πλευράς απλής, καθημερινής πρακτικής επιβίωσης. Με άλλα λόγια, δεν μπορώ να καταλάβω πως δέχονται να εμπλακούν σε μία συγκάλυψη άτομα, τα οποία δεν είχαν καμία σχέση με το δυστύχημα. Πως δέχεται για παράδειγμα ο πρόεδρος της Εξεταστικής Επιτροπής να εμπλακεί το όνομά του σε ένα, δυστύχημα έστω, που δεν είχε καμία πρότερη εμπλοκή.
Γιατί στην περίπτωση που αποδειχτεί ότι επιχειρήθηκε, έστω, συγκάλυψη, τότε η θέση του είναι πιο βεβαρημένη ακόμα και από πολλούς άμεσα εμπλεκόμενους. Γιατί αν είσαι απλά ένας εμπλεκόμενος, μπορεί να σου αναγνωριστεί το τεκμήριο της αθωότητας, της αδράνειας, της βλακείας βρε αδερφέ. Αν όμως είσαι κάποιος που προσπαθεί να κουκουλώσει την αλήθεια, τότε δεν υφίσταται κανένα τέτοιο τεκμήριο. Όχι μόνο γνωρίζεις την αλήθεια, αλλά προσπαθείς προμελετημένα να την καταχωνιάσεις, με δόλο.
Και πες, λέω εγώ, ότι τελικά καταφέρνουν όλοι μαζί και θάβουν την αλήθεια. Και η συγκάλυψη πετυχαίνει 100%. Δεν καταλαβαίνουν ότι με αυτόν τον τρόπο κάνουν τα πράγματα πολύ χειρότερα; Όχι για τη μνήμη των θυμάτων, ούτε για τους συγγενείς τους. Ούτε καν για εμάς και την συλλογική ηθική μας. Απλά κάνουν τα πράγματα πολύ χειρότερα και για τους ενόχους που συγκαλύπτουν και για τους νεκροθάφτες της αλήθειας.
Γιατί ακόμα και αν υπάρχουν ελαφρυντικά στοιχεία για τους ενόχους, το κουκούλωμα της αλήθειας, κουκουλώνει και τα ελαφρυντικά αυτά. Η συγκάλυψη μεγεθύνει τις υφιστάμενες ευθύνες και επιπλέον εμφανίζει ευθύνες ακόμα κι εκεί που μπορεί να μην υπάρχουν. Όσο κάποιοι συμπιέζουν το ελατήριο της αλήθειας με σκοπό να το μικρύνουν τόσο, ώστε να μην φαίνεται, τότε όταν αυτό το ελατήριο αφεθεί ελεύθερο, δεν θα μεταβεί στη θέση ισορροπίας του, αλλά θα την ξεπεράσει και θα τεντωθεί με δύναμη φτάνονται στο αντίθετο άκρο.
Και το χειρότερο όλων. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, ας μην έχουμε Αμφιβολίες πολλές, Αμφιβολίες τρελές. Το θάψιμο της αλήθειας οδηγεί στην εκδίκηση. Γιατί το δυστύχημα έγινε μία φορά, μία στιγμή. Η συγκάλυψη είναι ένα συνεχές έγκλημα, κάθε δευτερόλεπτο, χωρίς σταματημό, χωρίς ησυχία. Ας το ξανασκεφτούν, λοιπόν, όσοι συμμετέχουν ήδη ή σκέπτονται να συμμετάσχουν στο μέλλον, στην παραπλάνηση. Δυστυχώς γι’ αυτούς, η λέξη «Συγκάλυψη» γράφεται όπως η λέξη «Αυτοδικία».
Αθώος, λόγω Αμφιβολιών