Ολοι έχουμε επισκεφθεί για κάποιον λόγο το νοσοκομείο Άρτας. Είτε για ίδια ανάγκη είτε για επίσκεψη σε κάποιο φιλικό ή συγγενικό πρόσωπο. Πολύ περισσότερο, βέβαια, ως συνοδοί δικών μας κοντινών προσώπων.
Έχοντας προσωπική εμπειρία γνωρίζω πολύ καλά ότι στο κοντινό παρελθόν ήταν ένα από τα καλύτερα επαρχιακά δημόσια νοσοκομεία της χώρας μας. Με επάρκεια πολύ αξιόλογου ιατρικού προσωπικού σε κάθε κλινική. Παθολογική, ορθοπεδική, χειρουργική, πνευμονολογι- κή, καρδιολογική, παιδιατρική, μαιευτική κλπ. Σαφώς με ελλείψεις σε κάποιες ειδικότητες και βέβαια σε νοσηλευτικό προσωπικό. Γιατροί αξιόλογοι, ασκώντας το ιερό αυτό λειτούργη- μα στην υπηρεσία του μεγαλύτερου αγαθού για τον άνθρωπο. Την υγεία.
Και ενώ αυτό συνέβαινε μέχρι πριν λίγο καιρό, μέγας προβληματισμός και ανησυχία επικρατεί σήμερα για την εύρυθμη λειτουργία του. Κοινή διαπίστωση η αθρόα φυγή έμπειρων ιατρών με μεγάλη προσφορά είτε ως συνταξιούχοι είτε ανοίγοντας δικά τους ιατρεία. Είναι πλέον εμφανής η απουσία ιατρικού προσωπικού με αποτέλεσμα η περιρρέουσα ατμόσφαιρα να λέει ότι το νοσοκομείο Άρτας καταρρέει… Πάει για κλείσιμο.
Μια εικόνα που επιβεβαίωσα αυτές τις ημέρες που βρέθηκα ξανά ως συνοδός στενού μου οικογενειακού προσώπου. Μια εικόνα που εισέπραξα από αγωνιστές ιατρούς που παλεύουν με νύχια και με δόντια να προλάβουν να εφαρμόσουν ιατρικά πρωτόκολλα. Σοβαρές ελλείψεις νοσηλευτών, αναζητώντας την εύκαιρη στιγμή για μια αναγκαία μικρή παρουσία στον ασθενή.
Στα έκτακτα περιστατικά τις περισσότερες ώρες η υπομονή και η αγωνία για την επείγουσα αντιμετώπιση των γεγονότων είναι εμφανέστατη. Δεν εύχεται κανείς να βρεθεί εκεί. Με παράπονο και περισσή ενόχληση, μου έλεγε γιατρός πρώτης γραμμής: «Δεν πάει άλλο… Φεύγουν οι συνάδελφοι ο ένας μετά τον άλλον για τον ιδιωτικό τομέα».
Ολόκληρη κλινική με δύο νοσηλεύτριες για εξυπηρέτηση των θαλάμων με αποτέλεσμα την παραϊατρική φροντίδα να έχουν αναλάβει οι αποκλειστικές νοσοκόμες… Και εδώ θα αναφερθώ σ’ αυτό τον θεσμό που είναι πιθανόν παγκόσμια πατέντα. Κάτι που δεν συναντάται σε κανένα άλλο δημόσιο νοσοκομείο της Ευρώπης. Αντί όλες οι νοσηλεύτριες αυτές, με πολύ καλή εξειδίκευση στη φροντίδα των ασθενών και ιδιαιτέρως σοβαρών περιστατικών να ενταχθούν στο δημόσιο σύστημα υγείας, τί αλήθεια συμβαίνει μέχρι σήμερα;
Το υπουργείο Υγείας έχει θεσμοθετήσει αυτή την υπηρεσία έξω ουσιαστικά από την διοίκηση των νοσοκομείων. Με ένα πολύ σοβαρό συνδικαλιστικό σωματείο με έδρα την Αθήνα, πολύ καλώς βέβαια, έχει θέσει τους δικούς του κανόνες λειτουργίας και οικονομικών αμοιβών. Η επιλογή αποκλειστικής νοσοκόμου γίνεται από λίστα που δίνουν στο νοσοκομείο. Αυστηρό ωράριο εργασίας: Βραδινή βάρδια 11 το βρά- δυ έως 6:40 το πρωί. Και η αμοιβή; Αναφέρω χαρακτηριστικά: Σάββατο βράδυ 120 ευρώ. Κυριακή βράδυ 87 ευρώ. Δευτέρα βράδυ 81 ευρώ. Τρίτη βράδυ 81 ευρώ. Σύνολο 367 ευρώ.
Το κράτος για την αντίστοιχη αυτή δαπάνη θα καταβάλει στον ασθενή επιστρέφοντας περίπου το 35% μετά την κατάθεση μιας σειράς δικαιολογητικών στον ΕΟΠΥΥ. Ναι, λοιπόν, η Ελληνική κυβέρνηση επιβάλλεται με νομοθετική πρωτοβουλία να εντάξει όλο αυτό το αξιόλογο εξειδικευμένο προσωπικό στο ΕΣΥ στην διάθεση και προσφορά άριστης φροντίδας στους Έλληνες ασθενείς και ιδιαίτερα σε κάποιους που βρίσκονται κυριολεκτικά μόνοι σε κάποιο κρεβάτι νοσοκομείου.
Όλοι γνωρίζουμε ότι αυτή είναι μια πικρή αλήθεια. Γιατί ναι, αυτός ο θεσμός της αποκλειστικής νοσοκόμου πρέπει να καταργηθεί. Οι ερ- γαζόμενες πρέπει να γίνουν τακτικά μέλη του συστήματος υγείας. Και αυτό το βασίλειο της Δανιμαρκίας ναι… να καταργηθεί.
Όμως, αυτή τη χρονική στιγμή οι φορείς του νομού Άρτας, αντιπεριφερειάρχης, οι τέσσερις δήμαρχοι του νομού ,Ιατρικός Σύλλογος, επιστημονικοί φορείς της πόλης, η ίδια η κοινωνία, οφείλουν να αναδείξουν πολύ έντονα την εντεινόμενη απαξίωση του νοσοκομείου μας με κύριο μέλημα να επανέλθει στην εύρυθμη λειτουργία του παρελθόντος, καθώς επίσης στη διάθεση του Αρτινού λαού αλλά και χιλιάδων άλλων πολιτών από τις γύρω περιοχές που επισκέπτονταν το νοσοκομείο Άρτας.
Γιατί πολύ κουβέντα και αέρας κοπανιστός υπάρχει στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα για κυριολεκτικά δευτερεύουσας σημασίας θέματα. Για το σκάψιμο της πλατείας, για σκάψιμο ενός δρόμου, τί έγινε με το συντριβάνι, τι θα γίνει με το ΞΕΝΙΑ κλπ. Μήπως είναι καιρός να μιλήσουμε – επιτέλους – και για την υγεία στην κατεύθυνση να μην υποβαθμιστεί το νοσοκομείο μας σε ένα Κέντρο Πρωτοβάθμιας Υγείας…
ΥΓ1: Ο υπουργός Υγείας παραδέχτηκε ευθέως ότι στο δημόσιο σύστημα υγείας ζει και βασιλεύει το φακελάκι! Διαχρονικό πρόβλημα που καμία κυβέρνηση δεν κατάφερε να πατάξει.
ΥΓ2: Ο υπουργός Υγείας αλλοιώνει ευθέως τον ρόλο του ΕΣΥ με την ιδιώτευση του Έλληνα γιατρού με τα απογευματινά ραντεβού με αντίστοιχη καταβολή αμοιβής από τους ασθενείς. Σ’ αυτό το μεγάλο θέμα που άνοιξε τί λέμε; Πώς αντιδρά η Ελληνική κοινωνία;
*Ο Γιώργος Πριόβολος είναι διδάκτωρ Παιδαγωγικών Επιστημών, οικονομολόγος και πρώην τραπεζικός