Έπρεπε να φτάσω ή και να ξεπεράσω το 35ο έτος της ηλικίας μου για να αντιληφθώ ότι ο άνθρωπος δεν βλέπει τελικά με τα μάτια του. Το πιστεύω απόλυτα πια. Ο άνθρωπος βλέπει με την ψυχή του. Κι όσο πιο όμορφη είναι τόσο πιο εύκολα αναγνωρίζει γύρω του το όμορφο. Το σημαντικό. Την ουσία. Κι ακόμα παραπέρα μπορεί να διακρίνει «το φως στα μάτια των άλλων».
Ο Βασίλης Τάτσης στο νέο του βιβλίο υπό τον τίτλο «Το φως στα μάτια των άλλων», επισφράγισε αυτή μας την άποψη. Ένα βιβλίο απόσταγμα ψυχής γιατί είναι γεμάτο «φως» ή αλλιώς «από την ψυχή του που είναι φως»!
Και για να αναγνωρίσει κανείς το φως πρέπει να γνωρίζει το σκοτάδι ή το αντίθετο. Ο Βασίλης Τάτσης, λοιπόν, βλέπει καθαρά το σκοτάδι που απλώνεται γύρω μας και που επιχειρεί να πνίξει τις αισθήσεις του σύγχρονου κόσμου, γι’ αυτό ξεχωρίζει όσους αντιστέκονται. Όσους με τον λόγο τους, την πορεία τους, την στάση τους, την δουλειά τους, φωτίζουν αυτόν τον κόσμο. Πρόκειται για ένα φως άπλετο και ατέρμονο. Γιατί εκπέμπεται από την ψυχή, σε έναν δρόμο που στρώνει η απλότητα, η δημιουργικότητα, η γνώση του να ζεις. Να ζεις όχι δίπλα με τους άλλους αλλά μαζί. Να ζεις όχι δίπλα στη φύση αλλά μέσα σ’ αυτή. Να αφουγκράζεσαι τον παλ- μό γύρω σου και μέσα σου. Αυτό το φως, αυτό το πάθος είναι το στοιχείο που συνδέει τον Μάξιμο Γραικό, τον Σωκράτη, τον μάστρο Σπύρο, τον Γιώργο Τσαφούλη, τον Τάκη Ντάλα, τον Γιώργο Νταλάρα, τον Νί- κο Λάμπρου, την Μαλάλα Γιουσουφζάι, τον Μπαράκ Ομπάμα και τόσα άλλα πρόσωπα που περνούν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του.
Ο Βασίλης Τάτσης κηρύσσει τον πόλεμο στην πνευματική πτώχευση και την ηθική χρεοκοπία και το κάνει με έναν δικό του τρόπο. Μοιράζεται απλόχερα το φως της αλήθειας που εκείνος μπορεί να διακρίνει… Το λίγο που είναι τόσο πολύ. Το μικρό που τελικά είναι το μεγάλο της ζωής μυστικό. Το ταπεινό που είναι μέγα. Το ασήμαντο που είναι ουσιωδώς και κυρίαρχο.
Διάβασα το βιβλίο του τουλάχιστον τέσσερις φορές. Ίσως το διαβάσω ξανά. Όχι γιατί ο Βασίλης Τάτσης ξέρει γράμματα. Γράμματα ξέρουν κι άλλοι πολλοί. Αλλά γιατί όταν γράφει καταθέτει την ψυχή του. Γιατί σε μια εποχή που «μας μεταμορφώνει σε τραγικούς κλώνους μιας κοινής μοναχικότητας», σε μια περίοδο που η πνευ- ματική κρίση εντείνει τη βία, τη μοναξιά, την απογοήτευση στην αναζήτηση μιας επίπλαστης ευτυχίας… και που οι πνευματικοί άνθρωποι αν δεν έχουν αλλοτριωθεί σιωπούν, εκείνος μιλάει. Και μιλάει ανοιχτά και ελεύθερα με ένα βιβλίο που αποτελεί πυξίδα για να βρει καθένας μέσα από τις σελίδες του τις δικές του ισορροπίες.
Ο ίδιος το αφιερώνει στα παιδιά του και αν αυτό ενέχει έναν συμβολισμό, θα σημείωνα πως αποτελεί πυξίδα για τα παιδιά όλου του κόσμου. Ενός κόσμου που διαρκώς συρρικνώνεται γύρω μας παίρνοντας το σχήμα μιας παλάμης και που περιορίζει τόσο πολύ το βλέμμα μας ώστε να ατροφεί ο εγκέφαλός μας μέσα σε μια απέραντη τεχνολογική μοναξιά.
Βίκυ Καινούργιου