«Το μέλλον έχει μεγαλύτερη σημασία» τόνισε από την Άρτα ο Νικόλαος Κανέλλος, αναπληρωτής υπουργός Α΄ τάξεως επί τιμή, υπογραμμίζοντας ότι «για να υπάρξει απαιτείται να ξεπεραστεί η κρίση ιστορικής συνείδησης, κάτι που απαιτεί παιδεία και πολιτισμό». «Παιδεία είναι αυτό που είμαστε. Πολιτισμός αυτό που έχουμε -πρόσθεσε- κι εμείς ξεπεράσαμε την ποιότητα του “είμαστε” με την ποσότητα του “έχουμε”».
Ρεπορτάζ: Βίκυ Καινούργου
Μιλώντας στην εκδήλωση που διοργάνωσε το βράδυ του Σαββάτου ο Σύλλογος «Μακρυγιάννης» με θέμα «Διεθνής πραγματικότητα και εξωτερική πολιτική, οι σύγχρονες εξελίξεις», ο πρώην πρέσβης μοιράστηκε με το ακροατήριο την εμπειρία του ως διπλωμάτης και απάντησε σε πολλές ερωτήσεις, αναπτύσσοντας ένα ζωντανό διάλογο με το κοινό. Κοινή συνισταμένη των απαντήσεών του υπήρξε η ανάγκη να ξεπεραστεί πρωτίστως η κοινωνική κρίση, διότι όπως είπε «το πιο τρωτό σημείο της κοινωνίας μας σήμερα είμαστε εμείς οι ίδιοι».
Έχοντας επισκεφθεί 107 χώρες και διατελέσει σε εξέχουσες θέσεις επί 32 έτη στο εξωτερικό, επισήμανε ότι «ουδέποτε συνάντησε εχθρούς εκτός των τειχών». Παράλληλα, έκανε λόγο για την κρίση που διέρχεται η Ελληνική γλώσσα, ειδικά στη νέα γενιά, την υπογεννητικότητα, την εξελιγμένη τεχνολογία που βρίσκεται προ των πυλών και την απειλή που μπορεί να συνιστά για τον άνθρωπο, κα. Παράλληλα τόνισε ότι «η διπλωματία έχει πάντα ως στόχο την ειρήνη», προβλέποντας ότι με τη Ρωσία θα συνεχιστεί ο διάλογος. Στην ζώνη από τον Καύ- κασο έως τη Μέση Ανατολή -περιμετρικά της Γάζας, του Ισραήλ κλπ- αναφέρθηκε στα «πιθανά σενάρια ανοιχτών ρήξεων σε συνδυασμό με τεράστια οικονομικά συμφέροντα».
Τον κ. Κανέλλο, καλωσόρισε εκ μέρους του Συλλόγου το μέλος του ΔΣ, υπεύθυνη επί καλλιτεχνικών θεμάτων, Παρασκευή Βλάχου, υπογραμμίζοντας τη μεγάλη εμπειρία του στα διεθνή θέματα αλλά και την καλλιτεχνική του διαδρομή, καθότι ως ζωγράφος έχει στο ενεργητικό του 21 εκθέσεις σε όλο τον κόσμο. Τον συντονισμό της εκδήλωσης έκανε η δικηγόρος, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου, Ιουλία Σωτηρίου.
Με την ολοκλήρωση της εκδήλωσης, ο ίδιος δήλωσε στον «Τ» πολύ ευχαριστημένος από το διάλογο και τη συμμετοχή του κοινού. «Είναι τιμητικό για μένα να είμαι προσκεκλημένος στην Άρτα από τον Σύλλογο «Μακρυγιάννη». Μου δόθηκε η ευκαιρία να πω πέντε πράγματα, που ενδεχομένως, ορισμένα από αυτά, δεν τα έχω ξαναπεί αλλού. Κι αυτό είναι μια διαφορά».
Αίσθηση προκάλεσε η αναφορά του κ. Κανέλλου ότι καμία χώρα δεν είναι έτοιμη για το χειρότερο και μόνο μέσα από τη διπλωματία μπορεί να βρίσκεται πάντα ένα βήμα πιο μπροστά, οπότε όταν ρωτήθηκε από τον «Τ» αν σήμερα σε επίπεδο διπλωματίας η χώρα μας υστερεί, απάντησε: «Δεν μου αρέσει να κάνω κριτική λέγοντας αν υστερούμε ή υπερτερούμε. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να βελτιωνόμαστε. Η βελτίωση με απασχολεί. Η βελ- τίωση με απασχολούσε κι όταν έγραφα για το Πανεπιστήμιο ή το Διπλωματικό Σώμα στο ίδιο τραπέζι της κουζίνας που η μάνα μου έφτιαχνε τις πίτες. Δεν της έλεγα άλλαξέ μου γραφείο. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να μην πω αυτό που απασχολεί ως σύγκριση ανάμεσα σε δυο απόψεις ή δυο ανθρώπους ή δυο ιδέες, αλλά να βελτιώσω την υπάρχουσα κατάσταση. Και για να την βελτιώσουμε πρέπει να αγωνιστούμε. Είμαστε χαμηλά».
Ο ίδιος κάλεσε τα Αρτινόπουλα να δώσουν εξετάσεις στο Διπλωματικό Σώμα και θα είναι δίπλα τους. Όταν ρωτήθηκε αν η πρόσκληση αυτή σημαίνει πως δεν υπάρχει ενδιαφέρον από νεότερους για τη διπλωματία, υπογράμμισε: «Απευθύνομαι σε όλον τον Ελληνισμό. Γιατί το Διπλωματικό δεν είναι ένας αποκλειστικός χώρος για κάποιους. Πιστεύω ότι τα παιδιά της περιφέρειας πρέπει να διεκδικήσουν αυτό το δικαίωμα. Δεν τα βλέπω έτοιμα. Βλέπω ότι έχουν αλλού το μυαλό τους και “παίζουν” διαφορετικά. Πρέπει να τους καταστήσουμε σα- φές ότι έχουν κι αυτά το ίδιο δικαίωμα, όπως έχουν και άλλα να συμμετάσχουν σ’ αυτή την επανίδρυση της χώρας μας».
«Η κρίση στη χώρα μας είναι πρωτίστως κοινωνική», τόνισε ο ίδιος όταν ρωτήθηκε από την εφημερίδα μας ποια μορφή κρίσης διέρχεται η χώρα μας και πώς διαβλέπει το μέλλον για τις νεότερες γενιές της, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Στην κοινωνία μας έχουμε κρίση, καθώς επίσης στις μεταξύ μας σχέσεις, αλλά και στις διαπροσωπικές μας. Δεύτερη κρίση είναι η κρίση στην ιστορική μας συνείδηση. Για να διεκδικήσεις τη λύση στην κρίση της ιστορικής συνείδησης πρέπει να διεκδικήσεις την εθνική σου ευθύνη. Πρέπει να διεκδικήσεις το εθνικό σου μέλλον. Χωρίς να φοβηθείς. Το ίδιο θα έλεγα συμβουλεύοντας τον Α ή τον Β ή τον Γ. Και συμβούλευσα όσους μου το ζήτησαν. Ανεξάρτητα αν πιστεύουν αυτό που λένε ή φοβούνται τη χρήση του όρου. Η ιστορική μας συνείδηση είναι σημαντικότερο απ’ όλα, αλλά πρωτίστως η κρίση είναι κοινωνική και μετά όλα τα άλλα που είπατε. Και η οικονομική και η πολιτική. Βεβαίως».
Στην ερώτηση «Δικαιολογείται ο προβληματισμός ή η αγωνία για το αύριο αυτής της χώρας που εκφράζεται από πολίτες ή ακόμα και η απογοήτευση για το αν μπορεί σήμερα να αλλάξει κάτι, δεδομένου ότι σε λίγα μόλις χρόνια όλοι οι τομείς της θα έχουν περιέλθει σε ξένα χέρια. Βλέπε: τηλεπικοινωνίες, συγκοινωνίες, λιμάνια, αεροδρόμια, εξορύξεις κλπ». Ο ίδιος απαντά: «Δεν δικαιολογώ σε κανέναν Έλληνα πολίτη να πει ότι είμαι απογοητευμένος, δεν κάνω τίποτα. Όσο βλέπουν ότι άνθρωποι σαν κι εμάς που φτάσαμε σε μια ηλικία, που περάσαμε δια πυρός και σιδήρου συνεχίζουμε να πιστεύουμε και να ελπίζουμε, δεν μπορείς να τα παρατάς με τίποτα. Αφήστε που δεν μπορείς να απογοητεύεις τη γενιά που έρχεται. Η γενιά που έρχεται δεν πρέπει να σε βλέπει με τα μούτρα κάτω… τότε σήκω και φύγε. Εγκατέλειψε τον αγώνα. Δεν το θεωρώ σωστό. Το έλεγα πάντα. Για μένα η απαρχή για να λύσεις ένα πρόβλημα είναι η αισιοδοξία του να πιστέψεις ότι υπάρχει λύση. Αφού υπάρχει λύση στο πρόβλημα δεν μπορείς να μην είσαι αισιόδοξος».
Ο ίδιος υποστήριξε ότι «πρέπει να κατανοήσουν όλοι πως είμαστε ισχυροί και να μας σεβαστούν» καθώς σε σχετική ερώτηση επισή- μανε ότι «μόνο η γεωγραφική θέση της χώρας δεν φτάνει», προσθέτοντας: «Επειδή δηλαδή έχω εγώ ένα ωραίο σπίτι στην Άρτα, μια μονοκατοικία με 500 παράθυρα, σημαίνει ότι το σπίτι μου ταιριάζει; Θα σας δώσω το παράδειγμα του Διογένη: Κάποιος είχε περηφάνεια ότι αγόρασε ένα μεγάλο σπίτι. Και του λέει ο Διογένης πώς ξέρεις ότι σου ταιριάζει; Λέει αυτός γιατί δεν μου ταιριάζει; Πήγαινε του λέει ο Διογένης μέσα. Πήγε. Άνοιξε το παράθυρο, του λέει. Ανοίγει το παράθυρο και του απαντά ο Διογένης: Είναι πολύ μεγάλο για σένα. Διότι ήταν ένα μικρό ανθρωπάκι με ένα μικρό προσωπάκι. Λοιπόν, αυτό που θέλω να πω είναι ότι πρέπει να βάζουμε τα πράγματα σε μια πραγματιστική κλασσική εφαρμογή. Δηλαδή να δούμε ότι υπάρχει προοπτική, υπάρχει αισιοδοξία, υπάρχει και ελπίδα. Αν δεν το κάνουμε έτσι, αν δεν μπορούμε να τα βελτιώσουμε, τότε θα καταστήσουμε τους εαυτούς μας δουλοπάροικους, φυλακισμένους, αιχμαλώτους».