Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές, Αμφιβολίες τρελές.
Την δεκαετία του ’70, τα λεγόμενα seventies (σέβεντις), η μόδα χαρακτηρίστηκε από ελαστικά ρούχα, φανταχτερά χρώματα και γυαλιστερά υφάσματα. Το disco style έκανε την εμφάνισή του και επικράτησε η γραμμή Τ, που τόνιζε τους ώμους. Αυτό που φυσικά θυμόμαστε όλοι μας είναι ότι η «καμπάνα» κυριάρχησε στα παντελόνια και έγινε η απόλυτη τάση.
Εκτός από όλα τα παραπάνω, εκεί- νη την εποχή, ήταν επίσης στη μόδα τα πραξικοπήματα, ή αλλιώς δικτατορίες, ή χούντες. Στη διάρκεια, λοιπόν, των seventies (σέβεντις) ζούσαν υπό δικτατορία (αλφαβητικά) η Αιθιοπία, Αλβανία, Αργεντινή, Βουλγαρία, Ζαΐρ, Ινδονησία, Ιράκ, Ισπανία, Καμερούν, Καμπότζη, Νότιος και Βόρειος Κορέα, Λιβύη, Ουγκάντα, Ρουμανία, Τουρκία, Φιλιππίνες, Χιλή, και φυσικά η Ελλαδίτσα μας.
Μπορεί οι κάτοικοι των παραπάνω χωρών τελικά να επαναστάτησαν, αλλά απ’ ότι φαίνεται δεν ήξεραν τι έκαναν, αφού σήμερα σε όλες αυτές τις χώρες υπάρχουν νοσταλγοί της εγχώριας χούντας τους. Φανταστείτε, λοιπόν, να κέρδιζε σήμερα ένας τέτοιος «νοσταλγός» την εξουσία! Και να πίστευε ότι τα ανθρώπινα όργανα πρέπει να πωλούνται ακριβά και όχι να δίνονται όπως σήμερα δωρεάν σε όσους τα έχουν ανάγκη.
Το να πιστεύει κάποιος σήμερα στο ελάχιστο κράτος, τις ιδιωτικοποιήσεις και να αντιτίθεται στις κρατικές παρεμβάσεις θεωρείται φυσιολογικό. Αλλά φανταστείτε να προχωρά το σκεπτικό παρακάτω και να εστιάζει στην δικαιοσύνη και την ασφάλεια στο πλαίσιο της ιδιο- κτησίας και της ελεύθερης αγοράς. Γιατί η ιδιοκτησία και η ελεύθερη αγορά είναι τα θεμέλια της ατομικής ελευθερίας. Γι’ αυτό απώτερος στόχος είναι η εξάλειψη του κράτους και η ιδιωτικοποίηση των πάντων. Τα δημόσια έργα εξαφανίζονται από προσώπου γης. Μόνο ιδιωτικά έργα. Προφανώς, κάποιος που τα σκέφτεται όλα αυτά είναι εναντίον του κράτους πρόνοιας, αφού σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο η αναδιανομή συνιστά παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Οι πολίτες πρέπει να έχουν ελευθερία επιλογής σε ζητήματα όπως ο γάμος των ομοφυλοφίλων, η ταυτότητα φύλου, η πορνεία και η οπλοκατοχή. Στοπ. Ως εδώ. Δεν θα έχουν, όμως, ελευθερία επιλογής στην άμβλωση και την ευθανασία. Η διδασκαλία της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης θα απαγορεύεται αυστηρά. Και φυσικά όσα λένε κάποιοι για κλιματική αλλαγή, για εμβόλια και COVID-19 δεν ισχύουν.
Σε έναν τέτοιο ελευθεριακό παράδεισο δεν μπορεί παρά ο «νοσταλγός» μας να είναι υπέρ της παιδικής εργασίας. Αφού, από τη μια οι γονείς πρέπει να έχουν το νόμιμο δικαίωμα να μην ταΐζουν τα παιδιά τους και από την άλλη τα παιδιά έχουν το δικαίωμα στην εργασία. Όπως ακριβώς συνέβαινε και στην αρχή της βιομηχανικής επανάστασης πριν 150 χρόνια περίπου.
Δυστυχώς, όλα τα παραπάνω δεν είναι στην φαντασία μου. Όλα τα παραπάνω τα πιστεύει ο νέος πρόεδρος της Αργεντινής, Χαβιέρ Μιλέι, που εκλέχτηκε στις 19 Νοεμβρίου με ποσοστό περίπου 55%. Ο οποίος έχει χαρακτηρίσει τον (Αργεντινό) πάπα Φραγκίσκο, σο- σιαλιστή «πουτ**** γιο», έχει σαν ήρωά του τον Αλ Καπόνε και εξηγεί το οικονομικό του πρόγραμμα κρατώντας ένα αλυσοπρίονο, το οποίο συμβολίζει τη μείωση του κράτους. Και φυσικά, ο πρώτος στον κόσμο που τον συνεχάρη δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Ντόναλντ Τραμπ με το μήνυμα: «Είμαι πολύ περήφανος για σένα».
Όλη η παραπάνω «σοφία» του Μιλέι δεν είναι δυνατόν να προέρχεται από σπουδές ή βιβλία. Προέρχεται από τον πιο πιστό φίλο του. Τον σκύλο του. Ο οποίος βέβαια έχει πεθάνει, αλλά ο Χαβιέρ τον κλωνοποίησε στη Νέα Υόρκη και απέκτησε τέσσερα όμοια σκυλάκια. Τα οποία φυσικά τον συμβουλεύουν καθημερινά στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής του, όπως ο ίδιος είπε σε ομιλία του. Όταν βέβαια τον ρώτησαν τα ΜΜΕ αν αυτό αληθεύει, τους απάντησε ότι «δεν είναι δική σας δουλειά τι κάνω στο σπίτι μου»!
Θα με ρωτήσεις, βέβαια, τι μας νοιάζουν εμάς όλα αυτά. Δυστυχώς, όσο απίθανο και να μοιάζει σήμερα, χωρίς Αμφιβολίες πολλές, χωρίς Αμφιβολίες τρελές, τέτοιοι «ιοί» όπως ο Τραμπ και ο Μιλέι εξαπλώνονται και τις πολιτικές τους θα τις λουστούμε κι εμείς. Κι όταν δεν θα έχου- με πια χρήματα ούτε για νεράκι, όταν βρεθού- με μπροστά σε καμιά μπυρίτσα, μπορεί η πρώτη σκέψη μας να είναι: «Μην την πιείτε, λουστείτε».
Ένοχος, υπεράνω πάσης Αμφιβολίας