Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές, Αμφιβολίες τρελές. Στην αρχή όλα ήταν απλά. Και οι απόψεις κοινές σε ποσοστό μεγαλύτερο του 90%.
Η μερέντα πεντανόστιμη, το καλύτερο πράγμα στο σχολείο ήταν τα διαλλείματα και η μπάλα, δεν είναι ανάγκη να είναι πάντα στρογγυλή. Το πολύ – πολύ να υπήρχε μία μικρή διαφωνία για το σκορ του αγώνα, αλλά συμφωνούσαμε γρήγορα ότι ήταν 12 – 12 και ξανα-ξεκινούσαμε τις ντρίπλες.
Πραγματικά, δεν θυμάμαι πότε άρχισαν οι μεγάλες διαφωνίες. Οι τόσο διαφορετικές απόψεις. Φυσικά και διαφωνούσα με τους γονείς μου τι ώρα θα έπρεπε να επιστρέψω σπίτι μετά από μία βραδινή έξοδο, αλλά καταλάβαινα ότι η διαφορά ηλικίας και ρόλων δεν θα άφηνε καμία πιθανότητα συμφωνίας. Γι’ αυτό συμφωνούσαμε ότι διαφωνούμε και ο καθένας έπραττε όπως νόμιζε.
Έχω, όμως, την εντύπωση ότι σήμερα οι διαφωνίες μας έχουν γιγαντωθεί. Κι αυτό αποτελεί ένα είδος παραδοξότητας στον δικό μου εγκέφαλο γιατί είχα την άποψη ότι όσο αυξάνεται η γνώση μας πάνω στον κόσμο που μας περιβάλλει, τόσο περισσότερο θα συμφωνούσαμε. Αλ- λά δεν το βλέπω στην πράξη. Παλιά θεωρούσα πολύ λογικό να διαφωνούμε για ένα γκολ ή για ένα οφσάιντ. Ήμουν ένθερμος υπέρμαχος της εισόδου της τεχνολογίας για τον έλεγχο δύσκολων φάσεων, για να μειωθούν -επιτέλους- οι τό-σο έντονες διαφωνίες. Αλλά -δυστυχώς- ό,τι και να δείχνει το περίφημο VAR (βαρ), οι διαφωνίες ζουν και βασιλεύουν.
Δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν είχε δίκιο ο Νίτσε όταν έγραφε ότι «πραγματικά γεγονότα δεν υπάρχουν, αλλά μόνον ερμηνείες», αλλά είναι πολύ σημαντικό για την καθημερινότητα και την πρακτική ζωή μας, για την πνευματική μας συγκρότηση, για την ομαλή λειτουργία του δημόσιου βίου και της δημοκρατίας να είμαστε σε θέση να διακρίνουμε ανάμεσα στα γεγονότα και τις απόψεις, ανάμεσα στα γεγονότα και τις γνώμες ή τις ερμηνείες. Είναι άλλο να λέμε ότι «οι Έλληνες είναι νοτιο-ευρωπαίοι» και τελείως διαφορετικό να λέμε ότι «οι Έλληνες είναι ο λαός με τη σπουδαιότερη ιστορία πάνω στη γη».
Τα γεγονότα είμαστε υποχρεωμένοι να τα δεχτούμε αναντίρρητα, καθώς υπάρχουν έξω από εμάς, ανεξάρτητα από τη γνώμη μας και τα συναισθήματά μας. Αντίθετα, τις αξιολογικές κρίσεις μπορεί συνήθως να τις σεβόμαστε ως έκφραση των αξιών στις οποίες πιστεύει αυτός που τις διατυπώνει, όμως δεν είμαστε καθόλου υποχρεωμένοι να δεχθούμε πως κάθε αξιολογική κρίση είναι σωστή. Επιπλέον, καθώς υπάρχουν και απολύτως μη σεβαστές αξίες, προφανώς δεν είναι καθόλου σεβαστή μια αξιολογική κρίση του τύπου «οι γυναίκες είναι κατώτερα όντα».
Όλες οι απόψεις δεν είναι ίδιες. Όλες οι απόψεις δεν είναι ίσες. Μπορεί να ακούγεται αντιδημοκρατικό, αλλά ακόμα και ο ίδιος ο Νίτσε, φαντάζομαι, όταν αρρώστησε, δεν επισκέφτηκε τον υδραυλικό του, αλλά τον γιατρό του. Προφανώς δεν θα απαγορεύσουμε σε κανένα να έχει την άποψή του, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν μετράμε το ίδιο όλες τις απόψεις. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με τις σπουδές, την εξυπνάδα ή την κοινωνικότητα, αλλά με το θέμα που κάθε φορά εξετάζουμε. Δηλαδή, ακόμα και αν ο γιατρός μας έχει ένα τοίχο γεμάτο πτυχία και διδακτορικά, αν βουλώσει η αποχέτευσή μας, θα ρωτήσουμε τον υδραυλικό μας.
Και αυτό πρέπει να το έχουμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας, όταν ανταλλάσσουμε τις απόψεις μας. Όλοι μιλούν και όλοι θέλουν να ακουστούν. Πιστεύουν πως είναι αρκετά ενημερωμένοι και αναλύουν με ακρίβεια τα γεγονότα εμμένοντας στην άποψή τους. Αλλά γιατί πρέπει πάντα να αποδεικνύεται κάποιος ο πιο σωστός; Έχουν όλοι κάτι να πουν που πρέπει να ακουστεί; Ή απλά θέλουν όλοι να έχουν δίκιο;
Με το θέμα της «άποψης – γνώμης» και της «πραγματικότητας» έχουν ασχοληθεί χιλιάδες και μας άφησαν τις «απόψεις» τους. Όπως το «Αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα μέσα από μια σύγκρουση ανάμεσα στο μυαλό και το μάτι. Με το μάτι να πιστεύει αυτό που βλέπει και το μυαλό να βλέπει αυτό που πιστεύει», ή το «Αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα». Γι’ αυτό εκτός από τα μάτια μας, ας έχουμε ανοιχτό και το μυαλό μας. Αυτό, όμως, που έχει χαραχθεί στο μυαλό μου, χωρίς Αμφιβολίες πολλές, χωρίς Αμφιβολίες τρελές είναι το «Ο ψυχίατρός μου είπε ότι είμαι τρελός και του είπα ότι θα ήθελα και μια δεύτερη γνώμη. Είπε, εντάξει, είσαι και άσχημος».
Αθώος, λόγω Αμφιβολιών

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ