«Ξέρεις ότι την αγαπάς όταν την αφήνεις να φύγει».
Στις 18 Νοεμβρίου η Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Άρτας διοργάνωσε άλλη μια πετυχημένη εκδήλωση στην αίθουσα «Ο ΣΚΟΥΦΑΣ», με θέμα τη βία κατά των γυναικών.
Η εκδήλωση αυτή καταγράφηκε ως μία άλλη απόδειξη του μορφωτικού επιπέδου, της κοινωνικής ευαισθησίας και της δημοκρατικής αποστολής που χαρακτηρίζουν την ποιότητα των Αστυνομικών του Νομού μας.
Συγχαρητήρια στους διοργανωτές και στις τρεις ομιλήτριες, οι οποίες παρουσίασαν το θέμα, ως όφειλαν, από την πλευρά της αντιμετώπισης των τραυμάτων των κακοποιημένων γυναικών. Χρησιμοποίησα τη φράση «ως όφειλαν», γιατί η εκδήλωση ήταν ενταγμένη στην αποστολή της Αστυνομίας, η οποία εκ του ρόλου της αναλαμβάνει το καθήκον να θεραπεύσει και να προστατεύσει τα θύματα.
Κάθε εκδήλωση, κάθε συζήτηση και κάθε άποψη εμπεριέχει τα ερεθίσματα και για άλλες σκέψεις και για άλλες οπτικές. Με αφορμή, λοιπόν, αυτή την εκδήλωση θα ήθελα να προσθέσω δυο σκέψεις για τις αιτίες που προκαλούν αυτές τις βίαιες συμπεριφορές, οι οποίες δεν αφορούν μόνο τα ζευγάρια, αλλά την κοινωνία μας και την παγκόσμια κοινότητα γενικότερα. Ζούμε σε μια περίοδο της ιστορίας όπου η βία διογκούται, ο κόσμος αγριεύει καθημερινά ολοένα και περισσότερο, και το ζητούμενο είναι να προλαμβάνει κανείς παρά να θεραπεύει.
Η πρόληψη έχει σχέση με τον εντοπισμό των βαθύτερων αιτίων που προκαλούν ένα φαινόμενο. Δυστυχώς είναι τόσο ρηχή η εποχή μας που ακόμη και επιστήμονες που βγαίνουν στην ΤV ισχυρίζονται πως για την ενδοοικογενειακή βία ευθύνεται η οικονομική κρίση ή η καραντίνα, γιατί «αναγκάστηκαν τα ζευγάρια να μένουν πολλές ώρες κλεισμένα στο σπίτι». Κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτοί είναι δευτερογενείς παράγοντες που επιτείνουν ένα πρόβλημα το οποίο όμως προκαλείται από άλλες βαθύτερες αιτίες. Να το πω πιο απλά, όταν ένα ζευγάρι αγαπιέται δεν του φτάνει μια ολόκληρη ζωή να χαίρεται ο ένας την παρουσία του άλλου, συζητώντας, γελώντας , κάνοντας έρωτα, επικοινωνώντας.
Βία υπήρχε σε όλες τις εποχές. Και πάντα οι σχέσεις του ζευγαριού ήταν δύσκολες κυρίως λόγω των προσωπικών και κληρονομούμενων απωθημένων, όπως χαρακτηριστικά περιγράφει ο Ματθαίος Γιωσαφάτ στο βιβλίο του «Να παντρευτεί κανείς ή να μην παντρευτεί». Κατά τον σπουδαίο αυτόν ψυχαναλυτή σε ποσοστό 75% οι γάμοι είναι αποτυχημένοι και οι εν λόγω σύζυγοι «τέλειοι ξένοι». Κυριότερος λόγος είναι ότι δεν μαθαίνουμε, μεγάλοι και μικρότεροι, να χτίζουμε σχέσεις. Όπως για να χτίσεις ένα γερό σπίτι απαιτούνται στέρεα θέμελα και ποιοτικά υλικά, έτσι και για να χτίσεις μια σχέση απαιτούνται σεβασμός, υπομονή, ταπεινότητα, ικανότητα να δίνεις κι όχι μόνο να παίρνεις όπως νομίζει ο ατομικιστής καλοκανακεμένος νεοέλληνας. Απαιτείται να επικοινωνείς. Απαιτείται να μάθεις να μιλάς. Απαιτείται να μπορείς να αγαπάς, και η αγάπη δεν είναι κάτι δεδομένο αλλά κάτι που το επιζητείς με γνώση, υπευθυνότητα, ειλικρίνεια, φροντίδα και θυσία, σκάβοντας τούνελ για να βγεις από το εγώ σου, όπως γράφει στο βιβλίο του «Η τέχνη της αγάπης» ο Έριχ Φρομ.
Αυτή η μόρφωση του εσωτερικού πεδίου είναι το πιο δύσκολο άθλημα για τον κάθε άνθρωπο σε όλες τις εποχές. Σε άλλες περιόδους της ιστορίας εμπόδιο ήταν η άγνοια, στη σημερινή ο καταναλωτικός τρόπος ζωής που ανέτρεψε τις αληθινές αξίες. ΄Έτσι, ο δρόμος που μας έδειξαν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι είναι αφόρητα δύσκολος και απρόσιτος για τον σύγχρονο μοναχικό πλάνητα και ψηφιακό νομάδα, ο οποίος συμβιβάστηκε με τα κλικ και τις άσχετες σχέσεις που τον κατατρώγουν εσωτερικά και τον καθιστούν τραγικό κλώνο μιας κοινής μοναχικότητας, ανοχύρωτο ψυχικά κι εύθραστο, με αποτέλεσμα στην πρώτη δυσκολία να θυμώνει, να παραλογίζεται, να οργίζεται, να ξεσπάει, να παραφέρεται.
