Δόντια πυκνά και μαργαριταρένια,/ φωνή σαν τ’ αηδονιού,/ στόμα χελιδονιού,/ όταν αρχίζ’ και λέει,/ όλο το Μάη λαλεί/ κι όλη την άνοιξη.

Τι λες αυτού, μωρέ ζαλιάρικο,/ τι βάζεις με το νου σου/ κρυφά ν’ απ’ τους δικούς σου;/ Μαλαματένια πόρτα μ’ ασημοπέρουνα,/ η σκύλα η πεθερά σου θέλει μαχαίρωμα/ ως το ξημέρωμα./ Στη μαύρη γης να μπει!/ Μια Κυριακή και μια καλήν ημέρα/ βρίσκω μια περιστέρα,/ μια καγκελοφρυδάτη,/ μια μοσχομυρωδάτη./ Να μην την είχα ιδεί,/ δε θα ’χα ζουρλαθεί.

Τα περισσότερα δημοτικά τραγούδια έχουν σαν κύριο χαρακτηριστικό τους τον έρωτα. Ο ανώνυμος ποιητής, ο λαός, εξυμνεί τον έρωτα με όμορφους και ωραίους στίχους και ο ανώνυμος λαϊκός οργανοπαίχτης τους εμπλουτίζει με τη μελωδία του, κάνοντάς τους τραγούδι.
Το τραγούδι «Δόντια πυκνά» είναι από τα πιο γνωστά στην Ήπειρο. Είναι από τα ωραιότερα τραγούδια τόσο σε στίχους όσο και σε μελωδία. Οι στίχοι είναι από τα στιχοπλάκια. Η λαϊκή μούσα υμνεί τα όμορφα χαρακτηριστικά της γυναίκας με χίλιους δυο τρόπους. Χρησιμοποιεί ό,τι ωραίο υπάρχει στη φύση για να τα συγκρίνει με τα χαρίσματα και τα όμορφα χαρακτηριστικά της γυναίκας, που την εποχή εκείνη αποτελούσε, σε πολλές περιπτώσεις, σύμβολο σεμνότητας και φυσικής χάρης.