Στο Ενοριακό – Πνευματικό Κέντρο Γραμμενίτσας, την Κυριακή 12 του μήνα, εγκαινιάστηκε με κάθε επισημότητα η φωτογραφική δουλειά του πρόσφατα εκλιπόντος Απόστολου Παπαδημητρίου (Φωτο-Λάκης).
Η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη και την διοργάνωση ανέλαβε ο Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού «Το Γαϊτανάκι» εις μνήμην. Η βραδιά ξεκίνησε με δυο λόγια από καρδιάς του πατέρα Χαράλαμπου, ακολούθησε ο πρόεδρος του Συλλόγου Σπύρος Παππάς και την κύρια παρουσίαση έκανε ο συντοπίτης φιλόλογος Βασίλης Τάτσης.
Μικρή περίληψη της παρουσίασης
Φανερά συγκινημένος ο Βασίλης, τον «Λάκη» τον χαρακτήρισε λαϊκό φωτογράφο, ευαίσθητο και οργανικό μέλος της τοπικής κοινωνίας. Είπε ότι αποτύπωσε την ανθρωπογεωγραφία της μικρής Πατρίδας ως συνεπής λειτουργός. Άγγιζε τη θεματογραφία του με απόλυτο σεβασμό και προσκυνούσε την τέχνη του όπως ο ιερέας το Ευαγγέλιο. Στο σκοτεινό θάλαμο ιερουργούσε. Και συνέχισε: η ασπρόμαυρη φωτογραφία εξαντλεί όλες τις λευκές αποχρώσεις. Δίνει φέγγος στα πρόσωπα, ένα φως πνευματικό και υπερβατικό, που εκπέμπει ζωή αλλά και εικονίζει την ψυχή. Όλες, μα όλες οι εικόνες του έχουν αιώνια αξία, είναι λιτές και έχουν υψηλή αισθητική. Σε κάθε κλικ μιλούσε η καρδιά του. Είχε βαθιά ανάγκη να μείνουν στο φωτογραφικό βιβλίο των αναμνήσεων οι φίλοι, η οικογένεια, η νιότη, οι ήρωες, τα ιερά μυστήρια.
Όλες οι φωτογραφίες που εκτίθενται είναι ένα ταξίδι στο χρόνο. Είναι στιγμιότυπα από τους κοινούς δρόμους που περπατήσανε οι χωριανοί του, από τις γειτονιές της μοσχοβολιάς, ό,τι αγαπήθηκε, ό,τι τους πόνεσε, οι φιλίες, τα γλέντια, ο αθλητισμός. Είναι μια πολιτισμική κατάκτηση των φτωχών, των αδικημένων και λησμονημένων ανθρώπων, οι οποίοι δεν είχαν το προνόμιο των εύπορων, δηλαδή να πληρώνουν ζωγράφους για να φιλοτεχνούν την προσωπογραφία τους.
Η έκθεση με τη δική μου ματιά
Ένα απαλό αεράκι ξεγλιστράει από την ποταμιά και τους γύρω λόφους και σαν μια αύρα νοσταλγίας φτάνει μέχρι την πλατεία. Εκεί ανοίγει μια πόρτα στην ιστορία του χωριού παρέα με την πνοή του «Φωτο-Λάκη». Μπαίνει ο παλιοκοσμίτης χρόνος και την ιστορία την κάνει εικόνα και παραμύθι.
Μία προς μία οι φωτογραφίες είναι ιερά μνημόνια της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Ο Λάκης έσ-τησε όρθιες όλες τις ιστορικές μνήμες από πρόσωπα και πράγματα. Μέσα από τον φακό του ξεπηδά όλο το χρονικό ενός αιώνα. Όλες οι ανθρώπινες χαρές και λύπες μιας άλλης καθημερινότητας. Όλα σιγοψιθυρίζουν το παρελθόν και θυμίζουν ρίζες. Οι μικρές κοινωνίες του παρελθόντος κρύβουν ακόμα πολλές αλήθειες. Μες στα δικά του μάτια όλα είναι αξιοθέατα. Μέχρι και τις ασχήμιες τις κάνει τέχνη κι ομορφιά. Υπάκουε στις δικές του αισθητικές αρχές και το προσωπικό του γούστο. Φωτογράφιζε με τρόπο τα σμήνη των παιδιών με το βαθύ βλέμμα, γιατί γνώριζε ότι τα περισσότερα από αυτά, αν όχι όλα, θα τα πάρουν τα «ξένα». Αναδεικνύει τη ζεστασιά των ανθρώπων και όχι την τουριστική ατραξιόν. Μας παραδίδει χορταστικές εικόνες με αιώνια λάμψη. Μας σεργιανά στις γειτονιές του χωριού του, στα στενάδια και τις δημοσιές, σε ένα ταξίδι που δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ.
Ο Απόστολος Παπαδημητρίου έμεινε μέχρι το θάνατό του πιστός στην τέχνη του και το μεράκι του. Το έκανε επάγγελμα, το απολάμβανε και ήταν πλήρης. Τυχερά τα χωριά που είχαν την ευλογία στους κόλπους τους να αναπνέουν τέτοιοι εραστές της φωτογραφίας. Η καταγραφή τους είναι ανεκτίμητη. Ωστόσο, οι ίδιοι ή οι απόγονοί τους έχουν ιερή υποχρέωση να διαχειριστούν ως ιερά κειμήλια τα αρχεία και να φροντίσουν, εκτός της διάσωσης, να τα αξιοποιήσουν όπως ο «Λάκης» και η σύζυγός του.
Συνιστώ ανεπιφύλακτα να δείτε την έκθεση που θα διαρκέσει μέχρι τέλος του έτους και να την απολαύσετε με την καρδιά σας. Δεν έχει σημασία αν τα πρόσωπα δεν είναι οικεία με τη συναισθηματική τους αξία. Η Φωτογραφία από μόνη της είναι τέχνη και πολιτισμός. Ειδικά η ασπρόμαυρη που πάει να εξαφανιστεί εντελώς από τα μάτια μας. Πολλά συγχαρητήρια και ευχαριστίες στον Πολιτιστικό Σύλλογο και σε όλους όσοι κοπίασαν να φέρουν σε πέρας αυτή την αξιόλογη προσπάθεια.
