Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές, Αμφιβολίες τρελές.
Μια φορά κι έναν καιρό, πριν πολλά – πολλά χρόνια όταν ο έρωτας μου χτύπησε την πόρτα για πρώτη φορά, ήμουν ήδη πολύ μεγάλος. Είχα κιόλας φτάσει στην τρίτη δημοτικού.
Χωρίς να έχω ιδέα τι μου συμβαίνει περνούσα ώρες ολόκληρες καθισμένος στο μικρό τραπέζι – γραφείο μου, με το μολύβι στο στόμα, τα τετράδια ανοιχτά μπροστά μου, και το μυαλό μου καρφωμένο στη μούσα μου. Ο δάσκαλός ειδοποίησε αμέσως τον πατέρα μου ότι πήγαινα αδιάβαστος τον τελευταίο καιρό και όταν το θέμα ήρθε για επίλυση στο σπίτι, ο μικρός αδερφός μου αποφάσισε να με δικαιολογήσει αμέσως, ρίχνοντας όλο το φταίξιμο στην όμορφή Μαρία που είχε αιχμαλωτίσει τη σκέψη μου.
Ο εκνευρισμός μου ήταν μεγάλος και ο τσακωμός που έγινε ακόμα μεγαλύτερος. Χρόνια αργότερα κατάλαβα ότι δεν με θύμωσε τόσο πολύ η αφελής προδοσία του μικρού αδερφού μου, όσο το γεγονός ότι έλεγε την πλήρη αλήθεια. Κι αυτό απαξίωνε κάθε δικαιολογία που μπορούσα να σκαρφιστώ. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και στις ενήλικες ζωές μας. Δεν είναι λίγες οι φορές που θα προτιμούσαμε να πει κάποιος ψέματα για εμάς, αφού έτσι μπορούμε να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας πολύ πιο εύκολα και αποτελεσματικά. Αν όμως πουν κάποια αλήθεια για εμάς, τα όρια υπεράσπισης στενεύουν και ο εκνευρισμός πλαταίνει.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο υποπτεύομαι ότι εκνευρίστηκαν πολλοί με τις τελευταίες δηλώσεις του Άδωνι Γεωργιάδη και του Μάκη Βορίδη, σχετικά με το ατύχημα των Τεμπών. Αρχικά, ο Μάκης Βορίδης την Παρασκευή 3 Νοεμβρίου εξέφρασε την άποψη σε τηλεοπτικό παράθυρο ότι «η αντιπολίτευση μιλάει για τα Τέμπη την ίδια ώρα που η κυβέρνηση κρίθηκε σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις για αυτά τα θέματα». Μόλις πέντε ημέρες αργότερα ο κολλητός του Άδωνις είπε, επίσης σε τηλεοπτικό παράθυρο ότι «οι πολιτικοί αντίπαλοι, έχουν αποφασίσει, δεν ξέρω για ποιους λόγους, αντί να ασχολούνται με αυτά που εν- διαφέρουν πράγματι τους Έλληνες, ασχολούνται με πράγματα που δεν αφορούν κανέναν, παρά μόνον τον μικρόκοσμό τους. Δηλαδή, σήμερα στην Ελλάδα, πόσοι πιστεύετε από τους 100 συμπολίτες μας, αν τους ρωτήσουμε, ενδιαφέρονται για εξεταστική ή για προανακριτική επιτροπή για τα Τέμπη και πόσοι ενδιαφέρονται για την ακρίβεια; Πόσοι ενδιαφέρονται για να βρει το παιδί τους δουλειά; Πόσοι ενδιαφέρονται για το μεταναστευτικό; Πόσοι ενδιαφέρονται για την ασ- φάλεια;».
Μετά τις δηλώσεις αυτές άρχισε δριμεία κριτική για τα δύο πρωτοκλασάτα στελέχη της κυβέρνησης, για αλαζονεία, χυδαιότητα και προσ- βολή της μνήμης των θυμάτων. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναφέρουν ότι το παζλ της ντροπής θα ολοκληρωθεί με την επάνοδο σε κυβερνητική θέση του Κωστάκη Καραμανλή.
Αλλά, πριν εκνευριστούμε ακόμα περισσότερο πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Κωστάκης Καραμανλής τέθηκε στην κρίση του εκλογικού σώματος μόλις 2,5 μήνες μετά το τραγικό δυστύχημα. Και ενώ το ψηφοδέλτιο της ΝΔ στις Σέρρες περιείχε επτά υποψηφίους, οι πολίτες εξέλεξαν πρώτο απ’ όλους αυτόν. Μήπως ο εκνευρισμός μας φανερώνει ότι όλοι εμείς οι πολίτες σε τρεις διαδοχικές εκλογικές διαδικασίες, τους τελευταίους έξι μήνες, φερθήκαμε με αλαζονεία, χυδαιότητα και προσβολή της μνήμης των θυμάτων; Γιατί ως γνωστόν «Δεν είναι τα αισθήματα των ανθρώπων που γράφουν ιστορία, αλλά οι πράξεις τους».
Μήπως ο εκνευρισμός μας είναι τόσο μεγάλος γιατί πολύ απλά, μπορεί να γνωρίζουμε μέσα μας, ότι όσα είπαν τα δύο στελέχη της κυβέρνησης μπορεί να είναι η αλήθεια; Όχι, η αλήθεια για την ουσία της υπόθεσης των Τεμπών, αλλά η αλήθεια για όλους εμάς, αφού «Τα λόγια ενός πολιτικού δεν φανερώνουν την ιδέα που έχει για το θέμα του, αλλά την ιδέα που έχει για το ακροατήριο του».
Προτού, λοιπόν, αρχίσουμε και όλοι εμείς να ρίχνουμε το ανάθεμα στους κακούς, πρέπει να αναλογιστούμε με ειλικρίνεια τα δικά μας λάθη, και να αρχίσουμε να τα διορθώνουμε με πράξεις. Γιατί μέχρι στιγμής, χωρίς Αμφιβολίες πολλές, χωρίς Αμφιβολίες τρελές, τα λόγια και οι πράξεις μας παραπέμπουν σε παρανοϊκό ασθενή. Κατά κάποιον τρόπο σαν εκείνον που έλεγε: «Δεν πιστεύω στην αστρολογία. Είμαι τοξότης, και εμείς οι τοξότες δεν πιστεύουμε σ’ αυτά».
Αθώος, λόγω Αμφιβολιών