ΤΕΛΟΣ εποχής για την συνιστώσα «Ομπρέλα» από τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς αποχώρησαν 45 στελέχη της και μεταξύ αυτών γνωστά ονόματα με ρόλους στην κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα.
Διαβάζουμε, μεταξύ άλλων, υπογραφές κάτω από το κείμενο που δόθηκε στη δημοσιότητα: Νίκος Βούτσης (πρώην πρόεδρος Βουλής), Ευκλείδης Τσακαλώτος (υπουργός), Πάνος Σκουρλέτης (υπουργός), Νίκος Φίλης (υπουργός), Ανδρέας Ξανθός (υπουργός), Θοδωρής Δρίτσας (υπουργός), Δημήτρης Βίτσας (υπουργός).
Διαβάσαμε ολόκληρο το κείμενο το οποίο – κατά τη γνώμη μας – διαπνέεται από άρνηση στο πρόσωπο του νέου προέδρου Στέφανου Κασσελάκη αλλά και επιθετικότητα. Ποιός αλήθεια ήρξατο χειρών αδίκων; Στην Ελλάδα ζούμε όλοι, τα βλέπαμε και τα ακούγαμε. Από το πρωί ως το βράδυ υπογράφοντες το κείμενο ξιφουλκούσαν εναντίον του σάμπως να κατέλαβε πραξικοπηματικά και όχι μέσω εκλογών την προεδρία.
Και εν πάση περιπτώσει, εφόσον όλα είναι πιθανά σε ψηφοφορίες σαν και τις συγκεκριμένες γιατί δεν ζήτησαν εκ των προτέρων να μπουν κριτήρια για τη συμμετοχή υποψηφίων όσον αφορά το ύπατο κομματικό αξίωμα; Θα ήταν περισσότερο πειστικοί αν για παράδειγμα δήλωναν ενυπόγραφα ότι οι υποψήφιοι πρέπει να περνούν πρώτα από συνέντευξη, να μετριέται το μπόι για το πόσο αριστερός μπορεί να είναι κάποιος, και μετά να παίρνει το χρίσμα.
Αστεία πράγματα όμως. Η αποχώρηση αυτή σχεδόν είχε προαναγγελθεί πριν ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγη- θεί στις κάλπες. Ψυχανεμιζόμαστε ότι και η Έφη Αχτσιόγλου αν είχε εκλεγεί τα ίδια θα έκαναν. Το σημάδι ενότητας είχε πάρει ήδη σκουριά και πλέον επήλθε η αποσύν- θεση.
Αλλά το άσχημο δεν είναι ότι διασπάται μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, κακά τα ψέματα, είχε καταφέρει να ενσωματώσει μέσω των συνιστωσών αρκετές δυνάμεις πέραν του δεξιού χώρου. Κατακερματίζεται ακόμα περισσότερο η ίδια η Αριστερά και γίνεται θρύψαλα και κομμάτια. Και παράλληλα εύκολη, πανεύκολη «λεία» για τον αποκαλούμενο συντηρητικό χώρο. Αν επιδίωξή των «45» είναι να δημιουρ- γήσουν ένα νέο κόμμα, έμπειροι είναι, οπότε θα γνωρίζουν ότι θα κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Η κοινωνία της Αριστεράς πάντως μάλλον δεν έχει ανάγκη από ένα ακόμα δίλημμα. Από ισχυρή και ενωμένη Αριστερά έχει ανάγκη. Κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει, που λέει και το τραγούδι.