ΤΗΝ Παρασκευή 24 Νοεμβρίου ξεκινά το 2ο Φεστιβάλ Αστυνομικής Λογοτεχνίας στην πόλη μας, το οποίο θα διαρκέσει τρεις ημέρες (έως Κυριακή 26 του ίδιου μήνα). Διοργανώνεται από το Φροντιστήριο Μέσης Εκπαίδευσης «Αστρολάβος» με την συνεργασία 11 ακόμα φορέων και σ’ αυτό θα πάρουν μέρος έξι διακεκριμένοι συγγραφείς, μεταξύ των οποίων και ο Αρνέ Ντάλ από την Σουηδία, ενώ τιμή αποτελεί η παρουσία της Ιωάννας Πετρίδου που είναι η διοργανώτρια του αντίστοιχου Φεστιβάλ Αστυνομικής Λογοτεχνίας Αθηνών.
Με αφορμή το Φεστιβάλ ο «Τ» ξεκινά από σήμερα σειρά συνεντεύξεων με όλους τους συγγραφείς, με πρώτο φιλοξενούμενο τον Κώστα Στοφόρο, συγγραφέα και δημοσιογράφο, ο οποίος εκτός από την παρουσίαση και την ομιλία για τα βιβλία του, θα συμβάλει στην πραγματοποίηση του κυνηγιού του θησαυρού για μικρούς αλλά και για μεγάλους.
Η πρώτη ερώτηση δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τα συναισθήματα που γεννήθηκαν στον ίδιο για την επιλογή να συμμετάσχει στο Φεστιβάλ Άρτας, απαντώντας με τα πιο θετικά σχόλια για την πόλη μας και κυρίως για το θρυλικό Γεφύρι. «Η Άρτα – επισημαίνει – είναι μια πόλη της οποίας η ιστορία με γοητεύει… Το “Γιοφύρι της” είναι μια πηγή έμπνευσης»…
Ενδιαφέρουσα είναι επίσης και η διαπίστωσή του ότι «η Άρτα προσφέρεται ως σκηνικό και για μυστήρια, οπότε νομίζω πως είναι από τις πλέον κατάλληλες πόλεις για να φιλοξενήσουν ένα τέτοιο Φεστιβάλ»…

Συνέντευξη στην Βίκυ Καινούργιου

Ερ: Πώς αντιδράσατε στην είδηση διοργάνωσης ενός Φεστιβάλ Αστυνομικής Λογοτεχνίας και μάλιστα του 2ου κατά σειρά στην Άρτα; Σας προκάλεσε θετική έκπληξη;

Απ: Με χαροποίησε φυσικά. Η Άρτα είναι μια πόλη της οποίας η ιστορία με γοητεύει. Το 2001 είχα γυρίσει και ένα ντοκιμαντέρ το οποίο προβλήθηκε στο τηλεοπτικό κανάλι ALTER στο πλαίσιο της εκπομπής «Πρώτη Θέση».
Και βεβαίως πάντα το «Γιοφύρι της Άρτας» είναι μια πηγή έμπνευσης. Υπάρχει μάλιστα και μια σχετική ανέκδοτη ιστορία που έχω γράψει – «Το πουλί, η γυναίκα και ο πρωτομάστορας» – και πολλές φορές έχουμε σχεδιάσει με φίλους σκηνοθέτες, συγγραφείς και αφηγητές να τη χρησιμοποιούσαμε ως βάση για κάποια παράσταση. Δυστυχώς έχει μείνει στα χαρτιά – προς το παρόν. Η Άρτα προσφέρεται ως σκηνικό και για μυστήρια, οπότε νομίζω πως είναι από τις πλέον κατάλληλες πόλεις για να φιλοξενήσουν ένα τέτοιο φεστιβάλ.

Ερ: Δυστυχώς, κ. Στοφόρο, και λόγω επαγγέλματος, θα γνωρίζετε πως πλέον δεν περιοριζόμαστε μόνο στην αστυνομική λογοτεχνία… αλλά γεμίζουν τα δελτία μας από αστυνομικές ειδήσεις και αρκετά εγκλήματα, τα οποία διαπράττονται με πρωτοφανή συχνότητα. Πού αποδίδετε το γεγονός;

Απ: Νομίζω πως αντανακλούν την κατάσταση που βρίσκεται η κοινωνία σήμερα. Η οικονομική ασφυξία, η διάλυση της ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον, τα απανωτά πλήγματα που δυστυχώς δεν τέλειωσαν με τους θανάτους και τον εγκλεισμό της πανδημίας, η συνεχής καλλιέργεια του ατομισμού και της προσωπικής διάσωσης σε έναν κόσμο που καταρρέει, είναι βασικές αιτίες της κατάστασης. Τη βία τη ζούμε από τα απλά καθημερινά πράγματα ως τα ακραία που γίνονται θέματα των δελτίων ειδήσεων. Δεν ξέρω τι γίνεται σε πόλεις όπως η δική σας, όμως στην Αθήνα εισπράττεις μια εχθρότητα και μια απομόνωση των ανθρώπων σε κάθε σου βήμα. Η αλληλεγγύη που θα ήταν σωτήρια για όλους δείχνει προς το παρόν να έχει ηττηθεί.

Ερ: Αν στη χώρα μας διαβάζαμε περισσότερο και αστυνομική λογοτεχνία, θα… τα πηγαίναμε κάπως καλύτερα ως κοινωνία;

Απ: Αυτό δεν το γνωρίζω. Όμως αν διαβάζαμε περισσότερο καλή αστυνομική λογοτεχνία νομίζω θα καταλαβαίναμε καλύτερα τι γίνεται γύρω μας. Τόσο στην κοινωνία, όσο και στις ψυχές των ανθρώπων.

Ερ: Με την παιδική λογοτεχνία πώς τα πάμε; Διαβάζουν οι νεαρές ηλικίες ή η τεχνολογία έχει νικήσει κατά κράτος;

Απ: Γενικά η τεχνολογία κυριαρχεί και τα παιδιά που διαβάζουν – ειδικά μετά την ηλικία των 12 ετών, αποτελούν μειονότητα. Πιο απογοητευτική είναι η κατάσταση στα αγόρια. Εδώ φέρει βαρύτατες ευθύνες το εκπαιδευτικό σύστημα, ενώ και οι γονείς δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Έχω διαπιστώσει ότι όπου γίνεται συστηματική προσπάθεια, αυτή αποδίδει καρπούς. Οι μικροί αναγνώ- στες μπορούν να κερδηθούν παρά την άνιση μάχη με την τεχνολογία. Για να συμβεί αυτό πρέπει το λογοτεχνικό βιβλίο να μπει στην εκπαίδευση. Να λειτουργούν σε όλα τα σχολεία σχο- λικές βιβλιοθήκες.
Ο Αδαμάντιος Κοραής θεωρούσε την ύπαρξη βιβλίων στον σχολικό χώρο βασική προϋπόθεση για την αποτελεσματική διδασκαλία. «Ποίαν ωφέλειαν δύναται να σας προξενήσωσιν οι διδάσκαλοι, χωρίς βιβλιοθήκην;», έθετε το ρητορικό ερώτημα σε επιστολή του σχετικά με το θέμα, το 1803, για να απαντήσει ο ίδιος: «Διδάσκαλος χωρίς βιβλία είναι ράπτης χωρίς βελόνας, χωρίς ψαλίδια, χωρίς κλωστάς». Με αυτή τη λογική ίδρυσε μια από τις σημαντικότερες βιβλιοθήκες της χώρας στη Χίο και τη συνέδεσε με το Γυμνάσιο. Εμείς σήμερα είμαστε πίσω και από την εποχή του Κοραή, με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις.

Ερ: Γράφοντας για τα παιδιά, υπάρχει κάποιο ή κάποια κομβικά μηνύματα που επιθυμείτε να μεταφέρετε στη νεότερη γενιά;

Απ: Το πλέον κομβικό μήνυμα είναι νομίζω να συνεχίζουν να διαβάζουν και να αναζητούν την αλήθεια κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων. Να αμφισβητούν και να αναζητούν, και να αναζητούν και την άλλη άποψη. Να αναπτύσσουν την κριτική τους σκέψη. Να είναι δίπλα στους φίλους τους όποτε χρειαστεί. Να μάθουν την ιστορία και να προστατεύουν τον πολιτισμό της χώρας μας…

Ερ: Το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης τι ρόλο έχει και μπορεί να διαδραματίσει ώστε να συμβάλει θετικά στην ανάπτυξη των νέων ανθρώπων;
Απ: Ήδη διαδραματίζει έναν τέτοιο ρόλο με συνεχείς και κυριολεκτικά αναρίθμητες δράσεις. Από τα περίπου σαράντα εκπαιδευτικά προγράμματα που έχουν παρακολουθήσει και παρακολουθούν χιλιάδες μαθητές κάθε ηλικίας απ’ όλη την Ελλάδα, μέχρι τα συνέδρια, τις συνεχείς επιμορφώσεις εκπαιδευτικών, τις δράσεις φιλαναγνωσίας, το εκπαιδευτικό υλι- κό, τη δημιουργία ενός μεγάλου δικτύου σχολείων «τα σχολεία αναζητούν την ιστορία τους, με διεθνείς μαθητικούς διαγωνισμούς που έχουν αποτελέσει κίνητρο για χιλιάδες παιδιά που έχουν δημιουργήσει, έχουν ανακαλύψει, έχουν νιώσει την επιβράβευση της δουλειάς τους. Νομίζω η προσφορά του μουσείου και με τις συλλογές του και με το πλούσιο αρχειακό υλικό που είναι στη διάθεση των ερευνητών, αλλά και το μοναδικό ντοκιμαντέρ που δημιούργησε με τον τίτλο «Να μαθαίνω γράμματα» για την ιστορία της εκπαίδευσης, έχει προσφέρει πολλά πράγματα – θα χρειαζόταν μια συνέντευξη μόνο γι’ αυτά…

Ερ: Εκτιμάτε ότι επαρκούν οι βιβλιοθήκες που υπάρχουν σε κάθε πόλη της Ελλάδας; Το ρωτώ διότι προσφάτως ένας φίλος μου επισήμανε ότι στην Ελλάδα του πολιτισμού πλεονάζουν τα καφέ και σπανίζουν οι βιβλιοθήκες…
Απ: Ήδη αναφέρθηκα στην απουσία σχολικών βιβλιοθηκών. Υπάρχουν βιβλιοθήκες στην Ελλάδα, αλλά συχνά υπολειτουργούν και δεν στελεχώνονται όπως θα έπρεπε. Είναι βαρύτατες οι ευθύνες της τοπικής αυτοδιοίκησης για το θέμα αυτό. Όπου υπάρχουν βιβλιοθήκες που λειτουργούν υπάρχουν εξαιρετικά αποτελέσματα. Αντιθέτως έχω παραδείγματα όπως στον τόπο καταγωγής μου, τα Καστέλλια Φωκίδας, όπου ενώ με μεγάλο προσωπικό μόχθο και πολλές προσφορές δημιουργήθηκε μια πολύ σημαντική βιβλιοθήκη στο παλιό σχολείο, στην ουσία δεν λειτουργεί καθώς δεν έχει προσληφθεί κάποιος μόνιμος βιβλιοθηκονόμος.

Ερ: Λέρος, Γκιώνα, Χίος, Καστοριά, Δωδεκάνησα, Κεφαλονιά… παντού υπάρχει μια περιπέτεια. Προσφέρεται η χώρα μας για ένα μύθο σε κάθε της γωνιά ή είναι ο τρόπος να εμπνέεται κανείς από τις ιδιαιτερότητες, τις αντιθέσεις και τις ομορφιές της;
Απ: Μακάρι να είχα πολλές ζωές και να έγραφα από ένα βιβλίο για τους εκατοντάδες μαγικούς τόπους της χώρας μας. Μπορεί η Ελλάδα, όπως έλεγε ο ποιητής, όπου ταξιδεύ- ουμε αν μας πληγώνει, αλλά μας μαγεύει κιόλας. Πάντα αγαπούσα τα ταξίδια και είχα την τύχη λόγω της δουλειάς του πατέρα μου – κτηνίατρος – αλλά και της δικής του αγάπης για τα ταξίδια, να έχουμε γυρίσει κυριολεκτικά όλη την ηπειρωτική Ελλάδα. Και με τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα ταξίδεψα πολύ και έκανα πολλές ανακαλύψεις που πέρασαν και σε κάποια από τα βιβλία μου.

Ερ: Γράφετε κάτι νέο αυτό το διάστημα που θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας;
Απ: Αν και έλεγα πως το βιβλίο «Το τέλος του παιχνιδιού» θα ήταν το τελευταίο με τις περιπέτειες των παιδιών που ανακάλυψαν τον «Κώδικα της Λέρου», πρώτα πρόσθεσα ένα ερωτηματικό στον τίτλο και μετά… έγραψα το επόμενο βιβλίο της σειράς – που ήδη έχω ολοκληρώσει. Διαδραματίζεται κυρίως στη Λήμνο και δευτερευόντως στη Σαμοθράκη. Ίσως πράγματι αυτό να κλείσει τον κύκλο, αλλά… «ποτέ μη λες ποτέ»

Ερ: Στην Άρτα, όπως μαθαίνουμε θα εξιχνιάσετε το… «Έγκλημα στη βιβλιοθήκη», με μικρούς αστυνομικούς βοηθούς. Είστε έτοιμος γι’ αυτό;
Απ: Εγώ δεν θα εξιχνιάσω τίποτα! Όμως θα δώσω όλα τα στοιχεία που ανακάλυψα για να το εξιχνιάσετε όλοι εσείς στην Άρτα! Σίγουρα έχω στα χέρια μου ένα κλειδί, ένα νόμισμα και ένα σημείωμα. Μένει να δω τι άλλο θα έχουμε βρει μέχρι τότε – για έναν συναρπαστικό αλλά και δημιουργικό περίπατο μυστηρίου. Δυστυχώς δεν μπορώ να πω τίποτε περισσότερο γιατί κινδυνεύω…

Ερ: Σας ευχαριστώ πολύ και σας περιμένουμε στην Άρτα.