Αμφιβολίες. Στερνή μου γνώση

Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές, Αμφιβολίες τρελές.
Πρέπει να ήταν στην έκτη δημοτικού. Και αδιάβαστος στην γεωγραφία. Θυμάμαι εκείνο το πρωινό, ευχόμουν με όλη μου τη δύναμη να γίνει κάτι και να μην εξεταστώ.
Όσο περπατούσα για το σχολείο σκεφτόμουν αν μπορούσα έστω να προφασιστώ κάποια ασθένεια για να γλιτώσω. Το κουδούνι χτύπησε, αλλά δεν το άκουσα γιατί χτυπούσε πιο δυνατά η καρδιά μου. Και τότε ο διευθυντής, μας ανακοίνωσε ότι θα πηγαίναμε ένα μικρό περίπατο – επίσκεψη, όπως επιτρέπεται στα δημοτικά. Αυτό ήταν. Βεβαιώθηκα ότι όταν εύχεσαι κάτι με όλη σου την καρδιά, τουλάχιστον εισακούεται από τον διευθυντή σου. Για το σύμπαν δεν ήξερα τότε.
Η βεβαιότητα αυτή με ακολούθησε μέχρι τα φοιτητικά μου χρόνια. Στο πρώτο κιόλας έτος, έβαλα τα μεγάλα μέσα. Χωρίς να προλάβω να διαβάσω όσο έπρεπε το τρίτο μάθημα, κατέβηκα στην αίθουσα εξετάσεων ευχόμενος με όλη μου τη δύναμη να μπουν εύκολα θέματα. Απέτυχα παταγωδώς. Και έμεινε το μάθημα για τον Σεπτέμβριο.
Οι ευχές, λοιπόν, απ’ ότι φαίνεται, είναι δίκοπο μαχαίρι. Μπορούν να πετύχουν, μπορεί και όχι. Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθούν να αποτελούν σημαντικό μέρος της ετήσιας καθημερινότητάς μας. Δεχόμαστε κάθε χρόνο ευχές τουλάχιστον τέσσερις φορές. Γιορτή, γενέθλια, Χριστούγεννα – Πρωτοχρονιά και Πάσχα. Κι εμείς με τη σειρά μας, ευχόμαστε τουλάχιστον τέσσερις φορές τον χρόνο σε δεκάδες ή εκατοντάδες (τώρα με το FB) συγγενείς, φίλους και γνωστούς. Χιλιάδες ευχές πηγαινο-έρχονται χωρίς να γνωρίζει κανείς μας το αποτέλεσμα.
Επίσης, εδώ και αιώνες χρησιμοποιούμε εκφράσεις με τη λέξη «ευχή». Ποιός από εμάς δεν έχει ακούσει «ευχή και κατάρα σου δίνω», «ευχής έργο», «να πάνε όλα κατ’ ευχήν», «να πάρει η ευχή!», «στην ευχή του Θεού», «την ευχή μου να ‘χεις!». Και πάει λέγοντας.
Με τη διάθεση αυτή, πριν από εννιά χρόνια οι περισσότεροι Αρτινοί συμπολίτες μας ευχήθηκαν και κατάφεραν να εκλέξουν δήμαρχο τον νεότατο τότε κ. Χρήστο Τσιρογιάννη. Το 2014, ο Χρήστος Τσιρογιάννης ήταν μόλις 39 ετών, καταγόμενος από χωριό, από αγροτική οικογένεια και σπουδαγμένος. Είχε όλα τα εχέγγυα για μια πετυχημένη θητεία που θα οδηγούσε την πόλη μας πολύ ψηλότερα απ’ ότι την βρήκε.
Σήμερα, εννιά χρόνια αργότερα από τότε, η συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας ευχήθηκε και πέτυχε να απαλλαγεί από αυτόν, έχοντας δύο κύρια επιχειρήματα. Πρώτον, την ατέρμονη πτώση της πόλης και δεύτερον, το είδος της προσωπο-κεντρικής διοίκησης χωρίς ηθικούς φραγμούς, που εφάρμοσε.
Ο νέος δήμαρχος υποσχέθηκε αλλαγή. Κι αυ- τήν την αλλαγή νομίζω ότι περιμένουν να δουν οι περισσότεροι των συμπολιτών μας. Ωστόσο, πρέπει να γνωρίζουμε όλοι μας ότι για να συμβεί αυτή η αλλαγή πρέπει να υπάρχει κάποιου είδους σχέδιο. Καμία αλλαγή δεν συμβαίνει από μόνη της. Γιατί όπως έλεγε και ο Αντουάν ντε Σαιν-Εξπερύ «Ένας στόχος χωρίς σχέδιο είναι απλά μια ευχή». Κι εμείς από ευχές έχουμε χορτάσει.
Ας κρατήσουμε, λοιπόν, τις ευχές να τις κάνουμε εμείς κι ας ελπίσουμε ο νέος δήμαρχος να έχει σχέδιο και όχι μόνο ευχές. Γιατί θα είναι πολύ δύσκολο για όλους μας αν συνεχιστεί ο κατήφορος για επιπλέον πέντε χρόνια. Σε μια πόλη που συνεχώς βυθίζεται, μετά από λίγο καιρό δεν θα μπορεί κανένας να σωθεί από καμία απευθείας ανάθεση. Δεν χρειάζονται πολλά. Ας αποκατασταθούν απλώς τα αυτονόητα. Βήμα – βήμα.
Γιατί δεν είναι κάθε αλλαγή προς το καλύτερο. Και μερικές φορές πρέπει να προσέχεις τι εύχεσαι, μήπως τελικά σου συμβεί και τα πράγματα γίνουν χειρότερα. Γιατί αν το καλοσκεφτείς δεν είναι δύσκολο να πετύχεις μία αλλαγή. Το πραγματικά δύσκολο είναι αυτή η αλλαγή να οδηγήσει σε ένα καλύτερο μέλλον. Γι’ αυτό, για να είμαστε πιο σίγουροι αυτή τη φορά, ας ευχηθούμε στο νέο δήμαρχο, τουλάχιστον μετά από πέντε χρόνια, να μην εύχονται οι περισσότεροι Αρτινοί συμπολίτες μας, να μας αδειάσει κι αυτός τη γωνιά. Ας ευχηθούμε σήμερα όλοι μαζί, χωρίς Αμφιβολίες πολλές, χωρίς Αμφιβολίες τρελές να μην λέμε σε πέντε χρόνια από σήμερα «Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα».
Αθώος, λόγω Αμφιβολιών